تبادل لینک هوشمند
-ﻧﻪ، ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر دارم. اوﺿﺎع ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺮاﺑﻪ. ﺷﺮﮐﺖ رو ﺑﻪ ورﺷﮑﺴﺘﮕﯿﻪ. ﻓﻌﻼ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﯾﻪ ﻣﺪﺗﯽ.
- ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر! ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﺪ ﺑﻬﺖ ﺑﺪم؟
- ﭼﻪ ﺧﺒﺮي؟
ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ. ﮔﻔﺖ و داﻏﻮﻧﻢ ﮐﺮد. ﮔﻔﺖ و ... اي ﺧﺪا!
ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﮔﻔﺖ:
- اون ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻣﺮدي. ﮔﻔﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﺎدرت ﺑﺎ ﯾﻪ ﺗﺼﺎدف ﺷﺮت رو از ﺳﺮ زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺑﺮداﺷﺘﯽ.
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم، اﻣﺎ ﻫﯿﭻ اﮐﺴﯿﮋﻧﯽ وارد رﯾﻪ ﻫﺎم ﻧﺸﺪ. دوﺑﺎره ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ، وﻟﯽ ﺑﯽ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﻮد. راه ﻧﻔﺴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻓﺮزاد و ﭘﺪرم از ﺟﺎ
ﭘﺮﯾﺪﻧﺪ. ﻓﺮزاد ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻣﺤﮑﻢ زد ﭘﺸﺘﻢ، اﻣﺎ ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﻧﺪاﺷﺖ. ﻣﺮدم ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻬﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدن. ﯾﮑﯽ داد زد:
- ﯾﮑﻢ آب ﺑﻬﺶ ﺑﺪﯾﺪ!
ﻓﺮزاد از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ. ﻧﻪ، ﻧﻔﺴﻢ ﻗﺼﺪ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎد! ذﻫﻨﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺮﺟﺎن ﺑﻪ دروغ ﺑﻪ ﭘﺪرم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ ﻣﺮدم؟ واي ﺑﺮﻣﻦ!
واي! ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ. رﻧﮕﻢ داﺷﺖ ﮐﺒﻮد ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﯾﻪ ﺑﻄﺮي آﺑﺎوﻣﺪ. ﮐﻤﯽ آب ﺗﻮي دﻫﻨﻢ رﯾﺨﺖ، وﻟﯽ وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﺪاره و
ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر دارم ﮐﺒﻮدﺗﺮ ﻣﯿﺸﻢ، داد زد:
- د ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺶ دﯾﮕﻪ ﻟﻌﻨﺘﯽ!
و ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﯿﺎم ﯾﻪ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﺤﮑﻢ ﺧﻮاﺑﻮﻧﺪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ. ﮔﻮﺷﻢ ﺳﻮت ﮐﺸﯿﺪ، وﻟﯽ ﻋﻮﺿﺶ ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ. ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم. ﻓﺮزاد آروم ﮐﻨﺎرم
ﻧﺸﺴﺖ و در آﻏﻮﺷﻢ ﮐﺸﯿﺪ. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮق اﺷﮏ رو ﺗﻮ ﭼﺸﺎش دﯾﺪم. دو ﺳﻪ ﻧﻔﺮي ﮐﻪ دورﻣﻮن ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدن ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺳﺮ ﻣﯿﺰاﺷﻮن. ﻧﻮازش
ﻫﺎي ﭘﺪرم و آﻏﻮش ﻓﺮزاد ﺑﻬﻢ اﺟﺎزه دادن ﮐﻪ ﯾﻪ دل ﺳﯿﺮ اﺷﮏ ﺑﺮﯾﺰم.
دﺳﺖ ﭘﺪرم رو ﭘﺲ زدم. ازش ﺑﺪم ﻣﯽ اوﻣﺪ. رو ﮐﺮدم ﺑﻬﺶ و ﮔﻔﺘﻢ:
- اوﻧﺎ ﮔﻔﺘﻦ و ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدي؟ ﺗﻮ ﭘﺪري؟ ﭼﻄﻮر داري ادﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ؟ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎي ﺑﺒﯿﻨﯽ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻦ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎي ﺑﺒﯿﻨﯽ واﻗﻌﺎ ﻋﺰﯾﺰ دردوﻧﺖ رﻓﺘﻪ زﯾﺮ ﺧﺎك ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ اوﻣﺪي ﺳﺮاغ ﻗﺒﺮ ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟ ﻧﺒﺎﯾﺪ ...
ﺻﺪاي ﻓﺮزاد ﺳﺎﮐﺘﻢ ﮐﺮد:
- آروم ﺑﺎش ﭘﻮﻧﻪ ﺟﺎن، آروم ﺑﺎش!
داد زدم:
- ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻮ! ﺗﻮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻦ ﻧﺒﻮدي!
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ، ﻋﺬر ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ وﺳﻂ دﻋﻮاﺗﻮن ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﺷﺪم. ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ دارﯾﺪ آراﻣﺶ ﺑﻘﯿﻪ رو ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ زﻧﯿﺪ. ﺧﻮاﻫﺸﺎ ﯾﺎ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﯿﺮون ﯾﺎ
ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ.
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮐﯿﻔﻢ رو ﭼﻨﮓ زدم و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ. ﻓﺮزاد و ﭘﺪرم ﻫﻢ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪن. ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﯿﻢ. ﺗﻤﺎم
ﻃﻮل راه رو ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم. ﺑﯿﻦ راه اون ﻣﺜﻼ ﭘﺪرم ﮔﻔﺖ:
- ﻣﯽ ﺧﻮاي اداﻣﺶ رو ﺑﻌﺪا ﺑﮕﻢ؟
ﺟﯿﻎ زدم:
- ﭼﻪ اداﻣﻪ اي؟ دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﮕﯽ؟ ﭼﯿﺰي ﺟﺰ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻌﺪش ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﯽ اﯾﺮان؟ ﻣﻮﻧﺪي ﻫﻤﻮن ﺟﺎ و زﻧﺪﮔﯿﺖ رو ﮐﺮدي و ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﭘﺮس
و ﺟﻮي ﺳﺎده ﻫﻢ ﻧﮑﺮدي، ﺑﺒﯿﻨﯽ دﺧﺘﺮت واﻗﻌﺎ ﻣﺮده ﯾﺎ ﻧﻪ؟! ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ي اﯾﻦ دﻧﯿﺎ داره ﺗﻮ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ! ﮐﻤﺒﻮد ﻣﺤﺒﺖ داره داﻏﻮﻧﺶ ﻣﯽ
ﮐﻨﻪ. ﺗﺒﻌﯿﺾ داره ذره ذره آﺑﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. روﺣﯿﺶ، ﺗﻔﮑﺮاﺗﺶ، دﻧﯿﺎي دﺧﺘﺮوﻧﺶ، ﺑﭽﮕﯿﺶ و ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯿﺶ داره آﺗﯿﺶ ﻣﯽ ﮔﯿﺮه! ﺑﻪ ﯾﻪ ﭘﺪر ﻧﯿﺎز
داره! ﺣﺘﯽ ﺧﻮدﺷﻢ ﻣﯽ دوﻧﻪ ﮐﻪ ﭘﺪر داره وﻟﯽ ... ﮐﺠﺎ ﺑﻮدي وﻗﺘﯽ ﻣﺮﺟﺎن ﻫﻢ ﻣﺮد و ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺣﺎﻻ ﺑﻌﺪش ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ؟ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدي وﻗﺘﯽ ﺳﻪ روز
از ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ ﻏﺬا ﻧﺨﻮردم ﻫﺎ؟! ﮐﺠﺎ ﺑﻮدي وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻢ ﮐﻠﻔﺘﯽ؟ ﻫﺎ؟! ﮐﺠﺎ ﺑﻮدي وﻗﺘﯽ دﺳﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﺑﺎﺑﺎي دوﺳﺘﻢ دراز ﺑﻮد؟ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدي وﻗﺘﯽ ﻏﺮورم دﯾﮕﻪ
ﭼﯿﺰي ازش ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد و از ﺳﺮ ﻧﺎﭼﺎري ﺧﻮدم رو ﻣﯽ زدم ﺑﻪ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ؟ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدي؟! ﺣﺎﻻ اوﻣﺪي ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ؟ ﭼﯽ از ﺟﻮﻧﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاي! ﻫﺎ؟ ادﻋﺎي
ﭘﺪرﯾﺖ ﻣﯿﺸﻪ؟ اون ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻮدم، ﻧﺒﻮدي. ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻬﺖ ﻧﺪارم ﻟﻄﻔﺎ ﻣﺰاﺣﻤﻢ ﻧﺒﺎش!
رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻓﺮزاد و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻓﺮزاد ﻧﮕﻪ دار. ﻧﮕﻪ دار ، ﻓﺮزاد ﻣﯿﮕﻢ ﻧﮕﻪ دار!
ﻓﺮزاد ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻧﮕﻪ داﺷﺖ.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻋﻘﺐ و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺮو ﭘﺎﯾﯿﻦ. ﺑﺮو ﭘﺎﯾﯿﻦ، دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﯿﻔﺘﻪ!
ﻓﺮزاد آروم ﮔﻔﺖ:
- ﭘﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺮو ﭘﺎﯾﯿﻦ!
اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم:
- ﺑﺮو، واﺳﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ!
ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ! اﯾﻦ اﺷﮏ ﯾﻪ ﻣﺮد ﺑﻮد. اﺷﮏ ﯾﻪ ﭘﺪر. اﺷﮏ ﭘﺪري ﮐﻪ دﺧﺘﺮش ازش ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮه. اﺷﮏ ﭘﺪري ﮐﻪ دﺧﺘﺮش از ﺧﺪا ﻣﯽ
ﺧﻮاﺳﺖ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻬﺶ ﻧﯿﻔﺘﻪ.
ﭘﯿﺎده ﺷﺪ. در ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ، ﺑﻐﻀﻢ ﺷﮑﺴﺖ. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﺒﻞ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺷﺪم. ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻏﺮورم ﺷﮑﺴﺘﻪ. داﻏﻮن ﺑﻮدم.
ﺑﺎ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺮو. ﺑﺮو ﻓﺮزاد. ﺑﺮو ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ، ﻣﯽ ﺧﻮام ﻓﻘﻂ داد ﺑﺰﻧﻢ!
ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻓﺮزاد ﺟﺎﯾﯽ ﺑﯿﺮون از ﺷﻬﺮ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯽ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد، ﻧﮕﻪ داﺷﺖ. ﭘﯿﺎده ﺷﺪم. ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم. ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ
اوﻣﺪ. ﺗﻤﺎم ﺣﺮف ﻫﺎي ﭘﺪرم ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ ﺗﮑﺮار ﺷﺪ. داغ ﮐﺮدم. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﯿﺸﻪ ﻻﻻﯾﯽ ﻋﺬاب آور ﺷﺒﺎم. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺎدرم ﺗﻤﺎم ذﻫﻨﻢ رو
ﭘﺮ ﮐﺮد. ﻫﻖ ﻫﻘﻢ ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪن. در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﺎز ﺷﺪ. ﺗﻤﺎم ﺑﺪﺑﺨﺘﯿﺎم رو ﻓﺮﯾﺎد زدم. اي ﺧﺪاﻫﺎم، ﺳﮑﻮت اون ﺟﺎ رو ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ. آﺧﻪ ﻣﻦ ﭼﺮا اﻧﻘﺪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻢ، آﺧﻪ ﭼﺮا؟ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ دﯾﺪﻣﺸﻮن؟ روي زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻓﺮزاد
ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ. ﺳﻌﯽ داﺷﺖ آروﻣﻢ ﮐﻨﻪ، اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻤﯽ ﺷﺪ! ﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم.
ﻓﺮزاد دﺳﺘﺎﻣﻮ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﭘﻮﻧﻪ ﺑﺴﻪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا! دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺧﻮدﺗﻮ ﻫﺎ! ﺑﺴﻪ، ﺟﻮن ﻣﻦ.
ﻟﺮزش ﺻﺪاش اﻋﺼﺎﺑﻤﻮ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ. اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﺷﮑﺎي ﻓﺮزاد رو ﺑﺒﯿﻨﻢ. اوﻧﻢ اﺷﮑﺎي ﺗﺮﺣﻤﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد. ﻧﻪ! ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم آروم
ﺑﺸﻢ، اﻣﺎ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪم. ﻓﺮزاد دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ زﯾﺮ ﺑﺎزوم و ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻢ. ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ، ﻫﻨﻮز ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم. اﻣﺎ دﯾﮕﻪ ﺟﻮن
ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﮔﻠﻮم ﺑﻪ ﻃﺮز وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ.
***
ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻓﺮزاﻧﻪ ﻟﯿﻮاﻧﯽ رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺨﻮر، ﺑﺮات ﺧﻮﺑﻪ. ﭼﯽ ﮐﺎر داري ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدت؟
ﺑﺎ ﺻﺪاي ﮔﺮﻓﺘﻪ اي ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭼﯽ ﻫﺴﺖ؟
ﮐﻪ ﺳﻮزش ﮔﻠﻮم ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ ﺷﺪ. از روي ﻧﺎﭼﺎري دﺳﺘﻢ روي ﮔﻠﻮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻓﺸﺎرش دادم، اﻣﺎ ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﻧﺪاﺷﺖ. ﻓﺮزاد ﺗﻮي ﭼﻬﺎرﭼﻮب در ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ
و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﯿﺪار ﺷﺪي؟
ﺳﺮي ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﮑﻮن دادم. ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻬﺘﺮي؟
ﮐﻪ ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم. از اون روز اﺻﺮار داﺷﺖ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﭘﺪرم ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺟﺎي ﺑﺨﺸﺶ داره. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﯽ ﺗﻘﺼﯿﺮه و
ﻣﻨﺒﺎﯾﺪ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻢ درﮐﺶ ﮐﻨﻢ. ﮔﯿﺮ داده ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺧﻮب ﺷﺪي، ﻣﯽ رﯾﻢ ﭘﯿﺸﺶ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺸﻔﺮﺻﺖ ﺑﺪي. اﻋﺼﺎﺑﻤﻮ ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد. دﻟﯿﻞ
اﺻﺮارﺷﻮ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ.
