یادداشت کن لذت ببر

‫- آره.
‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺗﻮ ﺳﺮش ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺪت ﻫﻨﻮز درﺳﺖ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻤﺶ.

‫- وﻟﯽ ﺑﺎزم ﻣﯽ ﮔﻢ. ﺣﻮاﺳﺘﻮ ﺟﻤﻊ ﮐﻦ. ﺧﻮب از زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺳﺮ در ﺑﯿﺎر ﺑﻌﺪ ﺧﻮدﺗﻮ درﮔﯿﺮ ﮐﻦ. اﺻﻼ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﻓﺮزاد ﻗﺒﻼ زن داﺷﺘﻪ؟ ﻣﻦ اﯾﻨﻮ وﻗﺘﯽ
‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ دﻟﻤﻮ ﺑﻬﺶ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم.
‫- ﺟﺪي ﻣﯽ ﮔﯽ؟

‫ﺳﺮ ﺗﮑﻮن دادم. ﻧﮕﺎر ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ. دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد. ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮي ﺳﮑﻮت ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﮐﻢ ﮐﻢ ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺮم ﺷﺪ و ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد.
‫ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪاي دﺧﺘﺮا از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. ﻧﺴﺘﺮن و ﻧﮕﺎر در ﺣﺎل ﺧﻮردن ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺑﻮدن و زﻫﺮا و ﻣﻬﺘﺎب ﻫﻢ داﺷﺘﻦ آﻣﺎده ﻣﯽ ﺷﺪن ﺑﺮن

‫داﻧﺸﮕﺎه، ﮐﻨﺎر ﻧﮕﺎر ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻟﻘﻤﻪ اي ﺧﻮردم. ﻧﮕﺎر ﺷﺮوع ﮐﺮد ازم ﮐﺎر ﮐﺸﯿﺪن و ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﺮد ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﻢ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﻢ. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻨﻮ
‫ﮔﺬاﺷﺖ ﭘﺎي اﺟﺎق ﮔﺎز ﺗﺎ ﺑﺮاش ﻏﺬا درﺳﺖ ﮐﻨﻢ و ﺧﻮدش رﻓﺖ ﺳﺮاغ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﻣﻪ اش. ﭼﻮن ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮش ﺷﻠﻮﻏﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر داره ﻏﺮ ﻏﺮ
‫ﻧﮑﺮدم. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. دو ﺑﻮد. روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ زﻧﮓ ﺑﻪ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ

‫ﻓﺮزاد. ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪه. ﺑﺎ ﺧﻮدم زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
‫- ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺎ اﻻن ﻣﺎدرش ﻧﺮﻓﺘﻪ؟

‫ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ﺗﺎ ﻓﮑﺮم رو از ﻓﺮزاد ﻣﻨﺤﺮف ﮐﻨﻢ. ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﻫﻢ ﻫﻤﺶ ﻧﮕﺮان ﺑﻮدم. ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺲ ﭼﺮا زﻧﮓ ﻧﻤﯽ زﻧﻪ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﭼﯿﺰي
‫ﺷﺪه؟ اﺻﻼ ﻣﺎدرش ﭼﯽ از ﺟﻮﻧﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاد؟ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺮﻓﺘﻪ؟ ﻓﺮزاد، ﭼﺮا زﻧﮓ ﻧﻤﯽ زﻧﯽ؟ دارم ﻣﯽ ﻣﯿﺮم از اﺳﺘﺮس، ﯾﻪ دﻟﺸﻮره اي ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻪ دﻟﯿﻠﺶ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ. ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺎم ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ زل زده ﺑﻮدم. وﻗﺘﯽ ﻋﻘﺮﺑﻪ ي ﺑﺰرگ و ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻫﺮ دو روي ﻋﺪد ﻫﻔﺖ ﻗﺮار

‫ﮔﺮﻓﺘﻦ دﯾﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ. ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ. اول ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﺮزاد زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ وﻟﯽ ﯾﻪ ﺣﺴﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ. رو ﺷﻤﺎره ﻓﺮزاﻧﻪ اﺳﺘﭗ ﮐﺮدم و
‫دﮐﻤﻪ ي ﺳﺒﺰ رو زدم.
‫- اﻟﻮ ﻓﺮزاﻧﻪ؟

‫- ﺳﻼم ﭘﻮﻧﻪ، ﺧﻮﺑﯽ؟ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟
‫- ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻨﻮ از ﺗﻮ ﺑﭙﺮﺳﻢ. ﻓﺮزاد ﭼﻄﻮره؟

‫ﻧﮕﺎﻣﻮ از زﻫﺮا ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ ﭘﺴﺮ ﻏﺮﯾﺒﻪ اي ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﺮﻓﺘﻢ و اداﻣﻪ دادم:
‫- اﻣﺮوز ﭼﯽ ﺷﺪ؟
‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯿﺶ ﻣﺸﻬﻮد ﺑﻮد ﮔﻔﺖ:

‫- ﭘﻮﻧﻪ ﺗﻮ اﻻن ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
‫- ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺧﻮﻧﻪ ي دوﺳﺘﻤﻢ.

‫- ﭼــــــــــﯽ؟ ﺗﻮ ﻫﻨﻮز اوﻧﺠﺎﯾﯽ؟
‫ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪم.
‫- ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ؟

‫داد زد:
‫- ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﺧﻮﻧﻪ اﺣﻤﻖ. ﻣﻦ ﺗﺎ اﻻن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﻧﺮﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﻓﮏ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮ اون ﺟﺎﯾﯽ. ﺑﺮو ﭘﻮﻧﻪ، ﺗﻮ رو ﺧﺪا. ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﻓﺮزاد اﻻن

‫ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﺷﻪ.
‫رﻧﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪ. ﻫﻮل ﻫﻮﻟﮑﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺑﺎﺷﻪ، ﺑﺎﺷﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ. ﻣﻦ ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ اون ﺟﺎم، ﺑﺎي.

‫ﺳﺮﯾﻊ ﻣﺎﻧﺘﻮﻣﻮ ﭼﻨﮓ زدم. ﺷﺎﻟﻢ رو اﻟﮑﯽ روي ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ داﺷﺘﻢ دﮐﻤﻪ ﻫﺎي ﻣﺎﻧﺘﻮﻣﻮ ﻣﯽ ﺑﺴﺘﻢ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون زدم. ﺟﻠﻮي در
‫ﺳﺮﺳﺮي از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم. ﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﺷﺪه ﮐﯿﻔﻢ رو دﺳﺘﻢ داد. ﺳﺮﯾﻊ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون زدم و ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ دوﯾﺪم. دﻟﻢ ﭘﯿﭻ ﻣﯽ

‫ﺧﻮرد. ﺗﺮس ﺑﺮم داﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه ﮐﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ اون ﻃﻮر ﻧﮕﺮان ﺣﺮف ﻣﯽ زد. ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ دﯾﺪي دﻟﺸﻮرم ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ﻧﺒﻮد؟ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ
‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن درﺑﺴﺖ ﺑﺮام ﻧﮕﻪ داﺷﺖ. ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻮار ﺷﺪم و آدرس دادم و ازش ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﺮه. از ﺳﺮ و وﺿﻌﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ اﺗﻔﺎق ﺑﺪي ﺑﺮام
‫اﻓﺘﺎده و ﭘﺎﺷﻮ رو ﮔﺎز ﻓﺸﺎر داد. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺗﻮي ﺗﺮاﻓﯿﮑﯽ اﺳﯿﺮ ﺷﺪﯾﻢ. ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻟﻌﻨﺘـــــــﯽ!
‫ﭘﺎﻫﺎﻣﻮ ﻣﺮﺗﺐ ﺗﮑﻮن ﻣﯽ دادم. ﻧﮑﻨﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ ﻓﺮزاد ﭼﺶ ﺷﺪه؟ ﻣﮕﻪ ﻣﺎدرش ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻬﺶ؟ ﯾﺎ ﺧﺪا دﯾﺮ ﻧﺸﻪ. ﻧﮑﻨﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﻓﺮزاد ﺑﯿﺎد. داﺷﺖ

‫اﺷﮑﻢ درﻣﯽ اوﻣﺪ. از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم. ﭘﻮل درﺷﺘﯽ ﺑﻪ راﻧﻨﺪه دادم و ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ راه اﻓﺘﺎدم. ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ راه زﯾﺎدي ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮي در
‫ﺧﻮﻧﻪ رﺳﯿﺪم ﺑﺎ اﺳﺘﺮس ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﺧﻮﻧﻤﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ. اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ دو ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ آﺳﺎﻧﺴﻮر رﺳﻮﻧﺪم و ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ. ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪي
‫ﮐﻪ ﻓﺮزاد دﯾﺸﺐ ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد درو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺮﯾﺪم. ﭼﺮا اﻧﻘﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد؟ درو ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎﯾﯽ آروم و ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎﯾﯽ ﺳﺴﺖ وارد

‫ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺷﺪم. ﻧﻮري ﮐﻪ از اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺑﯿﺮون ﻣﯽ اوﻣﺪ ﮐﻤﯽ ﻓﻀﺎ رو روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻓﺮزاد ﭼﺸﻢ ﮔﺮدوﻧﺪم. اﺷﮑﻢ ﺳﺮ ﺧﻮرد روي ﮔﻮﻧﻢ،
‫ﻓﻀﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺲ ﺑﺪي رو ﺑﻬﻢ اﻟﻘﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ اون ﻓﻀﺎي ﻧﯿﻤﻪ ﺗﺎرﯾﮏ ﺗﺸﺨﯿﺼﺶ ﺑﺪم ﮐﻪ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ. آرﻧﺠﺶ روي زاﻧﻮﻫﺎش ﺑﻮد و ﺳﺮش رو ﺑﺎ دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. آروم و ﺑﯽ ﺻﺪا ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ و رو ﺑﻪ روش روي زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺗﺎزه ﺣﻀﻮرم رو ﺣﺲ ﮐﺮد. ﺳﺮش رو

‫ﺑﺎﻻ آورد و ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎر ﮐﺮد. ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺎش ﺗﻮ اﯾﻦ ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﻧﻘﺪ ﺑﺮق ﻣﯽ زد؟ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﯿﺴﻦ؟ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي زﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﯽ ﮔﻪ. ﺗﻮ اون ﺳﮑﻮت
‫ﺗﺸﺨﯿﺺ ﭘﻮﻧﻪ ﭘﻮﻧﻪ ﮔﻔﺘﻨﺎش ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد.