ازﻃﺮﻓﯽ ﻧﻪ اوﺿﺎع روﺣﯿﻢ ﺧﻮب ﺑﻮد، ﻧﻪ اوﺿﺎع ﺟﺴﻤﯿﻢ. ﺳﻮزش ﮔﻠﻮم ﺑﻪ ﮐﻨﺎر، ﯾﻪ ﺳﺮدرد اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ و ول ﮐﻨﻤﻢ ﻧﺒﻮد. ﻣﻨﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ
ﮐﻤﺘﺮ از دﺳﺘﺶ ﻋﺬاب ﺑﮑﺸﻢ، ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﺶ ﺑﺨﻮاﺑﻢ. ﻓﺮزاﻧﻪ ﻫﻢ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ دو روز رو ﮐﻨﺎرم ﺑﻮد. ﻣﺪام ﺟﻮﺷﻮﻧﺪه و ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﻫﺎي داغ ﺑﻬﻢ
ﻣﯽ داد. ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﻣﯽ زد و ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد از اون ﺣﺎل و ﻫﻮا درم ﺑﯿﺎره. دوﺑﺎره روي ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم. ﻓﺮزاﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﻋﻮض ﮐﺮدن ﻟﺒﺎﺳﺶ
ﮐﻨﺎرم دراز ﮐﺸﯿﺪ. اﻣﺸﺐ ﺷﺐ ﺳﻮﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪ و ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﻣﯽ زد ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺒﺮه. ﻓﺮزاد ﻫﻢ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺷﺐ رو ﺻﺒﺢ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻪ
ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ، ﻧﻪ ﺷﺐ ﺑﻮد. ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ ﺧﻮﻧﺶ، ﭘﺲ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺸﮑﻠﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ. رو ﮐﺮدم
ﺑﻬﺶ و ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮو.
ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎم ﮐﺮد. ﮔﻔﺘﻢ:
- دو روزه ﻋﺴﻞ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ. ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﺎر و زﻧﺪﮔﯽ داري. ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﻌﻄﻞ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ! ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ، ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮي. ﺷﻮﻫﺮﺗﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﻪ
- اﻣﺎ ...
- اﻣﺎ ﺑﯽ اﻣﺎ! ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو. اﯾﻦ دو روز ﺑﻪ اﻧﺪازه ﯾﮑﺎﻓﯽ اذﯾﺘﺖ ﮐﺮدم.
- آﺧﻪ ...
- ﻓﺮزاﻧﻪ ...
آخ، دوﺑﺎره ﮔﻠﻮم آﺗﯿﺶ ﮔﺮﻓﺖ!
آب دﻫﻨﻢ رو ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻗﻮرت دادم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺮو.
اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روزه ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮن. ﻃﻠﺴﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم، ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ.
ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ اي ﮔﻔﺖ و از روي ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دﻟﺶ ﭘﯿﺶِ دﺧﺘﺮﺷﻪ و ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻓﺮزاد اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ. آﻣﺎده ﺷﺪ و از اﺗﺎق
ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﺻﺪاي ﻓﺮزاد رو ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ داﺷﺖ ازش ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ره و ﭼﺮا آﻣﺎده ﺷﺪه و ﻓﺮزاﻧﻪ ﻫﻢ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺟﻮاﺑﺸﻮ داد ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ. ﺑﻌﺪ
از رﻓﺘﻦ ﻓﺮزاﻧﻪ، ﻓﺮزاد ﭘﯿﺸﻢ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺣﻀﻮرﻓﺮزاﻧﻪ اذﯾﺘﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد؟
ﺳﺮﻣﺮو ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺗﮑﻮن دادم.
- ﭘﺲ ﭼﯽ؟
- ﻫﯿﭽﯽ.
ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺑﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ؟
ﻓﺮزاد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم اﻧﺪاﺧﺖ. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﺗﻮﺷﻮن ﺧﻮﻧﺪ. ﭼﻮن ﮐﻨﺎرم دراز ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻨﻮ ﺑﻪ آﻏﻮﺷﺶ دﻋﻮت ﮐﺮد.
***
ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﺮد. ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻣﻦ ﻓﺮزادراﺣﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﻮر ﻣﺎه ﮐﻤﯽ روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد. از آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﻬﺮش
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد، آروم ﺷﺪم. ﺑﻪ ﻗﺪري دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و آروم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﺑﻪ ﻟﺒﻢ آورد. ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم. ذﻫﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ
درﮔﯿﺮش ﺑﻮد. دوﺑﺎره ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. دﺳﺘﻢ رو آروم ﺑﺮدم و روي ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻪ رودرﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ! آره، دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ.
آره، دﻟﻤﻮ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم. ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم. ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﺣﺴﺎﺳﻤﻮ درﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺣﺎﻻ وﻗﺘﯽ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪم، ﭼﺠﻮري دل ﺑﮑﻨﻢ؟
ﭼﺮا ﻣﻦ اﺣﻤﻖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻣﮑﺎن داره واﺑﺴﺘﻪ ﺑﺸﻢ؟ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﻢ؟ ﭼﺮا ﺣﺘﯽ ﯾﻪ درﺻﺪ اﺣﺘﻤﺎل دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ رو ﻧﺪاده ﺑﻮدم؟ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ اﺣﻤﻖ ﺑﻮدم؟ ﻃﺎق ﺑﺎز ﺧﻮاﺑﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: »ﺧﺪاﯾﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟«
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺒﺶ، ﺑﻌﺪ از راﺑﻄﻪ اي ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﺎﻫﺎش داﺷﺘﻢ ﯾﻪ ﺟﻮري ﺷﺪه ﺑﻮدم. اﯾﻦ ﺑﺎر ﯾﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻬﻢ
دﺳﺖ داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﯾﻪ ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ. اﻧﮕﺎر ﯾﻪ ﭼﯿﺰي اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ﺗﻮ ﺟﻮﻧﻢ و داﺷﺖ ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﺧﻮرد. ﺣﺲ ﻣﺴﺨﺮه اي ﺑﻮد. ﻧﮕﺮاﻧﻢ
ﻣﯽ ﮐﺮد. دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم و ﺑﺮاي ﭼﻨﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎر در ﻃﻮل اﻣﺸﺐ ﺻﻮرﺗﺸﻮ ﻧﻮازش ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﻮاب آﻟﻮش ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮم ﮐﺮد:
- ﺧﻮاﺑﺖ ﻧﻤﯽ ﺑﺮه ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ؟
وﻗﺘﯽ ﺳﮑﻮﺗﻤﻮ دﯾﺪ آروم ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ ﺑﺎز ﮐﺮد. آخ، ﭼﻘﺪر دوﺳﺖ دارم ﻇﻠﻤﺖ ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ. ﭼﺸﻤﺎي ﻇﺎﻟﻤﯽ رو ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯿﺸﻮن ﺑﺪ ﻋﺎدت ﮐﺮده
ﺑﻮدن!
ﻓﺮزاد وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ زﻧﻢ، ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ. دﺳﺘﺎش رو دورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﭘﻮﻧﻪ؟
ﺳﺮﻣﻮ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﺶ ﭘﻨﻬﻮن ﮐﺮدم. ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺴﺘﻢ و دوﺑﺎره ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﺪادم. وﻗﺘﯽ از ﺟﻮاب دادﻧﻢ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺷﺪ، ﺣﻠﻘﻪ ي دﺳﺘﺎﺷﻮ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮد و ﺗﻮ
ﮔﻮﺷﻢ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
- ﺑﺨﻮاب. ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎم. راﺣﺖ ﺑﺨﻮاب ﮔﻠﻢ.
و ﻃﺒﻖ ﻋﺎدﺗﺶ ﺑﺎﻻي ﮔﻮﺷﻤﻮ ﺑﻮﺳﯿﺪ. ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ روي ﻫﻢ ﻓﺸﺎر دادم. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ ﻻﻻﯾﯽ ﻧﻔﺲ ﻫﺎي ﻣﻨﻈﻤﺶ و ﻫﻤﻮن ﺣﺲ ﻧﺎآﺷﻨﺎي
ﻋﺠﯿﺐ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد.
***
ﺑﺎ ﻧﻮازش ﻫﺎي دﺳﺘﯽ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﺑﺎ دﯾﺪن اون ﻣﺜﻼ ﭘﺪرم ﺑﺮق ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺳﯿﺦ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺗﺨﺖ و اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه
ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﮕﯽ از ﺧﺸﻢ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ، ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد و ﮔﻔﺖ:
- از ﺷﻮﻫﺮت ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم ﺑﺬاره ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ.
در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪ، ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﯽ ﮐﺸﻤﺶ! اون ﭼﺮا اﺟﺎزه داد، وﻗﺘﯽ ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ؟ وﻗﺘﯽ ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ ﭼﺸﻢ ﻧﺪارم ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ؟
دوﺑﺎره ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ رو ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻬﺶ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم زد و ﮔﻔﺖ:
- ازش ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم.
ﻏﺮﯾﺪم:
- ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺸﺎي ﻣﻦ ﭼﯽ؟ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ازش ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم دﯾﮕﻪ ﻧﺬاره ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﯿﻔﺘﻪ؟
ﺑﺎزم ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺦ.
- ﺷﺎﯾﺪ اون ﭼﯿﺰي رو ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺸﻢ و ﻧﻔﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ وﺟﻮدﺗﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﺒﯿﻨﯽ. ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻨﻮ درك ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ. ﻫﺮ
ﭼﯽ ﺑﺎﺷﻪ ازت ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ، ﮐﺎر ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ رو اون داره ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.
- ﻫﻪ، ﺑﺒﯿﻦ ﮐﯽ داره اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻮ ﻣﯽ زﻧﻪ! آﺧﻪ ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﮐﺎر ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ رو ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪي؟
- ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ؟
اي ﺧﺪا ﻧﺬار ﭼﺎك دﻫﻨﻢ ﭘﺎره ﺑﺸﻪ. ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺪره، ﺣﺮﻣﺖ داره.
- د آﺧﻪ اﮔﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ول ﻧﻤﯽ ﮐﺮدي ﺑﻪ اﻣﻮن ﺧﺪا ﺗﻮ دل دﺷﻤﻨﻢ! د آﺧﻪ اﮔﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪي ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﺮگ ﺑﭽﺘﻮ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدي ﮐﻪ! اوﻧﻢ
از زﺑﻮن اون ...
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﻧﮕﺎﺷﻮ ازم ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
- اﺻﻼ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻣﯽ زد ﺑﺮﮔﺮدم و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮدي، ﺷﺎﯾﺪ اون واﺳﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ دروﻏﺶ ﻟﻮ ﻧﺮه واﻗﻌﺎ ﺗﻮ رو ﻣﯽ ﮐﺸﺖ
ﯾﺎ وﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ و ﺧﯿﺎﺑﻮن ﯾﺎ ﯾﺘﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ؟
ﯾﮑﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم. ﯾﻪ ﺑﻐﻀﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﻮ ﮔﻠﻮم. راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ، از اون ﻫﺮﮐﺎري ﺑﺮ ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺑﻐﺾ ﮔﻘﺘﻢ:
- راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ، وﻟﯽ ﮐﺎش واﻗﻌﺎ اون ﮐﺎر رو ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺣﺪاﻗﻞ اﻻن اﻧﻘﺪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻧﺒﻮدم.
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﯽ زد، ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺗﻮ ﮐﻪ اﻻن زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺑﯽ داري. ﺷﺎﯾﺪ اﮔﻪ اون ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﯿﺪي، اﻻن اﻧﻘﺪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻧﺒﻮدي.
ﭼﻨﺎن ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ﮐﻪ ﻣﺎﺗﺶ ﺑﺮد. ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻞ ﮔﻔﺖ:
- ﭘﻮﻧﻪ ﺗﻮ از زﻧﺪﮔﯿﺖ راﺿﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟ ﺷﻮﻫﺮت ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯿﺎد ﺑﭽﻪ ي ﺑﺪي ﺑﺎﺷﻪ. ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاري؟ اﯾﻦ ﭘﺴﺮه، اﺳﻤﺶ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﭘﺴﺮه ﺧﻮﺑﯿﻪ؟ دوﺳﺘﺖ
داره؟
ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻓﺮزاد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ، راﺿﯿﻢ.
ﺑﻌﺪاز ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺳﮑﻮت ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي؟ ﺣﺮﻓﯽ داري، زودﺗﺮ ﺑﺰن.
ﮐﻼﻓﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ... ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ... ﭘﻮﻧﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ. ﻣﻦ در ﻣﻮرد ﺗﻮ ﺑﯽ ﺗﻘﺼﯿﺮم. ﺑﺎور ﮐﻦ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم. ﺑﻪ ﻣﻦ دروغ ﮔﻔﺘﻦ، وﮔﺮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯿﺖ
ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد اﻻن. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻻن ﭼﯿﺰي ﮐﻢ ﻧﺪاري، وﻟﯽ ﺧﺐ ﺗﻮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﻢ اون ﻗﺪر ﻋﺬاب ﻧﻤﯽ ﮐﺸﯿﺪي اﮔﺮ ﺑﻬﻢ دروغ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدن. ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎور
ﮐﻨﯽ. ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺸﯽ. ﺑﺬاري ﮔﺎﻫﯽ ﭘﯿﺸﺖ ﺑﯿﺎم. ﺑﻪ ﺟﺒﺮان ﺗﻤﻮم اون ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﻬﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ. ﻋﻘﺪه ﻫﺎﻣﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ. ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺑﻪ ﯾﺎد ﺗﻮ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ
ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ دو ﺗﺎ دﺧﺘﺮ رو ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم و ﺑﺰرﮔﺸﻮن ﮐﺮدم؟ ﭘﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺣﺎﻻ ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﯽ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺪراﻧﻤﻮ ﻧﺜﺎرت ﮐﻨﻢ، ﺑﺎﺷﻪ؟
ﺳﺮم رو زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- دﯾﺮه، دﯾﮕﻪ دﯾﺮه. ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻤﺖ، اﻣﺎ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﯿﻔﺘﻪ. ﺗﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻤﺎم ﻋﺬاﺑﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪم. ﺑﺎﻋﺚ و ﺑﺎﻧﯽ ﺣﺎل و روز اﻻﻧﻢ.
ﺑﺎﻋﺚ و ﺑﺎﻧﯽ ﻋﻘﺪه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ وﺟﻮدﻣﻪ. ﻋﻘﺪه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ واﺳﻪ ﺟﺒﺮاﻧﺸﻮن ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮه و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮ ﺑﺎز ﺷﺪن اون ﻋﻘﺪه ﻫﺎﺳﺖ، ﮐﻪ ﻣﻦ اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎم.
ﺧﻮاﻫﺸﺎ ﺑﺮو! ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻤﺖ، ﻋﺬاب ﻣﯽ ﮐﺸﻢ. ﺑﺮو.
- اﻣﺎ ... اﻣﺎ ﺷﻮﻫﺮت ﻋﻘﯿﺪه داره ﻣﻦ ﻓﻌﻼ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻨﺎرت ﺑﺎﺷﻢ. ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎزم ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ و وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽ ﺧﻮام دوﺑﺎره ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ،
ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﺠﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ.
- ﻓﺮزاد ﻏﻠﻂ ﮐﺮد! ﺗﻮ اﯾﻦ ﯾﻪ ﻣﻮرد اﯾﻦ ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺮم! ﺣﺎﻻ ﺑﺮو، درم ﭘﺸﺖ ﺳﺮت ﺑﺒﻨﺪ.