‫- ﺑﺎﻻﺧﺮه اوﻣﺪي؟
‫ﺳﺮم روي ﭘﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و اﺟﺎزه دادم اﺷﮑﺎم ﺑﺮﯾﺰه. دﺳﺘﺎﺷﻮ ﺟﻠﻮ آورد و ﻣﻨﻮ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ. روي ﭘﺎش ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺳﺮم رو روي ﺷﻮﻧﻪ اش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و
‫دﺳﺘﻢ رو دور ﮔﺮدﻧﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم. دﺳﺘﺎي اوﻧﻢ دور ﺑﺪﻧﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ. ﻫﺮ دو ﺑﺎ ﻫﻢ زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ زدﯾﻢ. ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﻋﺠﺰ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ دل ﺳﻨﮓ ﻫﻢ

‫آب ﻣﯽ ﺷﺪ. دﻟﯿﻞ اﯾﻦ اﺷﮑﺎرو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮﺷﻮﻧﻮ ﺑﮕﯿﺮم. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮش رو ﻧﺰدﯾﮏ ﮔﻮﺷﻢ آورد و ﺑﺎ اون ﺻﺪاي
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ اش ﮔﻔﺖ:

‫- ﻣﯽ دوﻧﯽ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻪ؟ ﻣﯽ ﮔﻪ ﺑﺎﯾﺪ دوﺑﺎره ﺑﺎ ﭘﺮﯾﺴﺎ ازدواج ﮐﻨﻢ. اون ﭘﺮﯾﺴﺎي ﻫﺮزه دوﺑﺎره ﺑﺸﻪ زﻧﻢ. ﻣﯽ دوﻧﯽ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻣﯽ دوﻧﯽ اﯾﻦ
‫ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
‫ﺑﺎ دﺳﺘﺎش ﺳﺮم رو از روي ﺷﻮﻧﻪ اش ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد. ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﺳﺮﺧﺶ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم زل زد و ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﮔﻔﺖ:

‫- ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ رو ﮐﻨﺎر ﺑﺬارم؟ ﯾﻌﻨﯽ ازت ﺑﮕﺬرم؟ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺖ ﮐﻨﻢ؟ ﺑﺬارم ﺑﺮي؟ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﺑﺬارم ﺑﺮي؟ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ؟
‫****

‫آروم ﮐﻨﺎرش روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﭼﻨﺪ روز از اون روزاي ﭘﺮ ﺗﻨﺶ و اﺿﻄﺮاب ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﻣﺎدر ﻓﺮزاد ﻣﺼﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﺑﺮاي ﺑﺎر دوم ﺑﺎ ﭘﺮﯾﺴﺎ
‫ازدواج ﮐﻨﻪ. وﻟﯽ ﻓﺮزاد زﯾﺮ ﺑﺎر ﻧﻤﯽ رﻓﺖ. ﻓﺮزاﻧﻪ ﻫﻢ ازش ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﭘﯿﻤﺎن ﻫﻢ از ﻃﺮف دﯾﮕﻪ داﺷﺖ ﭘﺮﯾﺴﺎ رو ﺳﺮﮐﻮب ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﯿﺶ از
‫اﯾﻦ آﺗﯿﺶ ﻧﺴﻮزوﻧﻪ. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﺣﺎل ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻌﺪش ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻫﻤﺶ اﺧﻤﺎش ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻮد و ﮐﻢ ﺣﺮف ﺷﺪه ﺑﻮد.

‫ﺑﺮﮔﻪ اي ﺑﺮداﺷﺘﻢ و روش ﻧﻮﺷﺘﻢ:
‫" ﻓﺮزاد دارم ﻣﯽ رم ﺟﺎﯾﯽ، زود ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدم. ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﻧﺒﺎش."

‫روي ﭘﺎﺗﺨﺘﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ و از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون زدم. ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻄﺐ دﮐﺘﺮي ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺸﺶ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ رﺳﻮﻧﺪم. ﻣﻄﺐ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد. ﻧﺸﺴﺘﻢ
‫ﺗﺎ ﻧﻮﺑﺘﻢ ﺷﻪ. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﺪارم. وﮔﺮﻧﻪ واي ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻢ اﮔﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ داﺷﺘﻢ و ﻓﺮزاد ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ. اون وﻗﺖ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ دوﺑﺎره
‫اﻋﺘﻤﺎدش رو ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻢ؟ ﻣﻨﺸﯽ ﺻﺪام ﮐﺮد و ازم ﺧﻮاﺳﺖ داﺧﻞ ﺑﺮم. دﮐﺘﺮ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﺑﻬﻢ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ. ﭘﺮوﻧﺪم رو روي ﻣﯿﺰ

‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ و رو ﺑﻪ روش ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺮوﻧﺪم ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﻟﺒﺶ ﮔﻔﺖ:
‫- ﺧﺐ ﻋﺰﯾﺰم، ﻣﺸﮑﻠﺖ ﭼﯿﻪ اﻻن؟

‫ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﺮاش ﺗﻮﺿﯿﺢ دادن. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم اﻧﺪاﺧﺖ. ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻃﺒﯿﻌﯿﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻢ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﭼﻨﺪ ﺗﺎ آزﻣﺎﯾﺶ ﺑﺮام ﻧﻮﺷﺖ
‫و ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺟﻮاﺑﺸﻮن رو ﺑﺮاش ﺑﺒﺮم. از ﻣﻄﺐ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم. ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎزه دو و ﻧﯿﻢ ﺑﻮد. ﮔﻮﺷﯿﻢ رو درآوردم. ﻓﺮزاد ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻬﻢ
‫زﻧﮓ زده ﺑﻮد وﻟﯽ ﭼﻮن ﮔﻮﺷﯿﻢ رو ﺳﺎﯾﻠﻨﺖ ﺑﻮد ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم. ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪام ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪ.

‫- ﮐﺠﺎ رﻓﺘﯽ ﺗﻮ؟ ﭼﺮا ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺘﯽ؟
‫- ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺮات ﯾﺎدداﺷﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم.
‫- درﺳﺖ، وﻟﯽ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد. ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ ﺗﺮﺳﯿﺪم. ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯿﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮي، ﺧﻮدﺗﻢ ﻣﯽ ﺑﺮدﻣﺖ دﯾﮕﻪ.

‫- ﻧﻪ ﯾﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ داﺷﺘﻢ. اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دم و زود ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدم ﺧﻮﻧﻪ.
‫- ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدي دﯾﮕﻪ؟

‫- وا، اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮﻧﮕﺮدم؟
‫- ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ، ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻢ. ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻫﻤﺶ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ.
‫- ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﭼﯽ؟

‫ﺑﻪ آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم. از ﭘﻠﻪ ﻫﺎش ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻧﮕﻔﺘﯽ؟

‫- ﻫﯿﭽﯽ، ﮐﺎري ﻧﺪاري؟
‫- ﻧﻪ، ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ، ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
‫- ﺧﺪاﻧﮕﻬﺪارت.

‫ﺑﻌﺪ از اﻧﺠﺎم آزﻣﺎﯾﺸﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدن ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ دﯾﮕﻪ ﺟﻮاﺑﺎ آﻣﺎده ﻣﯽ ﺷﻪ و ﻧﺎﭼﺎر ﺗﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم.
‫ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﺳﺮ ﺟﺎم ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻓﺮزاد در ﺣﺎل آﻣﺎده ﺷﺪن ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺮه ﺷﺮﮐﺖ، ﯾﻬﻮ ﭼﯿﺰي ﯾﺎدم اوﻣﺪ. اﻣﺮوز ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺟﻮاب آزﻣﺎﯾﺸﺎ رو ﻣﯽ

‫ﮔﺮﻓﺘﻢ. دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ. دوﺑﺎره ﺗﺮس ﻫﻤﻪ ي وﺟﻮدم رو ﭘﺮ ﮐﺮد. ﺳﺮاﻧﮕﺸﺘﺎم ﯾﺦ زده ﺑﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه اﯾﻦ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ي ﮐﺬاﯾﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم
‫اﺿﻄﺮاﺑﻤﻮ ﻧﺸﻮن ﻧﺪم ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﺑﻬﻢ ﺷﮏ ﻧﮑﻨﻪ. ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺷﺪم. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮزاد از ﺧﻮﻧﻪ
‫ﺑﯿﺮون رﻓﺖ از ﺟﺎم ﭘﺮﯾﺪم. ﺳﺮﯾﻊ آﻣﺎده ﺷﺪم. ﺣﺘﯽ آراﯾﺶ ﻫﻢ ﻧﮑﺮدم. ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺧﻮدم رو ﺑﻪ آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه رﺳﻮﻧﺪم. ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺟﻮاب ﻫﺎ آﻣﺎده ﺑﻮد

‫وﮔﺮﻧﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ اون ﺟﺎ رو روي ﺳﺮﺷﻮن ﺧﺮاب ﻣﯽ ﮐﺮدم. اﯾﻦ ﻣﺪت واﻗﻌﺎ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﯿﻠﯽ زود ﺟﻮش ﻣﯽ آوردم. ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺘﺎﯾﺞ
‫آزﻣﺎﯾﺸﺎم ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎزﺷﻮن ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺸﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ. وﻗﺘﯽ دﯾﺪم ﭼﯿﺰي ازﺷﻮن ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ و دو از اوﻧﺠﺎ ﺑﯿﺮون دوﯾﺪم و ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ

‫ﻣﻄﺐ ﭘﺰﺷﮏ رﺳﻮﻧﺪم. ﻧﻮﺑﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻫﻤﺶ ﭘﺎﻣﻮ ﺗﮑﻮن ﻣﯽ دادم و ﭘﻮﺳﺖ ﻟﺒﻢ رو ﻣﯽ ﺟﻮﯾﺪم. اﺳﺘﺮس داﺷﺖ ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﮐﺸﺖ. ﺑﻪ ﺷﮑﻢ
‫ﺑﺮآﻣﺪه ي زﻧﯽ ﮐﻪ روﺑﺮوم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻧﮑﻨﻪ اﯾﻦ ﺑﺮام ﺑﺸﻪ ﯾﻪ ﺣﺴﺮت؟ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻓﮑﺮم رو ﻣﻨﺤﺮف ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺣﺘﯽ از ﻓﮑﺮ
‫ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﮐﻤﮏ ﮔﺮﻓﺘﻢ وﻟﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﻓﺮزاد و ﺣﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ داﺷﺘﻢ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﺎرم ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ. ﯾﺎد ﻫﺪﻓﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم. ﯾﺎد اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﭘﯿﺶ ﻓﺮزاد

‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. آره ﺗﺎزه ﯾﺎدم اوﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎردار ﺑﺸﻢ ﻧﻪ ﭼﯿﺰي دﯾﮕﻪ، ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎردار ﺑﺸﻢ ﻧﻪ ﻋﺎﺷﻖ، ﯾﺎدم اوﻣﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪ
‫ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪن ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﺑﻮد. اﻧﮕﺎر ﮐﺴﯽ ﯾﻪ ﮐﺸﯿﺪه ي ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮد و از ﺣﺎل و ﻫﻮاﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ درم آورده ﺑﻮد و ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﺴﻪ، آروم

‫ﺗﺮ ﺑﺮو. ﺳﺮﻋﺘﺘﻮ ﮐﻢ ﮐﻦ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﺮﻋﺖ داري ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ري؟ ﯾﺎدت رﻓﺘﻪ؟ ﯾﺎدت رﻓﺘﻪ ﻫﻤﻮن ﺷﺐ اول ﻓﺮزاد ازت ﺗﻌﻬﺪ ﮔﺮﻓﺖ؟ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺑﺎردار
‫ﺷﺪﻧﺖ ﮔﻮرﺗﻮ ﮔﻢ ﮐﻨﯽ؟ ﻫﻤﻮن روز اول ﻣﮕﻪ ازت ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﻌﺪ ﯾﮑﺴﺎل ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ و ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدي ﻣﯽ رم. ﯾﺎدت
‫رﻓﺘﻪ؟ اﯾﻦ ﻣﺪت واﻗﻌﺎ از ﯾﺎد ﺑﭽﻪ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدم. اَه ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻄﺐ ﻫﻢ ﭼﻘﺪ ﺷﻠﻮﻏﻪ. اﻣﺮوز ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﺠﻠﻪ دارم ﻫﺮ ﭼﯽ زﻧﻪ رﯾﺨﺘﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ. ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ

‫ﺗﻤﺎم اﺳﺘﺮس رﯾﺨﺘﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻢ. ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻨﺸﯽ ﻣﻨﻮ ﺻﺪا ﮐﺮد.
‫داﺧﻞ رﻓﺘﻢ. ﺑﺎ دﮐﺘﺮ ﺳﻼﻣﯽ رد و ﺑﺪل ﮐﺮدﯾﻢ. ازم ﺟﻮاب آزﻣﺎﯾﺶ ﻫﺎ رو ﺧﻮاﺳﺖ. ﺳﺮﯾﻊ ﻫﻤﻪ رو روي ﻣﯿﺰش ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﯿﻨﺸﻮن ﮔﺸﺘﻦ.
‫اﻧﮕﺎر اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮد و ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪش. ﺑﺎزش ﮐﺮد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺖ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﻮي زد و ﻫﺮ ﭼﯽ آزﻣﺎﯾﺶ

‫ﺑﻮد ﺗﻮي ﺳﻄﻞ آﺷﻐﺎل رﯾﺨﺖ. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ اون و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ آزﻣﺎﯾﺶ ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ اي ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮال ﺑﻮد ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.
‫دﺳﺘﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﻟﺮزﯾﺪن. ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﺗﻮ اون ﺑﺮﮔﻪ دﯾﺪه ﺑﻮد؟ ﺑﺎ ﺗﺘﻪ ﭘﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ...
‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ. ﺟﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ. ﻟﺒﺨﺪ ﺷﯿﮑﯽ زد. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ دﻫﻦ ﺑﺎز ﮐﺮد ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﮔﻔﺖ:
‫- ﺗﻮ ﺑﺎرداري ﻋﺰﯾﺰم. ﺟﺎي ﻫﯿﭻ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ.