ﭘﺪرم ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ. آﺧﻪ ﻓﺮزاد دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﮐﺎرات ﭼﯿﻪ؟ ﭼﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻋﺬاﺑﻢ ﺑﺪي ﺗﻮ؟ ﺳﺮم رو دوﺑﺎره روي ﺑﺎﻟﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و واﺳﻪ ﻫﻤﻪ
ﺑﺪﺑﺨﺘﯿﺎم ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم.
***
ﻓﺮزاد ﺧﺴﺘﻪ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻟﻢ داده ﺑﻮد. آروم ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻟﯿﻮان ﭼﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺑﺮاش رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدم رو ﺑﻪ روش روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ
اﻧﺪاﺧﺖ. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و دوﺑﺎره ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﮐﺮدم و دﺳﺘﻤﻮ روي ﭘﺎش
ﮔﺬاﺷﺘﻢ. دﺳﺘﺸﻮ دورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﻓﺸﺎري ﺑﻪ ﺑﺎزوم وارد ﮐﺮد. ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮﻫﺎم رو ﻣﻨﻈﻢ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﮔﻔﺘﻢ:
- اﻣﺮوز ﭘﺪرم اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد.
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﻧﯿﻢ رﺧﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﻤﻮ ﺑﺮوز ﻧﺪم، ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺑﻬﺶ اﺟﺎزه دادي ﺑﯿﺎد. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ازش ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻼش ﮐﻨﻪ ﺑﺮاي راﺿﯽ ﮐﺮدن ﻣﻦ و ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﺑﻤﻮﻧﻪ، آره؟
ﻓﺮزاد ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﭼﻬﺮش آروم ﺑﻮد. ﺟﻮاب داد:
- آره.
آخ! ﻓﺮزاد ﺑﺪ ﮐﺮدي. آﺧﻪ ﭼﺮا؟ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺖ ﺧُﺮد ﺷﺪم!
اداﻣﻪ داد:
- ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻫﺴﺖ؟ ﺑﺪه ﯾﻪ ﭘﺪر و دﺧﺘﺮ رو ﮐﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ از ﻫﻢ دور ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﺘﯽ ﺑﺪم؟ ﺑﺪه؟ ﭘﺪرت ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داره. ﻧﺒﻮدي ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭼﻄﻮر اﻟﺘﻤﺎﺳﻢ
ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺟﻮر ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ؛ ﯾﺎ اﮔﻪ ﻧﺸﺪ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺟﻮري ﺑﯿﺎد و ﺑﺒﯿﻨﺘﺖ.
ﺑﻪ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎه ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﭘﯿﺮوزي ﮔﻔﺘﻢ:
- اﻣﺎ ﻣﻦ ...
ﻓﺮزاد ﻧﮕﺮان ﮔﻔﺖ:
- ﺗﻮ ﭼﯽ؟
-ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺨﺸﯿﺪﻣﺶ، وﻟﯽ ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﮐﺮدم.
ﻓﺮزاد ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ:
- ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدي؟
ﺗﻮﭼﺸﻤﺎش زل زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ازش ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮه. ﺑﺮه ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ و دﯾﮕﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻬﺶ ﻧﯿﻔﺘﻪ. اوﻧﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد.
ﻓﺮزاد ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺖ:
- واي!
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ دور و ﺑﺮش رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ و ﺑﺎزوﻫﺎم رو ﮔﺮﻓﺖ و داد زد:
- ﭘﻮﻧﻪ ﺗﻮﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدي؟ ﻫﺎ؟! ﭼﯽ ﮐﺎر؟
اﺧﻢ ﮐﺮدم. دﺳﺘﻢ رو از ﺑﺎزوش ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و ﻣﻨﻢ ﺑﺎ داد ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ! ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﻘﯽ ﺗﻮ ﻣﺴﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﻦ دﺧﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
- ﺑﻪ ﺣﻖ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮﺗﻢ اﺣﻤﻖ!
- ﺷﻮﻫﺮ؟ ﺧﯿﺎﻻت ﺑﺮت داﺷﺘﻪ آﻗﺎ! ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻗﺮاره ﭘﺪر ﺑﭽﻪ ي آﯾﻨﺪم ﺑﺎﺷﯽ و ﺗﻤﻮم. دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ، ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﺮام!
ﻓﮑﺶ ﻣﻨﻘﺒﺾ ﺷﺪ. دﺳﺘﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ. دﺳﺘﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﺰﻧﻪ.
ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ زل زد. ﮔﻔﺖ:
- ﭘﻮﻧﻪ ﭼﺮا اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮدي؟ آﺧﻪ ﭼﺮا؟
- ﭼﺮا اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم؟ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﻧﺪارم اوﻧﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ! اﮔﻪ ﭘﺪرت اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﭼﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻬﺖ دﺳﺖ ﻣﯽ داد؟
- ﭘﺪر ﻣﻦ ﺑﺪﺗﺮ از اﯾﻨﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﺮده! درك ﮐﻦ ﭘﻮﻧﻪ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺪرت اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ. واي!
دﺳﺘﺸﻮ از دﺳﺘﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﺳﺮش رو ﮔﺮﻓﺖ.
- ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﺗﻮ؟
ﯾﻬﻮ آﺗﯿﺸﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ. داد زد:
- د آﺧﻪ ﭼﺮا اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮدي دﺧﺘﺮ؟ ﻫﺎ؟ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدم، دود ﺷﺪ رﻓﺖ ﻫﻮا!
- ﻫﺎ؟
- ﻫﺎ و ﮐﻮﻓﺖ! ﭘﻮﻧﻪ ﺣﺮف ﻧﺰن.
از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﺷﻌﻮري!
رﻓﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق و در رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم.
ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ در اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻓﺮزاد اوﻣﺪ داﺧﻞ. ﭘﺸﺘﻢ رو ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم. ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﯿﻔﺘﻪ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮوﻧﺶ
ﺑﻨﺪازم، ﭼﻮن ﯾﻪ ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ ﺑﻮد و اوﻧﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﺶ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺣﻖ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﮔﺮﻣﺎي دﺳﺘﺶ رو ﺷﻮﻧﻢ ﻋﺼﺒﯿﻢ ﮐﺮد. ﺷﻮﻧﻢ رو
ﻣﺤﮑﻢ ﺣﺮﮐﺖ دادم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دﺳﺘﺶ ﮐﻨﺎر ﺑﺮه، اﻣﺎ دوﺑﺎره و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﺷﻮﻧﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮم ﮔﺮدوﻧﺪ. ﻣﻮﻫﺎﻣﻮ ﮐﻪ ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد رو
ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﻨﺎر زد و آروم ﺻﺪام زد. ﻧﮕﺎه ﺑﺪي ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ. ﭘﺴﺮه ي ﭘﺮرو! ﻫﺮ ﭼﯽ دﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎرم ﮐﺮد، ﺣﺎﻻ اوﻣﺪه
ﺑﻮد ﻣﻨﺖ ﮐﺸﯽ! ﺑﺒﺨﺸﯿﺪي ﮐﻪ از دﻫﺎﻧﺶ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ، ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ آﺗﯿﺶ ﺑﮕﯿﺮم. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻓﺮزاد واﻗﻌﺎ ...
ﻧﺬاﺷﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ. ﮔﻔﺖ:
- آره ﻣﯽ دوﻧﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪم، ﺧﯿﻠﯽ رﻗﺖ اﻧﮕﯿﺰم و ﺧﯿﻠﯽ ﻧﻔﺮت اﻧﮕﯿﺰم. ﻣﯽ دوﻧﻢ، ﻣﯽ دوﻧﻢ. ﺗﻮ ﺑﺒﺨﺶ.