‫ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪم. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻮﻧﺪم. ﺣﺘﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎزدﻣﻢ رو ﺑﯿﺮون ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ. ﮔﻮﺷﺎم درﺳﺖ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد؟ ﺑﺎﻻﺧﺮه اون ﺣﺠﻢ زﯾﺎد
‫ﮐﺮﺑﻦ دي اﮐﺴﯿﺪ رو ﺑﯿﺮون ﻓﺮﺳﺘﺎدم. ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻟﺮزون ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﭼﯽ؟
‫- آره ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ، ﺗﻮ ﺑﺎرداري. ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ زن ﺑﺎردار رو از ﻏﯿﺮش ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪم. اون روز ﮐﻪ ﭘﯿﺸﻢ اوﻣﺪي و ﮔﻔﺘﯽ ﺑﺎردار ﻧﻤﯽ ﺷﯽ
‫ﺑﻬﺖ ﺷﮏ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻢ و ﯾﻪ ﺗﺴﺖ ﺑﺎرداري ﻫﻢ ﺑﯿﻦ آزﻣﺎﯾﺶ ﻫﺎت ﮔﺬاﺷﺘﻢ. اﻻن ﻫﻢ اول از ﻫﻤﻪ ﺟﻮاب اون رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺗﻮ

‫ﺑﺎرداري، دﯾﮕﻪ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺒﻮد ﺑﻘﯿﻪ ي آزﻣﺎﯾﺶ ﻫﺎ رو ﭼﮏ ﮐﻨﻢ. ﭘﺲ دور رﯾﺨﺘﻤﺸﻮن.
‫ﻫﻨﻮز ﺑﺎورم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. ﻫﻨﻮز ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺮﻓﺸﻮ دﻗﯿﻖ درك ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم. ﻫﻨﻮز ﺑﺮام ﺟﺎ ﻧﯿﻔﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻪ "ﺗﻮ ﺑﺎرداري" ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ واﻗﻌﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﭼﺮا ﻫﺮ

‫ﭼﯽ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﯾﺎدم ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻠﻤﻪ ي ﺑﺎردار ﭼﯿﻪ؟ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﭘﻮﻧﻪ. دﮐﺘﺮ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و از ﻣﻄﺐ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ. ﭘﺎﻫﺎﻣﻮ روي
‫زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﻧﺘﻈﺎرش ﻣﯽ رﻓﺖ ﭘﺨﺶ زﻣﯿﻦ ﺷﻢ. ﻟﺮزﮐﺮدم. ﺗﻮي ﯾﮑﯽ از ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎي اون ﺣﻮاﻟﯽ رﻓﺘﻢ. ﺟﻠﻮي ﯾﮑﯽ از ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﺳﻪ
‫ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﭘﻠﻪ ﺑﻮد. ﺳﺮﯾﻊ روش ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺑﻬﺖ زده ﺑﻮدم و اﺻﻼ ﺣﺎل ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻟﺐ ﻫﺎم ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و دﻟﻢ ﯾﻪ ﻗﻄﺮه آب ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ. ﺑﻌﺪ از

‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ. ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم. آرﻧﺠﺎم رو روي زاﻧﻮﻫﺎي ﺑﯽ ﺟﻮﻧﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺗﻮ دﺳﺘﺎم ﭘﻨﻬﻮن ﮐﺮدم. ﮔﺮﯾﻪ ي ﭘﺮ
‫ﺻﺪام ﺑﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ آروﻣﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ. ﺗﻮ دﻟﻢ ﺧﺪا رو ﺻﺪا زدم. ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻧﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ. ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺻﺪاش ﮐﻨﻢ. ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ

‫آوردم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد. اﺷﮑﺎم رو ﭘﺎك ﮐﺮدم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم آروم ﺑﺸﻢ اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. اﺷﮑﺎم ﺑﻪ زور راﻫﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ
‫ﮐﺮدن و ﺳﺮازﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﺪن. ﯾﻪ ﮐﻢ ﮐﻪ آروم ﺗﺮ ﺷﺪم ذﻫﻨﻢ ﺷﻠﻮغ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺗﺮس و ﺷﮏ و دودﻟﯽ از ﺧﻮدم ﭘﺮﺳﯿﺪم:
‫- ﯾﻌﻨﯽ، ﯾﻌﻨﯽ، ﻣﻦ اﻻن ...

‫ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم اون ﮐﻠﻤﻪ رو ﺑﻪ زﺑﻮن ﺑﯿﺎرم. ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ. ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ. اداﻣﻪ دادم:
‫- ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﺣﺎﻣﻠﻪ ام؟

‫ﺟﺮات ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم:
‫- ﯾﻌﻨﯽ اﻻن دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺖ ﭼﯽ؟
‫ﺑﻪ ﺷﮑﻤﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.

‫- ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﺑﭽﻢ داره اﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﮑﻞ ﻣﯽ ﮔﯿﺮه؟
‫دﺳﺘﻢ رو ﺷﮑﻤﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ:
‫- ﺑﭽﻪ ي ﻣﻦ؟ ﺑﭽﻢ رو دارم دﯾﮕﻪ؟ اون ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ؟ ﯾﻌﻨﯽ آرزوم ﺑﺮآورده ﺷﺪ؟

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ دﯾﮕﻪ اي ﮐﺸﯿﺪم. اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. ﺑﺎورش ﺳﺨﺖ ﺑﻮد وﻟﯽ آره ﻣﻦ ﺣﺎﻣﻠﻪ ام.
‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ، ﻣﻦ ﺣﺎﻣﻠﻪ ام.

‫ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪن. از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ راﻫﯽ ﮐﻪ از اول ﮐﻮﭼﻪ ﺗﺎ اوﻧﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدم رو ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ و ﺷﺎدي روي ﻟﺐ ﻫﺎم
‫ﺟﺎ ﺧﻮش ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻫﻨﻮز ﺑﺎورم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﺣﺘﯽ ﺗﺼﻮرش ﻫﻢ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد.
‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﺎﻣﻠﻪ ام وﻟﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺑﺎد ﺑﻪ ﮔﻮش ﻓﺮزاد ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ. ﻧﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﺒﺮدار ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺣﺪاﻗﻞ ﻧﻪ اﻻن. ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ

‫رﺳﻮﻧﺪم. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮدﻣﻮ روي ﺗﺨﺖ ﭘﺮت ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﺑﺎ ﯾﺎدآوري اﯾﻨﮑﻪ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﻓﺮد زﻧﺪﮔﯿﻢ داره ﺗﻮي ﺑﺪن ﻣﻦ رﺷﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﺎ
‫ﻣﻼﯾﻤﺖ روي ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم. ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺲ ﻗﺸﻨﮕﯿﻪ ﻧﻪ ﭘﻮﻧﻪ؟ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم، آره. ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺲ دﻧﯿﺎﺳﺖ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ از اون

‫ﻋﺰﯾﺮﺗﺮ ﺑﺮات ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﺷﻪ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻫﻤﻪ ي دﻧﯿﺎت. ﺗﻮ وﺟﻮد ﺧﻮدت ﺷﮑﻞ ﺑﮕﯿﺮه. واﻗﻌﺎ ﻗﺸﻨﮕﻪ. واﻗﻌﺎ ﻟﺬت ﺑﺨﺸﻪ. آدم رو آروم
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﻨﻮ. ﺧﺪاﯾﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ دارم ﺑﻪ ﺑﭽﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ دم؟ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. دﺳﺘﻢ رو روي ﺷﮑﻤﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. دﻗﯿﻘﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻓﺮزﻧﺪم
‫اون ﺟﺎﺳﺖ. دﺳﺘﺎﻣﻮ دور ﺷﮑﻤﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم. ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺴﺘﻢ. ﺣﺴﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺳﺮاﺳﺮ وﺟﻮدم رو ﭘﺮ ﮐﺮد. ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﮑﻮت ﺑﻮد. ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﺗﯿﮏ ﺗﺎك

‫ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺻﺪاي ﮐﻮﺑﺶ ﻫﺎي ﻗﻠﺐ ﻣﻦ. ﭼﺸﻤﺎم داﺷﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ.
‫- ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﻫﻤﻮن ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﺎﺷﻪ؟

‫- ﻧﻪ، ﯾﮑﺴﺎل!
‫- اﮔﻪ زودﺗﺮ ﺷﺪ ﭼﯽ؟
‫- ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ. ﺟﻞ و ﭘﻼﺳﺘﻮ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ و ﻣﯽ ري.

‫ﺻﺪاي داد و ﻫﻮار ﻓﺮزاد ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﭘﯿﯿﭽﯿﺪ.
‫ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي روي ﺻﻮرﺗﻢ راه ﻣﯽ ره. ﺗﻮ ﺧﻮاب ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﺑﺎز ﺷﺪ. ﻧﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد. دوﺑﺎره ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺴﺘﻢ.

‫- ﻣﻨﻮ ﯾﺎد دﯾﺸﺐ ﻧﻨﺪاز ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﺘﮏ ﻣﻔﺼﻞ ﻣﯽ ﺧﻮري ﻫﺎ!
‫- ﺑﺮاي ﭼﯽ؟
‫ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ ﮔﺮد ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:

‫- ﺑﭽﻪ ﭘﺮرو ﻣﯽ ﮔﻪ ﺑﺮاي ﭼﯽ؟
‫- ﺣﺎﻻ اﻧﮕﺎر ﭼﯽ ﺷﺪه؟

‫- دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺸﻪ؟ اﺻﻼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﻘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ؟
‫- اﮔﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﻧﻤﯽ ﮐﺮدي؟
‫- ﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم، ﻣﯽ ﮐﺮدم وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﺧﻮدت ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ي آدم ﺑﯿﺎي ﺑﮕﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮه.