- ﻫﺮ ﭼﯽ دﻟﺖ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎرم ﮐﺮدي. ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻢ، ﺗﻮ واﺳﻪ ﻣﻦ داغ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ دﯾﮕﻪ. آﺧﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ي ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭼﯽ ﺗﻮ ﻓﮑﺮم ﻣﯽ ﮔﺬره.
- ﻫﺮ ﭼﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ، ﺗﻮ ﺣﻖ ﻧﺪاري اون ﻃﻮر ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ. ﻓﻬﻤﯿﺪي؟!
- آره. آره. ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم. ﺗﻮ ﺣﺮص ﻧﺨﻮر، ﺑﺎﺷﻪ؟
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺎﺷﻪ. ﻓﻘﻂ ... ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي؟
- ﭼﯽ؟
زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭘﺪرم رو ﺑﺮاي ﭼﻪ ﮐﺎري ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ؟
ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﻧﯿﻤﭽﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ:
- ﺣﺎﻻ ...
- ﺧﺐ ﺑﮕﻮ، ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻢ.
ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺑﺨﺸﯿﺪﻧﺶ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯽ. ﻓﻘﻂ اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺑﺮات ﭘﺪري ﮐﻨﻪ. ﺑﺬار ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻪ.
ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻓﺮزاد اداﻣﻪ ﻧﺪه اﯾﻦ ﺑﺤﺚ رو. اون ﭘﺪر ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﻮد، اون ﻃﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﺮد!
- ﭘﻮﻧﻪ؟ ﭘﻮﻧﻪ ﺟﺎن، ﻋﺰﯾﺰم آروم ﺑﺎش. ﺗﻮ ﻫﯿﭽﯽ از دﻧﯿﺎي ﭘﺪرﻫﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ.
- ﭼﺮا؟
- ﻧﻪ، ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ. ﻣﻨﻮ ﯾﺎدت رﻓﺘﻪ؟ اون ﺷﺐ ﺧﻮدﻣﻮ ﮐﺸﺘﻢ، ﮐﻠﯽ ﺑﺮات ﺳﺮﮔﺬﺷﺘﻤﻮ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم. ﻓﺮاﻣﻮﺷﺖ ﺷﺪ؟ ﯾﺎدت رﻓﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ زودي؟
ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺴﺘﺎﺧﺶ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ. ﭼﻘﺪر دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ ﺧﺪاﯾﺎ! وﻟﯽ ﺣﯿﻒ! ﭼﺮا دوﺑﺎره ﯾﺎدم آوردي؟ ﭼﺮا؟ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﻬﻢ
ﯾﺎدآوري ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺮﯾﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ وﻗﺖ دور ﺑﺮم ﻧﺪاره؟ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﮕﯽ ﯾﻪ روز زﻧﺖ ﺑﻮده؟ اﺳﻤﺶ ﺗﻮ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﺖ ﺑﻮده؟ ﻫﻪ! ﺧﺎك ﺗﻮ ﺳﺮت
ﭘﻮﻧﻪ! ﺗﻮ ﭼﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ واﺳﻪ اﯾﻦ ﭘﺴﺮ داري؟
- ﭘﻮﻧﻪ؟
ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم.
- ﻧﻪ، ﯾﺎدم ﻧﺮﻓﺘﻪ.
- ﭘﺲ، ﭘﺲ ...
- ﭼﯿﻪ؟ ﺑﮕﻮ.
- ﭘﺲ ﻣﯿﺸﻪ ﯾﮑﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ؟ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ. ﭘﻮﻧﻪ، دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺒﺨﺸﯿﺶ. از ﺗﻪ ﻗﻠﺒﺖ. ﯾﻪ روز ﺑﺮﯾﻢ ﭘﯿﺸﺶ؟
- ﻓﺮزاد؟
- ﺟﻮن ﻓﺮزاد؟ ﺗﻮ رو ﺧﺪا، ﺑﺎﺷﻪ؟ ﺑﺎﺷﻪ ﭘﻮﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم؟ ﺑﺎﺷﻪ؟
ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻫﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺳﺮم رو زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ.
- ﺑﺬار ﯾﮑﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ. ﺑﺬار ﯾﮑﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم. اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ اﻓﺘﺎد.
ﺑﻮﺳﻪ اش ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ روي ﺳﺮم ﻧﺸﺴﺖ. ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪش ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺮﺳﯽ.
ﻟﺤﻨﺶ ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﺸﺴﺖ. ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﺑﻪ ﻟﺒﻢ آورد. ﺧﺎك ﺗﻮ ﺳﺮم ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ دو ﺳﺎﻋﺖ از دﺳﺘﺶ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺎﺷﻢ!
- ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﭼﺮا اﻧﻘﺪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮي؟
ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.
- ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ؟
ﺧﻨﺪه ي رﯾﺰي ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺗﻮ ﻫﻨﻮز داري رو اون ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﭼﺮا اﻧﻘﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺎري؟ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﻧﺪاره ﮐﻪ! ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ، ﯾﮑﻢ رﺋﻮف ﺑﺎش. ﭘﺪرت رو، ﮐﻪ
اﻟﺒﺘﻪ از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاره ﺑﺒﺨﺶ و ﺧﯿﺎل ﻫﻤﻪ رو راﺣﺖ ﮐﻦ.
- ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﮕﯽ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﻗﻀﯿﻪ ﺑﺸﻢ.
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺪرﺗﻮ ﻻزم دارم.
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺑﮕﯽ ﭼﺮا؟ ﭼﻪ ﺳﻮدي ﺑﺮات داره وﺟﻮدش؟ ﻓﺮزاد ﺑﮕﻮ. ﻗﻮل ﻣﯽ دم اﮔﻪ واﻗﻌﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻤﯽ ﺑﺎﺷﻪ، ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻢ.
ﻧﮕﺎه ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
- آره، ﻣﻬﻤﻪ. ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻢ!
ﺳﺮم رو زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻓﮑﺮام رو ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺗﺼﻤﯿﻤﻢ رو ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. دو روز ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﯾﻪ ﻓﮑﺮي.
ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ:
- ﭼﻪ ﻓﮑﺮي؟
- ﺧﺐ ... ﺧﺐ ﻣﻦ ... ﻣﻦ ... ﭘﺪرﻣﻮ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻢ. ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻤﺶ ﮐﻪ دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮداره. ﺧﺐ ﻫﻤﻮن ﻃﻮري دﯾﮕﻪ. ﺳﻌﯽ ﻫﻢ ﻣﯽ
ﮐﻨﻢ ﯾﻪ ﻣﺪت ﺗﺤﻤﻠﺶ ﮐﻨﻢ.
- ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﺗﻮ؟ ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﯿﻪ؟
- ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ دروغ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻤﺶ. ﯾﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﻫﻢ ﺗﺤﻤﻠﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﮐﺎر ﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ راه ﺑﯿﻔﺘﻪ. ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﺶ ﭼﻘﺪ ﻗﺮاره اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ؟ ﺑﻌﺪ
اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺗﻮ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ، ﻗﻄﻌﺎ ﮐﺎر ﻣﻨﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه. ﺑﻌﺪش ﻣﯽ رم و ﭘﺮوﻧﺪه ي اﯾﻦ ﻗﻀﺎﯾﺎ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﻪ.
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ. ﻧﮕﺎش روم ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻮﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﮔﻨﮓ ﺳﺮﺷﻮ ﺗﮑﻮن داد و ﮔﻔﺖ:
- آره. آره، راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ.