‫- ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟
‫- ﻓﺮﻗﺶ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻮري ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﻔﻬﻤﻢ. ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺸﻢ ﺟﺎده ﺻﺎف ﮐﻦ ﺗﻮ واﺳﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎراي دﯾﮕﻪ. ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﻬﻮﻧﻪ

‫ﺑﺎﺷﻪ. ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻮل ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﺎزﯾﭽﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭘﺎﭘﻮش ﺑﺎﺷﻪ. ﮐﻪ ورود ﺗﻮ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺷﺮوع ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎم ﺑﺎﺷﻪ. ﮐﻪ ...

‫- اه. ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ. ﻫﺮ ﭼﯽ دﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ. ﺻﺪاﺷﻮ واﺳﻪ ي ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﺮه ﺑﺎﻻ. ﻣﻦ ﮐﻪ دﯾﺸﺐ ﺗﻌﻬﺪ دادم و ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﻗﺒﻮل
‫ﮐﺮدم.

‫- ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ زﯾﺮش ﺑﺰﻧﯽ.
‫- داري راه ﭘﯿﺶ ﭘﺎم ﻣﯽ ذاري؟
‫ﯾﻬﻮ ﻗﯿﺎﻓﺶ ﮐﺞ و ﮐﻮﻟﻪ ﺷﺪ. زدم زﯾﺮ ﺧﻨﺪه.

‫- ﻧﻪ، ﻣﻦ ﻏﻠﻂ ﺑﮑﻨﻢ.
‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از ﺟﺎﯾﯽ ﭘﺮت ﺷﺪم ﭘﺎﯾﯿﻦ. ﻧﻪ. ﻣﻦ ﺗﺎزه داﺷﺘﻢ ﺑﭽﻪ دار ﻣﯽ ﺷﺪم. ﻫﯿﻨﯽ ﮔﻔﺘﻢ و از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪم. ﺳﺮﯾﻊ روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ. دور و ﺑﺮم

‫رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻧﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد. ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﭼﻬﺎر ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻮد. ﮔﺮﻣﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﺮداد ﻣﺎه ﺑﻮدﯾﻢ و ﮔﺮﻣﺎ داﺷﺖ آﻏﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ.
‫ﭘﻨﺠﺮه رو ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﺧﻮاﺳﺘﻢ دوﺑﺎره ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﮐﻪ ﯾﺎد ﺧﻮاﺑﻢ اﻓﺘﺎدم. آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم. دوﺑﺎره ﺻﺪاي داد و ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎي ﻓﺮزاد ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ
‫ﭘﯿﭽﯿﺪ. ﻋﺮﺑﺪه ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪوﻧﻪ ﭼﺮا ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻣﻦ دوﺷﯿﺰه ام. ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﮐﻪ اون ﺷﺐ آروم ﺷﺪ؟ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﻻزم ﺑﻮد ﺗﺎ ﯾﺎدم ﺑﯿﺎد ﮐﻪ

‫اون ﺷﺐ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺣﺮﺻﯽ ﺑﺮاش ﺗﻌﻬﺪ ﻧﻮﺷﺘﻢ. ﺗﻌﻬﺪي ﺑﺎ ﻣﻀﻤﻮن اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎردارم از اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ رم و ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮم ﻫﯿﭻ
‫وﻗﺖ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻢ ﻓﺮزاد آﻓﺘﺎﺑﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ.

‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم. ﭼﻪ ﮔﻨﺪي ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮدم؟ ﻣﻦ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ، ﭘﻮﻧﻪ ﺟﺎن. وﻗﺘﺶ رﺳﯿﺪه ﻫﺎ. ﺣﺎﻣﻠﻪ اي. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮي. ﻫﻤﯿﻦ اﻻن. ﺗﻮ دﯾﮕﻪ
‫ﻓﻬﻤﯿﺪي ﺣﺎﻣﻠﻪ اي.
‫ﭼﺸﻤﺎم ﭘﺮ اﺷﮏ ﺷﺪ. ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ. ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم؟ اوﻧﻢ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ؟

‫روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﻤﻪ ي اون ﺗﻌﻬﺪﻧﺎﻣﻪ ي ﻣﺴﺨﺮه اي ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪ. اﺷﮑﻢ ﺑﺮاي دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﻮي اون روز ﺳﺮ
‫ﺧﻮرد روي ﺻﻮرﺗﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم وﺳﺎﯾﻠﻢ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در ﺧﻮﻧﻪ رو ﺷﻨﯿﺪم. ﻓﺮزاد اوﻣﺪه ﺑﻮد. ﺳﺮﯾﻊ روي

‫ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم و ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺴﺘﻢ. ﺻﺪاي ﻗﺪم ﻫﺎي ﻓﺮزاد رو ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ داﺧﻞ اﺗﺎق اوﻣﺪ. ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ ﮔﺮﻣﺎي دﺳﺘﺎﺷﻮ روي ﻣﻮﻫﺎم ﺣﺲ ﮐﺮدم. ﺗﻮي
‫ذﻫﻨﻢ ﺑﻪ وﺟﺪاﻧﻢ اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدم:
‫- ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز. ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز. ﻗﻮل ﻣﯽ دم ﻓﺮدا ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮزاد رﻓﺖ ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﺟﻞ و ﭘﻼﺳﻤﻮ ﺟﻢ ﮐﻨﻢ و ﺑﺮم.

‫- ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ. ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺑﯿﺪار ﺷﯽ؟ ﺗﺎزﮔﯿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺧﻮاب ﺷﺪﯾﺎ. ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﯿﺎم ﺧﻮاﺑﯽ. ﺑﯿﺪار ﺷﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﺳﺮش رو ﻧﺰدﯾﮏ ﮔﻮﺷﻢ آورد و
‫زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:

‫- دﻟﻢ واﺳﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ ﺑﺎﻫﺎت ﯾﻪ ذره ﺷﺪه.
‫ﻻﻟﻪ ي ﮔﻮﺷﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ. آروم ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.
‫- ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺎت ﺳﺮﺧﻪ؟ دوﺑﺎره ﺑﺮاي ﭼﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدي؟ ﻫﺎ؟

‫- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاﺑﻪ.
‫- ﺑﺎﺷﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭼﺮا ﭼﻮن ﺑﻬﺖ اﯾﻤﺎن دارم ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭼﯿﺰي رو ازم ﭘﻨﻬﻮن ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ و ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ﺑﻬﻢ دروغ ﻧﻤﯽ ﮔﯽ.

‫ﺑﻐﻀﯽ ﺗﻮي ﮔﻠﻮم ﻧﺸﺴﺖ. داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﻓﺮزاد اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻮ ﻧﮕﻮ. داﻏﻮن ﺗﺮ از اﯾﻨﻢ ﻧﮑﻦ.

‫- ﺑﺴﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻖ ﻧﮑﻦ. ﭘﺎﺷﻮ ﯾﻪ آﺑﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺖ ﺑﺰن. ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون. اﻣﺮوز ﻫﻮس ﮐﺮدم ﮐﻨﺎرت ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ.
‫و ﻟﺒﺨﻨﺪ دﻟﻨﺸﯿﻨﯽ زد.

‫اﯾﻦ آﺧﺮ ﮐﺎري ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ رو ﺣﺮﻓﺶ ﺣﺮف زد.
‫از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم.
‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺳﺎم ﮐﺮدم. اﯾﻦ ﺑﺎر ﭼﻨﺪم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮزاد ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم؟ ﻣﮕﻪ ﻣﻬﻤﻪ؟ ﻧﻪ ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎره.

‫آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎره ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺗﺮﯾﭗ ﺳﻔﯿﺪ ﻣﯽ زﻧﻢ و ﮐﻨﺎرش ﺗﻮي اﯾﻦ ﭘﺎرك راه ﻣﯽ رم. دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﻮن ﭘﺎرﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻗﺪم زدن ﺗﻮي اون ﺟﺎ ﺑﺮاي
‫اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﺼﻮر ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ام. ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎردار ﺷﺪم و ﺧﯿﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺷﺪ ﯾﻪ ﻃﺮف و ﻧﺎراﺣﺘﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮزاد رو ﺑﻪ

‫زودي ﺗﺮك ﮐﻨﻢ از ﻃﺮف دﯾﮕﻪ. اﻻن ﮐﺎﻣﻼ ﺧﻨﺜﯽ ﺑﻮدم. ﻧﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل و ﻧﻪ ﻧﺎراﺣﺖ. ﻓﺮزاد اﯾﻦ ﺑﺎر دﺳﺘﺸﻮ دور ﮐﻤﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد. ﻓﺮزﻧﺪش ﺗﻮ
‫آﻏﻮﺷﺶ ﺑﻮد. ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﭽﺶ رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﯿﻨﻤﻮن ﺟﺰ ﺳﮑﻮت ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد. اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻮد. اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﻦ. ﺑﭽﻢ. ﺧﺒﺮ اﯾﻦ ﺑﺎرداري ﺑﺮاي
‫ﻓﺮزاد. ﺧﺒﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم. ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﭼﯿﺰاي زﯾﺎدي داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ. وﻟﯽ اﯾﻦ ﺳﮑﻮت ﻫﻤﻪ رو ﭘﺸﺖ ﺧﻮدش ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺗﻮي

‫ﯾﻪ ﻧﻘﻄﻪ ي ﺗﺎرﯾﮏ ﭘﺎرك اﯾﺴﺘﺎدم. دﺳﺖ ﻓﺮزاد رو ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻪ راﻫﺶ اداﻣﻪ ﺑﺪه. رو ﺑﻪ روش اﯾﺴﺘﺎدم. ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺮه ﺷﺪم.
‫ﭼﺸﻤﺎي ﺳﯿﺎﻫﺶ ﺗﻮ اون ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﺮق ﻣﯽ زد. ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻮدم رو ﺑﺒﯿﻨﻢ. دﺳﺘﺎﻣﻮ دو ﻃﺮف ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻓﺮزاد ازت ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ.
‫ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ از اﻋﻤﺎق ﻗﻠﺒﻢ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ازت ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﻓﺮزاد.

‫ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- و از ﺗﻮ ﺧﺪاي ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻢ.

‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻓﺮزاد ﭼﺸﻢ از آﺳﻤﻮن ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺷﺐ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺮه ﺷﺪم:
‫- ﻣﻨﻢ از ﺗﻮ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﭘﻮﻧﻪ.
‫- ﺑﺮاي ﭼﯽ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﺎري ﻧﮑﺮدم. ﻓﻘﻂ ﺑﺎري ﺑﻮدم روي دوﺷﺖ.

‫- اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﯽ. ﭘﻮﻧﻪ ﺗﻮ، ﺗﻮ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﯽ ﺗﻮي زﻧﺪﮔﯿﻢ داري. ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪي ﻣﻦ از اﺷﺘﺒﺎه درﺑﯿﺎم. ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪي ﭼﯿﺰﻫﺎي ﺟﺪﯾﺪي رو ﮐﺸﻒ ﮐﻨﻢ. ﺑﺎﻋﺚ
‫ﺷﺪي ﻃﻌﻢ ﺣﺲ ﻫﺎﯾﯽ رو ﺑﭽﺸﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﺠﺮﺑﺸﻮن ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم.