از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﮐﻤﯽ ﺑﻪ راﺳﺖ ﺧﻢ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ. روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻓﮑﺮش ﻣﺸﻐﻮﻟﻪ. رﻓﺘﻢ ﺗﺎ دوش ﺑﮕﯿﺮم. ﯾﻪ رﺑﻌﯽ زﯾﺮ
دوش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﺜﻼ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﭘﺪرم، ﺑﻪ ﻣﺎدرم، ﺑﻪ ﻣﺮﺟﺎن، ﭘﻮﯾﺎ، ﺧﻮدم، ﻓﺮزاد، ﮔﺬﺷﺘﻢ، ﺣﺎﻟﻢ و آﯾﻨﺪم. ﺧﻮدﻣﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﺎي ﭘﺪرم. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم
ﻣﺜﻞ اون ﺧﻮدﻣﻮ ﺗﻮي ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﻗﺮار ﺑﺪم، وﻟﯽ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﯽ دﯾﺪم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺎم ﺣﻤﺎﻗﺖ ﮐﻨﻢ و ﺑﭽﻢ رو ﺑﺬارم ﭘﯿﺶ ﻧﺎﻣﺎدرﯾﺶ
و ﺧﻮدم ﺑﺮم. ﭘﺲ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم؟ وﻟﯽ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﻣﯽ دﯾﺪم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺣﺘﯽ ﺑﺮاي ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ اون
ﻧﺎﻣﺎدري ﺗﺎ اون ﺣﺪ ﭘﺴﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎد ﺑﭽﻤﻮ ﺑﮑﺸﻪ. وﻟﯽ ﻣﺮﺟﺎن ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﻧﮑﺸﺘﻪ ﺑﻮد! ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺼﺎدف ﮐﺮدم. ﯾﻪ ﻣﺮد ﺑﺮاش ﺑﭽﺶ ﻣﻬﻢ ﺗﺮه ﯾﺎ
ﮐﺎرش؟ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﭽﺶ ﻣﺮده، ﺑﻬﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎرﺷﻮ ﺑﭽﺴﺒﻪ ﺗﺎ ﺑﺎ ورﺷﮑﺴﺘﮕﯽ ﯾﻪ ﺿﺮﺑﻪ ي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﯿﻨﻪ؟ ﭘﻮﻧﻪ ﭼﺮا ﭼﺮت ﻣﯿﮕﯽ؟! ﻣﮕﻪ ﮐﺎر ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از
ﺑﭽﻪ ي آدﻣﻪ؟ ﻧﻪ، ﺧﺐ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮده؟ اﮔﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺒﺮ ﺑﺪن ﺑﭽﺖ ﻣﺮد، ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ، ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﺸﺎ از ﺟﻠﺪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ،
ﯾﻪ ﻣﺎدر ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون. اﺣﺴﺎﺳﺎت زﻧﻮﻧﺖ رو دﺧﺎﻟﺖ ﻧﺪه. ﺧﺐ ﻣﻦ ...
ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ در ﺧﻮرد، از ﻓﮑﺮ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم.
- ﭘﻮﻧﻪ؟ ﭘﻮﻧﻪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﮐﯽ ﻣﯿﺎي ﺑﯿﺮون؟
- اﻻن. ﯾﻪ دو دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون، ﭼﻄﻮر؟
- ﺑﻪ ﭘﺪرت ﺧﺒﺮ دادم. ﻣﯽ رﯾﻢ ﭘﯿﺸﺶ. ﯾﮑﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰن. ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﺑﺨﺸﯿﺪﯾﺶ ﺑﺎﺷﻪ؟
ﻗﯿﺎﻓﻢ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﺟﻮاب دادم:
- ﺑﺎﺷﻪ، اﻻن ﻣﯿﺎم.
ﺳﺮﯾﻊ رﻓﺘﻢ ﺑﯿﺮون. ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ و ﻧﯿﻢ ﺑﻮد. ﺳﺮﯾﻊ ﻣﻮﻫﺎﻣﻮ ﺧﺸﮏ ﮐﺮدم. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﭘﻮﺳﺘﻢ زرد ﺷﺪه ﺑﻮد! ﻻﻏﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم. اﯾﻦ ﻣﺪت ﺧﯿﻠﯽ
ﻓﺸﺎر روم ﺑﻮد. ﯾﮑﻢ آراﯾﺶ ﮐﺮدم ﺗﺎ از اون ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺎﻟﻪ درﺑﯿﺎم. ﯾﻪ ﺷﻠﻮار ﮐﺘﻮن ﻣﺸﮑﯽ، ﯾﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﮐﻮﺗﺎه ﺳﻮرﻣﻪ اي، ﯾﻪ ﺷﺎل ﻣﺸﮑﯽ و ﯾﻪ ﺟﻔﺖ ﮐﻔﺶ
ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻧﺘﯽ ﺳﻮرﻣﻪ اي ﺟﻠﻮي دﯾﺪم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم. ﻓﺮزاد ﺑﻮد. ﻟﺒﺨﻨﺪي زد. ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﮐﻔﺶ اﻧﺘﺨﺎﺑﯿﺶ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم. ﮐﯿﻔﻢ
رو ﻫﻢ از روي ﻣﯿﺰ ﭼﻨﮓ زدم و از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون زدﯾﻢ. ﯾﻪ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ ﻓﺮزاد ﺗﻮي ﮐﻮﭼﻪ اي اﯾﺴﺘﺎد. ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اي اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﭘﺪرت اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ.
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺰرگ ﻣﯿﻮﻣﺪ. ﺑﺎ ﺷﮑﺎﮐﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺮﯾﺪه ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻢ؟
- ﻧﻪ. اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ي ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﺷﻪ. اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻌﻼ اﯾﺮان ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻪ ﭘﺪرت اﺟﺎزه داده اﯾﻦ ﻣﺪت رو اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ. اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮه ﯾﮑﯽ
ﺑﺨﺮه.
- ﺧﻮﺑﻪ، اﻃﻼﻋﺎت ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮه. ﺣﺎﻻ ﭼﺮا؟
- ﭼﻮن ﻣﯿﮕﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻮﻧﺪﮔﺎر ﺑﺸﻪ. ﻧﺸﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﻪ ﺑﺎر ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻪ. اﻧﮕﯿﺰﻫﺎي ﺗﻮ اﯾﺮان ﭘﯿﺪا ﮐﺮده.
- اﻧﮕﯿﺰه؟
- آره، ﺗﻮ.
- ﻣﻦ؟ ﭼﻪ ﻟﻮس!
- ﻧﮕﻮ دﯾﮕﻪ. وﻗﺘﯽ ﺧﻮدﻣﻮ ﺟﺎش ﻣﯽ ذارم، ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ واﻗﻌﺎ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ. ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻪ زﻧﺪه اي، ﺗﻮ دﺧﺘﺮﺷﯽ، ﯾﺎدﮔﺎري
ﻋﺸﻘﯽ! اﻣﺎﻧﺘﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ ﺳﭙﺮده ﺑﻮد.
- ﭼﻘﺪرم ﮐﻪ اﻣﺎﻧﺖ داره ﺧﻮﺑﯿﻪ! ﭘﯿﺎده ﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ.
- ﻧﻪ. اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺎم. ﻣﯽ ﺧﻮام ﭘﺪر و دﺧﺘﺮ ﺧﻠﻮت ﮐﻨﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ.
- ﻓﺮزاد ﻣﺴﺨﺮه ﻧﺸﻮ! ﺑﯿﺎ دﯾﮕﻪ.