‫ﺑﻮﺳﻪ اي روي ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ ﻧﺸﻮﻧﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم.
‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم. اﯾﻦ دوﺳﺖ دارم از اون دوﺳﺖ دارﻣﺎي اﺑﺮاز ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺒﻮد. ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻧﻮع ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ. ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻣﻨﻢ دوﺳﺖ دارم ﻓﺮزاد.
‫دﺳﺘﺎم رو دور ﮐﻤﺮش ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم. دﺳﺘﺎش دور ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ. ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎش ﮐﻤﯽ ﺷﺎﻟﻢ رو ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ و روي ﻣﻮﻫﺎم ﺑﻮﺳﻪ اي زد. روي ﻗﻠﺐ ﮔﺮم و ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺘﺸﻮ ﺑﻮﺳﯿﺪم. دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ از ﻫﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ. ﻟﺒﺎﺳﺎم رو ﻋﻮض ﮐﺮدم. دوﺷﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ و

‫روي ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﻣﺴﻮاك زدن ﮐﻨﺎرم دراز ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻦ رو ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ ﺟﺎ داد. ﻫﺮ دو ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. اﯾﻦ روزا ﺳﮑﻮت
‫ﺑﯿﻨﻤﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﭼﺮا؟ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﺮزاد ﺑﻪ ﺣﺮف اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:

‫- ﭘﻮﻧﻪ ﭼﺘﻪ؟ اﻣﺮوز ﯾﻪ ﺟﻮري ﺑﻮدي.
‫ﮐﻮﺗﺎه و ﻣﺨﺘﺼﺮ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ.

‫ﺳﺮش رو از روي ﺑﺎﻟﺶ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺷﮑﻤﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﻗﺮﺑﻮن اون دﻟﺖ ﺑﺮم.

‫داﻏﻢ ﮐﺮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش. ﺗﻮ دﻟﻢ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮم ﮔﻔﺘﻢ، ﺑﯿﺎ اﯾﻨﻢ اوﻟﯿﻦ و آﺧﺮﯾﻦ ﺑﻮﺳﻪ ي ﭘﺪراﻧﻪ.
‫دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﺎش و ﮔﻔﺖ:
‫- ﭼﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ آﺧﻪ؟

‫ﺳﺮم رو روي ﺳﯿﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ.

‫ﺑﻐﺾ ﺗﻮي ﮔﻠﻮﻣﻮ ﺣﺲ ﮐﺮد. ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ ﮔﻔﺖ:
‫- ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ. ﮐﺎﺷﮑﯽ، ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺘﻮﻧﻢ از اﯾﻦ ﺣﺎل و ﻫﻮا درت ﺑﯿﺎرم وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا اون ﻗﺪري ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﺎراﺣﺘﯿﺖ ﻏﻢ رو دﻟﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ
‫ﮐﻨﻪ. ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻨﻢ اﯾﻦ روزا داﻏﻮﻧﻢ.

‫ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. اﺷﮑﺎم ﺟﺎري ﺷﺪن. ﺗﻮي ﮔﺮﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻬﺶ زدم. ﺑﻮﺳﻪ اي روي ﻟﺐ ﻫﺎم ﻧﺸﻮﻧﺪ و در آﻏﻮﺷﻢ ﮐﺸﯿﺪ. ﺧﯿﻠﯽ زود ﻫﺮ
‫دو ﺧﻮاﺑﻤﻮن ﺑﺮد.

‫ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﺨﺖ ﺗﮑﻮن ﺧﻮرد از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. اﻧﮕﺎر ﮔﻮش ﺑﻪ زﻧﮓ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮزاد از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪ ﻣﻨﻢ ﺑﯿﺪار ﺷﻢ.
‫- ﺑﺨﻮاب ﭘﻮﻧﻪ ﺟﺎن، ﺗﺎزه ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺘﻪ، زوده ﺑﯿﺪار ﺷﯽ.
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻧﻪ. ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ.
‫وﻗﺘﯽ ﻓﺮزاد داﺷﺖ ﻣﯿﺰ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ رو آﻣﺎده ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺳﺮﯾﻊ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺸﺖ آب ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﭘﺎﺷﯿﺪم. ﻗﻠﺒﻢ درد ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ

‫ﺧﯿﻠﯽ از ﺑﺎردارﯾﻢ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻮن ﻫﻨﻮز ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع ﻫﺎم ﺷﺮوع ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. ﮐﻤﯽ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. اون ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮐﻪ ﻓﺮزاد روز اول
‫ازش دم ﻣﯽ زد ﮐﻤﺮﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد. رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه و ﺑﯽ ﺣﺎل و ﻣﺮﯾﺾ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ دادم. از دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﻓﺮزاد رﺳﻮﻧﺪم.
‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ روز آﺧﺮي ﮐﻨﺎرش ﺑﺎﺷﻢ. از ﺗﻤﺎم ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ. ﻫﻨﻮز ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻫﺎي آﺧﺮه. ﻓﺮزاد ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ رﻓﺖ

‫و ﻣﻨﻢ دﺳﺖ ﮐﻢ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪش رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. ﻋﺸﻘﻢ داﺷﺖ ﻣﯽ ﻣﺮد. ﺧﻮدم ﺑﺎ دﺳﺘﺎي ﺧﻮدم داﺷﺘﻢ زﻧﺪه ﺑﻪ ﮔﻮرش ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﺑﻠﻨﺪ
‫ﺷﺪ ﺗﺎ ﻟﺒﺎﺳﺎش رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ اﺷﮑﺎم ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ. ﺧﺪاروﺷﮑﺮ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ. ﺑﺎ اﺷﮏ ﺑﻪ آﻣﺎده ﺷﺪﻧﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﯾﻪ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ ﻓﺮزاد ﺣﺎﺿﺮ و آﻣﺎده از


‫‪
‫

‫اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ. ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ. ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎي آﺧﺮ ﺑﻮد. داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﻣﯽ رﻓﺖ. ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ؟ ﺑﺎﺷﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺬار ﻣﻦ

‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﮑﻨﻢ. ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ. ﺻﻨﺪل ﻫﺎش رو ﺑﺎ ﮐﻔﺶ ﻋﻮض ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﺸﻤﺎي ﺧﯿﺴﻢ ﺧﺸﮑﺶ زد.
‫- ﭘﻮﻧﻪ.

‫اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻔﺖ. روي ﭘﺎﻫﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﺮاي آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺐ ﻫﺎﺷﻮ ﺑﺎ ﻟﺬت ﺑﻮﺳﯿﺪم. وﻗﺘﯽ ازش ﺟﺪا ﺷﺪم ﭼﺸﻤﺎي اوﻧﻢ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد. ﯾﻪ
‫ﭼﯿﺰي ﻓﻬﻤﯿﺪه. ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺮاره اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﻪ.
‫- ﭼﯽ ﺷﺪه ﭘﻮﻧﻪ؟ ﺑﮕﻮ. ﺑﮕﻮ ﻫﻢ ﻣﻨﻮ راﺣﺖ ﮐﻦ ﻫﻢ ﺧﻮدﺗﻮ. دارم دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻢ.

‫از در ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻫﻠﺶ دادم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺑﺮو. اﺣﻤﻖ ﻧﺒﺎش. ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ﮐﻪ.

‫ﺗﻮ دﻟﻢ اداﻣﻪ دادم، ﻓﻘﻂ ﻣﻦ دارم ﻣﯽ رم ﻫﻤﯿﻦ.
‫ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﺑﻪ زور ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.

‫و دﻗﯿﻘﺎ وﻗﺘﯽ دﺳﺘﺶ دراز ﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﺬاره درو ﺑﺒﻨﺪم، درو ﺑﺴﺘﻢ. ﺑﻪ در ﺗﮑﯿﻪ دادم. روي زﻣﯿﻦ ﺳﺮ ﺧﻮردم. ﺻﺪاي ﮔﺮﯾﻪ ام ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﻓﺮزاد ﻣﺤﮑﻢ درو
‫ﮐﻮﺑﯿﺪ و داد زد:

‫- ﭘﻮﻧﻪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﺎز ﮐﻦ، ﺑﺎز ﮐﻦ. ﭘﻮﻧﻪ اﻟﺘﻤﺎﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﺑﺎز ﮐﻦ. ﭘــــــﻮﻧﻪ. ﻣﯽ ﮔﻢ ﺑﺎز ﮐﻦ.
‫از ﻫﻤﻮن ﭘﺸﺖ در ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﺑﺮﺳﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻓﺮزاد، ﻓﺮزاد، ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ آروم ﺑﺎش. ﮔﻮش ﮐﻦ. ﮔﻮش ﮐﻦ داد ﻧﺰن.

‫- ﺟﺎﻧﻢ، ﺟﺎﻧﻢ ﭼﯿﻪ؟ ﭼﯿﻪ؟ ﺑﮕﻮ. ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﮕﻮ.
‫- ﺑﺎﺷﻪ، ﻣﯽ ﮔﻢ. ﺗﻮ آروم ﺑﺎش.

‫- ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ذاري آروم ﺑﺎﺷﻢ؟ ﺑﮕﻮ دﯾﮕﻪ ﻟﻌﻨﺘﯽ.
‫- ﻣﻦ ....
‫- ﺗﻮ ﭼﯽ؟

‫- ﻣﻦ ...
‫- ﺑﮕـــﻮ.

‫- اﯾﻨﺠﻮري ﮐﻪ ﺗﻮ داد ﻣﯽ زﻧﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ.
‫- ﺑﺎﺷﻪ، ﺑﺎﺷﻪ آروم ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻢ. ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮ.
‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم.

‫- ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم.
‫اون ﻗﺪر آروم ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻧﺸﻨﯿﺪ. ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺴﺘﻢ. ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم. ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻓﺮزاد ﺑﺮو. ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ.

‫ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﯿﻮﻣﺪ.
‫- ﻓﻘﻂ ﺑﺮو. ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﺑﺎور ﮐﻦ. ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ﮐﻪ. ﺑﺎﺷﻪ؟

‫ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد. ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺑﺎﺷﻪ؟
‫ﺻﺪاي زﻣﺰﻣﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪش ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﯿﺪ:

‫- ﺑﺎﺷﻪ.
‫ﭼﯿﺰي دروﻧﻢ ﺷﮑﺴﺖ. ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﺜﻞ اﻣﯿﺪ. آره. اﻣﯿﺪم از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ. اﻣﯿﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮزاد اﻣﺮوز ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺮه و ﻧﺬاره ﻣﻨﻢ ﺑﺮم.

‫از ﭘﺸﺖ در ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﻢ. ﺷﺎﯾﺪ درو ﺑﺎز ﮐﻨﻪ ﺑﯿﺎد ﺗﻮ. ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻟﺒﺎﺳﺎﻣﻮ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ در ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺑﯿﺎ دﯾﮕﻪ.
‫اذﯾﺘﻢ ﻧﮑﻦ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﮐﻢ ﮐﺮدم. ﻫﻤﻪ ي ﻟﺒﺎﺳﺎ، ﻫﻤﻪ ي ﮐﯿﻔﺎ، ﻫﻤﻪ ي ﮐﻔﺸﺎ. ﻟﻌﻨﺘﯽ ﭼﺮا ﻫﻤﺸﻮن ﺟﻤﻊ ﺷﺪن؟ ﻫﻤﺶ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ. رﻓﺘﻢ ﻟﻮازم
‫آراﯾﺸﺎﻣﻮ ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﺑﻬﻮﻧﻪ ﺑﻮد. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ وﻗﺖ ﺑﮕﺬره ﺷﺎﯾﺪ در ﺑﺎز ﺷﻪ و ﻓﺮزاد ﺑﯿﺎد ﺗﻮ. ﻧﮕﺎه ﻣﺸﮑﻮﮐﯽ ﺑﻬﻢ ﺑﻨﺪازه و ﺑﮕﻪ، داري ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟

‫داري ﻣﯽ ري؟ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪي؟ ﭼﺮا ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺘﯽ؟ ﯾﻬﻮ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻮن وﻗﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﯿﺎد ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﻪ و ﺑﮕﻪ ﻧﺮو و ﻣﻨﻢ ﺑﮕﻢ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ ﺑﮕﯽ. اﺷﮑﺎم
‫ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ. ﻣﺤﺎل ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ام. اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻓﺮزاد ﻋﺎﺷﻖ ﺑﭽﻪ اس. اون وﻗﺖ اﮔﺮ ﻧﮕﻬﻢ ﻣﯽ

‫داﺷﺖ، ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ دﻟﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺎف ﻧﻤﯽ ﺷﻪ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﻬﺶ ﺷﮏ دارم ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﭽﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ
‫ﺧﻮدم. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﺣﻤﻖ ﺷﺪم. وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ از اﯾﻦ ﺣﻤﺎﻗﺖ دﺳﺖ ﺑﮑﺸﻢ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺮدم. وﻗﺖ ﺗﻠﻒ ﮐﺮدن ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد. ﻓﺮزاد ﻧﻤﯽ
‫اوﻣﺪ. ﮔﻮﺷﯿﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﭘﺪرم ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺮاي ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺗﻮي ﭘﺎرﮐﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﯽ زدم. ﺑﻪ ﻧﮕﺎر

‫ﻫﻢ اس زدم ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر ﺗﻮي رﺳﺘﻮران ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﺎﺷﻪ. ﻧﮕﺎﻫﯽ دور ﺗﺎ دور ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺑﻪ ﺗﺨﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﺷﺎﻫﺪ ﻋﺸﻖ
‫ﺑﺎزﯾﺎي ﻣﻦ و ﻓﺮزاد ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﭼﺸﻢ ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﭼﺸﻤﻢ ﺧﻮرد ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ي ﺗﻮي ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ. ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ روﺷﻮ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن رو روﺷﻦ ﻣﯽ

‫ﮐﺮدﯾﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮدن ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﯾﮑﯽ دو دﻗﯿﻘﻪ ﺧﺴﺘﻪ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﺗﮑﺮاري ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ زدن ﺑﺎ ﻫﻢ. ﺗﻮي
‫آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺳﺮﮐﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﺷﺎﻫﺪ ﺧﻨﺪه ﻫﺎ و ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭼﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﺮاي ﻓﺮزاد ﻏﺬا ﻣﯽ ﭘﺨﺘﻢ. ﺑﻌﺪ از اوﻟﯿﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ
‫ﻗﻬﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﺗﻮي ﻫﻤﯿﻦ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ آﺷﺘﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. وﻗﺘﯽ ﻓﺮزاد ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ي ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻧﯿﺘﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ي ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. اون

‫ﺷﺐ ﭘﺸﺖ اﯾﻦ ﭘﻨﺠﺮه ﺣﺮف زدﯾﻢ. ﻟﺤﻈﻪ ي آﺧﺮ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. دﺳﺘﺎﺷﻮ دو ﻃﺮف ﺻﻮرﺗﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺴﺘﻢ. ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟
‫ﮔﻔﺖ، ﺗﺎزه دارم ﻣﻌﻨﯽ ﻋﺸﻘﻮ درك ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.

‫ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اوﻧﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﯽ اﺣﺴﺎس ﻧﯿﺴﺖ. وﻟﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺗﻮان ﻣﻮﻧﺪن ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﯾﻪ ﺣﺴﯽ ﻣﺠﺒﻮرم ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﺮم. داﺷﺖ ﻫﻮﻟﻢ ﻣﯽ داد ﺑﻪ
‫اﻋﻤﺎق ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ و ﺣﺴﺮت. ﭘﺎﻣﻮ روي زﻣﯿﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﻟﻌﻨﺘﯽ.

‫اﻣﺎ ﻣﻨﻮ ﮐﺸﻮﻧﺪ ﺟﻠﻮي در. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﯾﺴﺘﺎدم. ﺗﻤﺎم ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ اوﻣﺪ.
‫ﯾﺎد ﻟﺤﻈﻪ اي اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺶ. ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد. داﺷﺖ ﺑﺎ ﻗﻬﻮه اش ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮد.

‫- ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﻫﻤﭽﯿﻦ دﺧﺘﺮي روﺑﺮو ﺑﺸﻢ.

‫- ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﻤﻪ؟
‫- ﭼﯿﺰﯾﺖ ﻧﯿﺴﺖ. ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮوﻧﯽ.

‫- ﺑﺎﺑﺎﺑﺰرگ ﻣﻨﻈﻮرت رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ.
‫- ﺑﺎ ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘﯿﺮ دﺧﺘﺮ روﺑﺮو ﺷﻢ! وﻟﯽ ﺧﺎرج از ﺷﻮﺧﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ!
‫- ﺑﻬﻔﺮ؟

‫- دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ، ﻣﻦ ﺑﻬﻔﺮم؟ ﻓﺮزاد.
‫- ﻟﻨﺰ ﮔﺬاﺷﺘﯽ؟

‫- ﻧﻪ ﭼﻄﻮر؟
‫- ﻣﻦ ﻣﻮﻫﺎﺗﻮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ. ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐﺸﻪ ﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻪ؟
‫- ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭼﻨﺪان ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﻓﻮﻗﺶ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻫﻤﻮن اﻧﺪازه.

‫- وﻟﯽ اون ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﺸﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ.
‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدم.

‫- آره ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﭽﻢ ﭘﯿﺸﻤﻪ.
‫- آﺧﯽ ﺑﭽﻤﻮن!
‫اﯾﻦ ﺑﭽﻪ داره ﻣﻨﻮ از ﺗﻮ ﺟﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﻫﺮ دوﺗﻮن ﺑﺮام ﺳﺨﺘﻪ. ﮐﺎش ﻫﺮدوﺗﻮن رو داﺷﺘﻢ. آره ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﺪا رو ﻣﯽ ﺧﻮام ﻫﻢ ﺧﺮﻣﺎ، وﻟﯽ ...

‫- ﭘﺎﺷﻮ ﮐﻪ ﻻزﻣﻪ ي ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮔﯿﺘﺎر ﺧﻮب رﻗﺼﯿﺪﻧﻪ.
‫ﺑﺎ ﯾﺎد آﺑﺮورﯾﺰي اون ﺷﺐ ﺧﻨﺪه ي ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮدم.

‫- ﭘﻮﻧﻪ! ﯾﮑﻢ ﺑﺨﻨﺪ.
‫ﺑﺨﻨﺪم؟ ﭼﻘﺪ اون ﺷﺐ ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮدم. وﻟﯽ اﻻن؟
‫- دوﺳﺖ دارم ﻟﺒﺎﻟﺐ، ﻣﯽ ﺳﻮزه ﻋﺸﻘﻢ از ﺗﺐ، ﭘﺮ ﻣﯽ ﺷﻢ از اﺳﻢ ﺗﻮ، ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ.

‫ﻫﻪ. ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﮔﯿﺘﺎر ﮐﺎر ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﯾﻢ؟
‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﯿﺘﺎرش اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻗﻠﺒﻢ ﺗﯿﺮ ﮐﺸﯿﺪ.

‫" از ﺗﻮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﭘﺎﺗﻮ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺬاري، ﻧﺨﻮاد ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮره ﺑﭙﻮﺷﻪ."
‫دو زاﻧﻮ روي زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ. اﺷﮑﺎم ﺑﯽ ﻣﺤﺎﺑﺎ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺧﯿﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدن.
‫ﺑﻠﻨﺪ داد زدم: اي ﺧــــــﺪا

‫- دﯾﻮوﻧﻪ. ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﮕﺎم ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
‫ﻓﺮزاد راﺣﺖ ﺑﺎش ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﮑﻨﻢ.

‫- ﻣﻦ اﯾﻦ آﻫﻨﮕﻮ دوﺳﺖ دارم.

‫- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ. اﻣﮑﺎﻧﺶ ﻫﺴﺖ ﮐﻨﺎرﺗﻮن ﺑﺸﯿﻨﻢ؟
‫ﻗﯿﺎﻓﻤﻮ ﺷﯿﮏ ﮐﺮدم. ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
‫دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ:
‫- ﻗﺒﻠﺶ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ اﻓﺘﺨﺎر آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ رو دارم؟

‫- اﻟﺒﺘﻪ، ﭘﻮﻧﻪ ﻫﺴﺘﻢ. از دوﺳﺘﺎي ﻓﺮزاﻧﻪ ﺟﻮن و ﺷﻤﺎ؟
‫- از ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ؟

‫آره، ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ از ﻫﻤﻮن ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪ. اون ﺳﻮرﺗﻤﻪ آﻏﺎزﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﺑﺨﺘﯿﺎم ﺑﻮد.
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و اﯾﺴﺘﺎدم. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﺧﯿﻠﯽ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﻫﻨﻮز ﭘﺸﺖ دره. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ آروم درو
‫ﺑﺎز ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﺑﻪ در ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﯿﻔﺘﻪ. دﺳﺘﮕﯿﺮه رو ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردم. در ﺗﻘﯽ ﺻﺪا داد و ﺑﺎز ﺷﺪ. ﻣﻦ دﻟﻢ اون روز رو ﻣﯽ

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ در ﺑﻪ روم ﻗﻔﻞ ﺑﻮد.
‫****

‫ﭘﺪرم ﻫﻤﻮن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﻣﻨﻮ ﺑﺎ اون ﭼﺸﻤﺎي ﺳﺮخ و ﭼﻤﺪون ﺗﻮي دﺳﺘﺎم و ﻟﺒﺎﺳﺎي ﺳﯿﺎه دﯾﺪ ﭼﺸﻤﺎش
‫ﮔﺮد ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ دوﯾﺪ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﻢ رو وارﺳﯽ ﮐﺮد. ﺷﺎﯾﺪ دﻧﺒﺎل ﺟﺎي ﮐﺸﯿﺪه اي ﻣﯽ ﮔﺸﺖ. ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﮔﻔﺖ:
‫- ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮت اوﻣﺪه؟ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺳﺮ و وﺿﻌﯿﻪ؟ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟ ﻓﺮزاد ﭼﯽ ﮐﺎرت ﮐﺮده؟ ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺎت اﺷﮑﯿﻪ؟ ﭼﺮا؟

‫دﺳﺘﻢ رو روي دﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن دﺳﺖ، دﺳﺘﺸﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ رﻓﺘﻢ. ﺑﻪ زور ﻧﺸﻮﻧﺪﻣﺶ و ﺧﻮدﻣﻢ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ. دوﺑﺎره
‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﻮاﻻﺷﻮ از ﺳﺮ ﺑﮕﯿﺮه ﮐﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﮐﺮدم. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم. ﻫﻤﻮن ﺟﻮر ﮐﻪ زار زار ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم از

‫ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ اي ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ اﻓﺘﺎد ﺗﻮ ﺳﺮم ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺸﻮ ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم. ﭘﺪرم ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎورش ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎري ﮐﺮدم.
‫اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ. ﻣﻨﻢ. ﺧﻮدش رو ﺑﺎﻋﺚ و ﺑﺎﻧﯽ اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اون ﻣﻘﺼﺮه. ﮐﺎرم رو اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ. ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ:
‫- ﺣﺎﻻ ﭼﺮا از اون ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪي ﺑﯿﺮون؟ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪي؟

‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻧﻪ، ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﺳﻢ، رﺳﯿﺪم.

‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﻣﯿﻮن ﮔﺮﯾﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﻣﻨﻮ ﺑﻮﺳﯿﺪ. ﺷﮑﻤﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ در آﻏﻮﺷﻢ ﮐﺸﯿﺪ. ﭘﺮ از ﻟﺬت ﺷﺪم. ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮم ﮔﻔﺘﻢ:
‫- اﻟﻬﯽ ﺑﻤﯿﺮم ﺑﺮات ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ. ﭘﺪر داﺷﺘﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ. ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم وﻟﯽ ﻣﻦ اﺣﻤﻖ دارم ﻣﺤﺮوﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ از اﯾﻦ ﺣﺲ. اﻟﻬﯽ ﺑﻤﯿﺮم ﺑﺮات ﻓﺮزاد. ﻣﯽ
‫ﮔﻔﺘﯽ ﺑﺎ ﭘﺪرم ﮐﺎر داري. ﺗﺎزه ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﺎرت ﭼﯽ ﺑﻮد. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﭘﺪر داﺷﺘﻨﻮ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻢ. ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﺬارم ﺑﭽﺖ از اﯾﻦ ﺣﺲ ﻣﺤﺮوم ﺷﻪ. وﻟﯽ

‫دﯾﮕﻪ دﯾﺮه. ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ ﻓﺮزاد.
‫ﺑﺎ ﭘﺪرم ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم. ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﻧﮕﺎر ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﻟﺤﻈﻪ ي آﺧﺮ ﮔﻔﺖ:

‫- وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻓﺮزاد داﺷﺖ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش دﯾﺪم. ﻣﺜﻞ ﻟﺬت. وﻗﺘﯽ داﺷﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدي ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺑﻮد و

‫وﻗﺘﯽ داﺷﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زدي ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﻣﻮج ﻣﯽ زد. داري اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﯽ.
‫ﻓﻘﻂ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﮔﻔﺘﻢ و رﻓﺘﻢ.

‫ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺑﺎر و ﺑﻨﺪﯾﻞ وارد رﺳﺘﻮران ﺷﺪم. ﻧﮕﺎر ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ ﺳﺎك رو دﺳﺘﻢ دﯾﺪ، ﻣﺤﮑﻢ روي ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﮐﻮﺑﯿﺪ. ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﭼﯽ
‫ﺷﺪه. روﺑﻪ روش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺻﺮﯾﺢ و ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻣﻦ ﺣﺎﻣﻠﻪ ام.

‫اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺟﻤﻊ ﺷﺪ.
‫- ﻧﮕﺎر، ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. ﯾﻪ زﻧﮓ ﺑﻪ دﺧﺘﺮﺧﺎﻟﻪ ﯾﺎ ﭘﺴﺮﺧﺎﻟﺖ ﺑﺰن. ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.

‫- اﻧﻘﺪ زود؟
‫- دﯾﺮم ﻫﺴﺖ.
‫- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻧﻪ. ﯾﻪ ﮐﻢ ﺻﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش. ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺪه.

‫ﮐﻮﺑﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻧﮕﺎر! ﺑﺴﻪ. ﻣﺎ ﻗﺒﻼ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. ﺟﺎي ﻫﯿﭻ ﺑﺤﺜﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﻪ. ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺸﻮن زﻧﮓ ﺑﺰن ﺑﮕﻮ ﭘﻮﻧﻪ اﻣﺮوز ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و از ﻓﺮدا

‫ﺳﺮﮐﺎر ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ.
‫اﻧﻘﺪ ﻟﺤﻨﻢ ﻣﺼﻤﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﮔﻮﺷﯿﺶ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻤﺎره ﮔﯿﺮي ﺷﺪ. وﻟﯽ ﺧﺪا ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ از درون دارم ﺧﺮد ﻣﯽ ﺷﻢ. ﺑﻪ زور
‫ﮐﻤﯽ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮردم. اﺻﻼ ﻣﯿﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ وﻟﯽ دﯾﮕﻪ ﺧﻮدم ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮدم. از ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺑﭽﻢ ﻣﯽ ﺑﻮدم.

‫ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯿﻪ ﻣﻔﺼﻠﯽ از ﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آژاﻧﺴﯽ ﮐﻪ اون ﺣﻮاﻟﯽ ﺑﻮد رﻓﺘﻢ. ﻧﮕﺎه ﮔﺮﯾﻮن ﻧﮕﺎر دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﻮد. ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪم. ﻧﮕﺎر ﻫﻨﻮز اﯾﺴﺘﺎده
‫ﺑﻮد و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. ازش ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻧﯿﺎد. اوﻧﻢ ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎر ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻮد. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﮐﻤﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد. اﻣﺎ ﺑﺎزم ﺣﺮﻓﻤﻮ

‫ﻗﺒﻮل ﮐﺮد و ﻧﯿﻮﻣﺪ. ﻣﺎﺷﯿﻦ راه اﻓﺘﺎد. ﻟﺤﻈﻪ ي آﺧﺮ دﯾﺪم ﻧﮕﺎر دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻮﺷﯿﺶ رﻓﺖ. ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺴﺘﻢ. ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ.
‫ﺑﻪ ﺑﻠﯿﻂ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ اﺻﻔﻬﺎن. ﭘﺴﺮﺧﺎﻟﻪ و دﺧﺘﺮﺧﺎﻟﻪ ي ﻧﮕﺎر اون ﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮدﻧﺪ. ﻗﺮار ﺑﻮد ﺗﻮ آﺗﻠﯿﻪ ﺷﻮن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﮑﺎس ﮐﺎر
‫ﮐﻨﻢ. ﻫﻤﻮن روزاﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﺎر ﻗﻄﻌﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎر ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ و ﭼﻮن ﻗﺮار ﺑﻮد از اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺮم ازﺷﻮن ﮐﻤﮏ

‫ﺧﻮاﺳﺖ. اوﻧﺎم ﺑﺎ روي ﺑﺎز ﻣﻨﻮ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ. دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺑﻠﯿﻄﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﺳﻔﺮ ﮐﻨﻢ. اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺗﺮس ﺑﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﻨﺪاﺧﺖ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ
‫دﻗﯿﻘﻪ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ ﭘﯿﺪاش ﮐﺮدم. راﻧﻨﺪه اي ﺟﻠﻮي در اﺗﻮﺑﻮس روﯾﺎل ﺳﻔﺮي اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و داد ﻣﯽ زد:

‫- اﺻﻔﻬﺎن.
‫ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ و ازش ﺳﻮال ﮐﺮدم. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﻠﯿﻄﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ درﺳﺘﻪ و ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺳﻮار ﺷﻢ. ﭼﻤﺪوﻧﻢ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺑﺎﻻ ﺧﻮاﻫﺮ.

‫- ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻦ راه ﺑﯿﻔﺘﯿﻦ ﻣﯽ رم ﺗﻮ. اﻻن ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﻣﯽ ﺷﻪ.
‫ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد و ﮔﻔﺖ:
‫- ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﯿﺪ.

‫ﺳﺮي ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﻮن دادم. دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﻣﻨﺎﻇﺮ ﻧﻪ ﭼﻨﺪان ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ اون اﻃﺮاف رو ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم. دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻓﺮزاد
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ازم ﺑﮕﺬره. ﻣﻦ ﭼﻪ راﺣﺖ ازش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻦ. ﺑﺎ ﺣﺲ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ از ﻋﻤﺮم ﺑﻪ

‫ﻏﻤﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ. داﺷﺘﻢ دق ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﭼﻘﺪ ﻟﺤﻈﻪ ي آﺧﺮ داد و ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺮده ﺑﻮد و ازم ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد درو ﺑﺎز ﮐﻨﻢ. ﭘﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﺜﯿﻔﯽ. ﭼﻘﺪ
‫ﺑﯽ اﺣﺴﺎﺳﯽ. ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﯽ ﻋﺮﺿﻪ و ﭼﻘﺪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ. ﻫﺮ ﭼﯽ ﻓﺤﺶ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم دادم. اﺗﻮﺑﻮس ﺗﺎ ده دﻗﯿﻘﻪ ي دﯾﮕﻪ راه ﻣﯽ اﻓﺘﺎد. ﺗﺎ ده دﻗﯿﻘﻪ ي
‫دﯾﮕﻪ از ﺷﻬﺮي ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﺗﻮش ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ دور ﻣﯽ ﺷﺪم. از ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﻓﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدم. آره. اﻧﻘﺪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﻮدم ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻓﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدم. از

‫ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺑﻮدم. ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم. وﻟﯽ آﺧﻪ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻨﯽ؟ اﯾﻦ ﻗﺮارﻣﻮن ﺑﻮد. ﺧﻔﻪ ﺷﻮ ﭘﻮﻧﻪ. ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ. ﺣﻖ داره. ﺑﻪ ﺧﺪا ﺣﻖ داره
‫ﺑﺪوﻧﻪ. ﭘﻨﺞ ﻣﺎه از زﻧﺪﮔﯿﺸﻮ ﭘﺎي ﺗﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ. ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺎد وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎده. ﻫﺮ ﭼﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺑﺮات ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺘﺖ ﺑﻮده. زﯾﺮ ﺑﺎل

‫و ﭘﺮ ﮔﺮﻓﺘﺖ. ﮐﺪوم ﭘﺴﺮي ﻣﯿﺎد ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎري ﮐﻨﻪ؟ ﭼﻘﺪ ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺑﻮد اﯾﻦ روزاي آﺧﺮ. ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﯽ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺖ اﻧﻘﺪ ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﺣﻘﺸﻪ ﭘﻮﻧﻪ.
‫اون ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﻪ. ﻫﻨﻮز ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ دو دل ﺑﻮدم. ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﺑﯿﻔﺘﻪ. ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﻫﺮ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﻧﺬاره ﺑﺮم. ﻫﻨﻮز ﻫﻢ
‫ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم. ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ از ﻓﺮزاد دل ﺑﮑﻨﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎري ﻣﯽ ﮐﺮدم.

‫ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ اﯾﻦ ﺣﺲ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﻨﻢ. ﮔﻮﺷﯿﻤﻮ از ﮐﯿﻔﻢ ﺑﯿﺮون آوردم و ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ اس ام اس ﺷﺪم.
‫داﺷﺘﻢ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ رﻓﺘﻢ.

‫ﺳﺎﯾﻪ اي روي ﺻﻔﺤﻪ ي ﮔﻮﺷﯿﻢ اﻓﺘﺎد. ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺠﻮم اﺷﮏ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ درﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ اداﻣﻪ دادم. ﮔﺮﻣﺎي
‫ﺑﺪن ﮐﺴﯽ رو ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎده. ﺑﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺳﺎﯾﻪ ي ﯾﻪ ﻣﺮد ﺑﻮد. ﻣﻮر ﻣﻮرم ﺷﺪ. از اﯾﻦ ﻣﺰاﺣﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎﻫﺎ زﯾﺎد ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ.
‫ﮐﻤﯽ ازش ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ. وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﻠﻮﺗﺮ اوﻣﺪ و ﮐﺎﻣﻼ ﺑﻬﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪ. ﺣﺎﻟﻢ داﺷﺖ ﺑﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺳﺎﯾﻪ اﺷﻮ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺳﺮش رو ﺟﻠﻮ آورد. از ﮔﻮﺷﻪ ي

‫ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﻀﻮر ﺳﺮي رو ﮐﻨﺎر ﺳﺮم ﺣﺲ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﭼﻬﺮه اش ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﺒﻮد. ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺷﮕﻔﺖ زده ﺑﺎﺷﻪ ﮔﻔﺖ:
‫- ا‪ .داري واﺳﻪ ﻣﻦ اس ام اس ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﯽ؟

‫ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﻄﻮري ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﻓﺮزاد؟
‫ﻣﺤﮑﻢ دﺳﺘﺎﻣﻮ ﭼﺴﺒﯿﺪ. ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺸﺎد ﺷﺪه و دﻫﺎن ﺑﺎز ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﺑﺎ اﺧﻤﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ زل زده ﺑﻮد. اﯾﻨﺎ ﻫﻤﺶ ﯾﻪ ﺧﻮاب ﺑﻮد ﻧﻪ؟
‫- اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟

‫ﺗﻮﻫﻢ زدم. وﻟﯽ ﺗﻮﻫﻢ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﻮد. ﺟﻮاب دادم:
‫- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم.