- ﻧﻪ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ. ﺗﻮ ﺑﺮو. ﻣﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﺎر دارم، اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﺪم. ﻫﺮ وﻗﺖ ﺻﺤﺒﺘﺎﺗﻮن ﺗﻤﻮم ﺷﺪ، زﻧﮓ ﺑﺰن ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ.
- ﻓﺮزاد!
اﺧﻢ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺮو دﯾﮕﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب، ا!
ﺑﻌﺪ ﺧﻢ ﺷﺪ، در رو ﺑﺎز ﮐﺮد. ﻣﺠﺒﻮري ﭘﯿﺎده ﺷﺪم. در رو ﺑﺴﺘﻢ. از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭘﺲ ﺗﻮ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎش.
- دو ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﮐﺎرم ﺗﻤﻮﻣﻪ. دو ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﯿﻤﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدم.
ﺗﺎ اوﻣﺪم اﻋﺘﺮاض ﮐﻨﻢ، ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ رﻓﺖ. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم آﺧﺮش ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺎد دﻧﺒﺎﻟﻢ. ﺑﺎ اﺧﻢ ﺳﺮي ﺗﮑﻮن دادم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ. ﺑﺎر دﯾﮕﻪ
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﺒﺖ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل زﻧﮓ رو ﻓﺸﺎر دادم. در ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺗﯿﮑﯽ ﺑﺎزﺷﺪ. داﺧﻞ رﻓﺘﻢ. ﺧﺪاﯾﺎ ﺧﻮدت ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ!
ﺣﯿﺎط ﺑﺰرﮔﯽ رو ﺑﻪ روم ﺑﻮد. ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ اﮔﻪ ﯾﮑﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ درﺧﺖ ﻣﯽ ﮐﺎﺷﺘﻦ؟ ﺣﺪودا ﭼﻬﻞ ﻣﺘﺮ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮﻧﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ. در ورودي ﺑﺎز ﺷﺪ و
ﻗﺎﻣﺖ اون ﻣﺜﻼ ﭘﺪرم ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. از ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﻠﻪ اي ﮐﻪ ﺟﻠﻮي در ﻗﺮار داﺷﺖ، ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪ و ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪي ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ. ﻗﻠﺒﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪ.
ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺗﺎ ﻣﯽ دﯾﺪﻣﺶ اﺳﺘﺮس ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ؟ ﮐﻼ ﻣﻮج ﻣﻨﻔﯽ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺻﺪاش ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺳﻼم ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺳﺮﺷﺎر از ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻨﻮ دﺧﺘﺮ ﺧﻮدش
ﺻﺪا زد. ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮم رو زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ادب ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ اول ﺳﻼم ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﺳﻼم ﮐﺮدم و در ﺟﻮاب اﺣﻮال
ﭘﺮﺳﯿﺶ، ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻋﻼم ﺧﻮب ﺑﻮدن ﺑﺴﻨﺪه ﮐﺮدم. ﻫﻤﮕﺎم ﺑﺎ ﻫﻢ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﯿﻢ و وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺷﺪﯾﻢ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺳﺮﺳﺮي ﺑﻪ دﮐﻮراﺳﯿﻮن ﺧﻮﻧﻪ
اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ دوﯾﺴﺖ، ﺳﯿﺼﺪ ﻣﺘﺮ ﺑﻮد و دوﺑﻠﮑﺲ! ﭘﺪرم ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺑﺰرﮔﯽ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ راﺣﺘﯽ ﺧﻮدم، راﻫﻤﻮ ﮐﺞ ﮐﺮدم و ﺑﻪ
ﺳﻤﺖ ﻫﺎل ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﮐﻪ در ﮔﻮﺷﻪ اي از ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺰرگ ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ رﻓﺘﻢ و روي ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻞ ﻫﺎي راﺣﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاش ﺳﺮﻣﻮ ﺑﺎﻻ
ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.
- ﻣﺎﻧﺘﻮ و ﺷﺎﻟﺖ رو در ﺑﯿﺎر. راﺣﺖ ﺑﺎش.
ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺷﺎﻟﻤﻮ از ﺳﺮم در آوردم و روي دﺳﺘﻪ ي ﻣﺒﻞ آوﯾﺰوﻧﺶ ﮐﺮدم. دﮐﻤﻪ ﻫﺎي ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﻫﻢ ﺑﺎ ﻃﻤﺎﻧﯿﻨﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﻪ آروﻣﯽ درش آوردم. ﺑﺎ
ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺗﺎش ﮐﺮدم و روي ﺷﺎﻟﻢ ﻗﺮارش دادم. زﯾﺮ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﯾﻪ ﺑﻠﻮز ﺻﻮرﺗﯽ روﺷﻦ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﺎدﮔﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد و ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﻪ
ﻣﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪ. ﮐﻼ ﺑﺎ رﻧﮓ ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﺜﻞ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻠﻮس ﻣﯽ ﺷﺪم؛ ﺧﺼﻮﺻﺎ اﻻن ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮدم رو ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﻮن ﺑﺪم.
وﻗﺘﯽ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ ﻓﺮزاد آﺷﻨﺎ ﺑﺸﻢ اﻧﻘﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮب ﺟﻠﻮه دادن ﺧﻮدم ﺗﻼش ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﻻن داﺷﺘﻢ ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﯽ ﮐﺸﺘﻢ! ﻓﻘﻂ واﺳﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ اون ﻣﺜﻼ
ﭘﺪرم اﻓﺴﻮس ﺑﺨﻮره ﮐﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ دﺧﺘﺮي ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ. وﻟﯽ ﺑﺎ وﺟﻮدي ﮐﻪ داره و زﻧﺪه اﺳﺖ و داره زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، اﻣﺎ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ
ارزﺷﯽ ﺑﺮاش ﻗﺎﯾﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ و اﺻﻼ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺪر ﺣﺴﺎﺑﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﻣﺴﺨﺮه و ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد؟ ﺑﺎ ﺧﺮوج
ﭘﺪرم از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺪس ﻣﯽ زدم آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ از اﯾﻦ ﺟﺎ دﯾﺪ ﻧﺪاﺷﺖ، دوﺑﺎره ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺑﻬﻢ زد. ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﻧﮕﺎﻫﺶ
ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻻ ﺳﺮم رﺳﯿﺪ، ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﭼﻮن ﻗﺪش زﯾﺎدي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد و اﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ، ﮔﺮدﻧﻢ درد ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ.
ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﯿﻨﯽ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﻣﻘﺎﺑﻠﻤﻮن ﮔﺬاﺷﺖ. دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺑﻬﺶ دوﺧﺘﻢ. ﻣﺠﺪدا ﺑﻪ روم ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ:
- ﭘﺲ ﺷﻮﻫﺮت؟
- ﺟﺎﯾﯽ ﮐﺎر داﺷﺖ. ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﮐﺎرش ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ، دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯿﺎد. ﻗﻄﻌﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺎر ﻣﺎ ﻫﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه، ﻧﺸﺪه؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﺰوﻧﯽ زد و ﮔﻔﺖ:
- درﺳﺘﻪ، وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮاي ﺟﺒﺮان اﯾﻦ ﺳﺎل ﻫﺎ ﮐﻢ ﺑﺎﺷﻪ؟
- ﭼﯽ رو ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺟﺒﺮان ﮐﻨﯽ؟
ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ و ﻓﻘﻂ آه ﮐﺸﯿﺪ. اداﻣﻪ