‫دﺳﺘﺎﻣﻮ ول ﮐﺮد.
‫- ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮو.
‫و ﺑﺎ دﺳﺘﺶ اﺗﻮﺑﻮس رو ﻧﺸﻮن داد.

‫ﭼﻪ زود ﺗﻮ ذوﻗﻢ ﺧﻮرد. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮم اﻣﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ اﺗﻮﺑﻮس راه اﻓﺘﺎد. ﺣﯿﺮت زده ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ دورﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. اﯾﻦ ﺗﻮﻫﻢ
‫اﻧﻘﺪ ﻗﻮي ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد؟ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻬﻢ ﺑﻔﻬﻤﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮم؟ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﯽ اون ﺧﯿﺎل رو ﺑﻪ رو ﺑﺸﻢ. وﻟﯽ ﻓﺮزاد رو دﯾﺪم ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﻪ ﮔﯿﺠﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪم. ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ رﻓﺘﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎورش ﻣﯽ ﮐﺮدم؟

‫ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮدش ﺑﻮد. دﺳﺘﻢ رو ﻧﺰدﯾﮏ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮدم. ﺑﺎﯾﺪ رد ﺷﻪ ازش. ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺧﯿﺎﻻﺗﻤﻮ ﻟﻤﺲ ﮐﻨﻢ. ﮐﻤﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ. ﮐﻤﯽ ﻧﺮدﯾﮏ ﺗﺮ. دﺳﺘﻢ ﺑﺎ
‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد. ﮔﺮﻣﺎﺷﻮ ﺣﺲ ﮐﺮدم. ﺣﺘﯽ ﺧﯿﺴﯽ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮﻣﺎي ﻫﻮا و آﻓﺘﺎب اون ﻟﺤﻈﻪ ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ

‫ﮐﺸﯿﺪم. ﺧﻮدش ﺑﻮد. ﻓﺮزاد ﺑﻮد. واﻗﻌﺎ ﺧﻮدش ﺑﻮد. دﺳﺘﻤﻮ از روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺗﻮ دﺳﺘﺎي ﺧﻮدش ﺟﺎ داد. ﺻﻮرﺗﺶ رو ﻧﺰدﯾﮏ ﺻﻮرﺗﻢ
‫آورد و ﺑﺎ ﺣﺮص، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﻧﺪوﻧﺎﺷﻮ روي ﻫﻢ ﻣﯽ ﺳﺎﯾﯿﺪ ﮔﻔﺖ:
‫- ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮي؟

‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﯽ اﺗﻮﺑﻮس ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.
‫- ﭼﻤﺪوﻧﻢ رو ﺑﺮد.

‫ﺑﻪ ﮐﻤﯽ اون ﻃﺮف ﺗﺮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. رد ﻧﮕﺎﺷﻮ دﻧﺒﺎل ﮐﺮدم. ﭼﻤﺪوﻧﻢ ﺑﻮد.
‫- ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﻣﻦ ﻣﯽ ذارم ﺑﺮي؟ ﻣﮕﻪ اﻟﮑﯿﻪ؟ ﮐﻪ ﺑﯿﺎي ﻧﻔﺴﺎﻣﻮ ﺑﺎ ﻧﻔﺴﺎت ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺑﺪي و ﺑﻌﺪ ﺑﺬاري ﺑﺮي؟ ﻣﮕﻪ ﺷﻬﺮ ﻫﺮﺗﻪ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ذارم؟ ﺗﻮ ﺑﺎ
‫ﺧﻮدت ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي؟ ﻫﺎ؟

‫ﺑﺎ ﺻﺪاي آورم و ﺷﻠﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪي؟

‫- ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ در ﮔﻔﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮي. وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﻓﮑﺮي ﺗﻮ ﺳﺮﺗﻪ ﺧﺸﮑﻢ زد. وﻟﯽ ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮت ﺷﺪم.
‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮي؟ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﭼﻤﺪون ﺑﯿﺮون اوﻣﺪي ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﭘﺲ ﺑﯿﻔﺘﻢ. ﺳﯿﺎه ﭼﺮا ﭘﻮﺷﯿﺪي؟ ﺣﺎﻻ ﺧﻮﺑﻪ ﺻﺪ دﻓﻌﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﻔﯿﺪ
‫ﺑﭙﻮش. ﺷﺪي دﻗﯿﻘﺎ ﺿﺪم، دﻧﺒﺎﻟﺖ اوﻣﺪم. رﻓﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﺑﺎﺑﺎت. ﭼﺮا اون ﻫﻤﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدي؟ ﻣﮕﻪ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻢ اﺷﮑﺎت دﯾﻮوﻧﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟

‫- ﻧﻪ.
‫- ﺧﺐ اﻻن ﻣﯽ ﮔﻢ. اﺷﮑﺎت دﯾﻮوﻧﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. دﯾﮕﻪ ﻧﺒﯿﻨﻢ اون ﻃﻮر اﺷﮏ ﺑﺮﯾﺰﯾﺎ. وﻗﺘﯽ رﻓﺘﯽ ﻧﮕﺎر ﻫﻢ دﯾﺪي دﯾﮕﻪ ﺷﮏ ﮐﺮدم. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻗﻀﯿﻪ ﺟﺪﯾﻪ.

‫وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ اوﻣﺪي ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم و ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ دﯾﺮﺗﺮ ﺑﺠﻨﺒﻢ رﻓﺘﯽ. اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪم.
‫ﺗﻤﻮم اﯾﻦ ﻣﺪت دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﻮدم.
‫وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻢ ﮔﻔﺖ:

‫- ﺗﺎزه ﭘﺪرت ﺑﻬﻢ زﻧﮓ زد و ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺗﻮ رو دوﺳﺖ دارم ﯾﺎ ﻧﻪ. اﮔﻪ ﻧﻪ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ اﮔﻪ آره دﺳﺖ ﺑﺠﻨﺒﻮﻧﻢ. ﺣﺘﯽ ﻣﯿﻼد ﻫﻢ زﻧﮓ زد و ﮔﻔﺖ ﻧﮕﺎر
‫زﻧﮓ زده ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﭘﻮﻧﻪ داره ﻣﯽ ره. ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﺑﮕﻮ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﻪ. ﻏﺎﻓﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮدم دﻧﺒﺎﻟﺘﻢ.

‫ﯾﻬﻮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ و داد زد:
‫- آﺧﻪ اﺣﻤﻖ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮي؟
‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:

‫- اﺻﻼ ﻣﮕﻪ ﻣﺎ ﯾﻪ ﺳﺮي ﻗﺮار ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ؟ ﺗﻮ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﭘﯿﺶ ﻣﻦ داري ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
‫ﺗﻠﺦ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ازت ﮔﺮﻓﺘﻢ.

‫- ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرم ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي ﺑﻮد.
‫دﺳﺘﻢ رو روي ﺷﮑﻤﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻣﮕﻪ ﻣﻨﻈﻮرت اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ؟
‫ﮔﯿﺞ و ﻣﻨﮓ ﻧﮕﺎش ﺑﯿﻦ و ﻣﻦ ﺷﮑﻤﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ.
‫آروم ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻣﻦ ﺣﺎﻣﻠﻪ ام ﻓﺮزاد.
‫ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ. ﺧﺸﮑﺶ زده ﺑﻮد. ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم زل زد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد. ﺧﻨﺪه اش ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻗﻬﻘﻬﻪ اي ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ.

‫دﺳﺘﺎﺷﻮ دراز ﮐﺮد و ﻣﻨﻮ ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ ﺟﺎ داد و وﻗﺘﯽ آروم ﺗﺮ ﺷﺪ ﺑﺎ آراﻣﺶ ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا ﻫﻮس رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﺮت زده. دﺧﺘﺮ ﺧﻮب اﯾﻦ ﺗﺎزه ﺷﺮوع ﻣﺎﺟﺮاﺳﺖ.
‫- اﻣﺎ ﻣﺎ ﯾﻪ ﺳﺮي ﻗﺮار ﻣﺪار داﺷﺘﯿﻢ.

‫- ﮔﻮر ﺑﺎﺑﺎي ﻫﺮ ﭼﯽ ﻗﺮار ﻣﺪاره.
‫ﻣﻨﻮ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻓﺸﺎر داد. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد دوﺑﺎره ﺣﺮﺻﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﮔﻔﺖ:

‫- ﻃﻔﻠﯽ ﺑﭽﻢ. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﺑﺬارﯾﺶ؟ ﺣﺎﻣﻠﮕﯽ رو ﻋﻘﻞ آدم ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﯽ ذاره؟ اﺣﻤﻖ ﺷﺪي.
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. دﺳﺘﺎش ﺷﻞ ﺗﺮ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺻﺪاي آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﯽ ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﻮﻧﻪ دﻟﻤﻮ ﺑﻬﺖ ﺑﺎﺧﺘﻢ. ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯽ؟

‫- ﺗﻮ ﭼﯽ؟ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯽ اﺳﯿﺮم ﮐﺮدي؟
‫ﻣﻨﻮ از ﺧﻮدش ﺟﺪا ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:

‫- ﺑﯽ اﻧﺼﺎف. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﺑﺎزم ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮي؟
‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ.
‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:

‫- ﻣﯽ ﻣﻮﻧﯽ دﯾﮕﻪ؟ ﻧﻪ؟ ﻣﻦ واﺳﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﮐﻠﯽ ﻧﻘﺸﻪ دارم.
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺷﮑﻤﻢ اﻓﺘﺎد. ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﻮﺳﯿﺪش. زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:

‫- اﻟﻬﯽ ﻗﺮﺑﻮﻧﺶ ﺑﺮم.
‫دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد.
‫- ﻣﯽ ﻣﻮﻧﯽ دﯾﮕﻪ؟ ﭘﻮﻧﻪ. ﻣﺎ ﺑﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ. ﺑﺎور ﮐﻦ.

‫زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
‫- ﺧﺎﻧﻮادت؟
‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:

‫- اﻻن ﻓﺮزاﻧﻪ در ﺣﺎل ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺮاي ﻣﺎدر ﭘﺪرﻣﻪ. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﺳﺨﺘﻪ وﻟﯽ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ. ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻤﻮﻧﯽ. ﻣﯽ ﻣﻮﻧﯽ
‫دﯾﮕﻪ؟

‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮ اﺗﻮﺑﻮس رﻓﺘﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻓﻘﻂ ﯾﻪ دﻟﯿﻞ ﺑﯿﺎر. اون وﻗﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻢ.
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و آروم ﮔﻔﺖ:

‫- دﻟﯿﻞ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﮐﻪ دﯾﻮوﻧﻪ، ﺗﻮ ﻣﺎل ﻣﻨﯽ!
‫

ﭘﺎﯾﺎن

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: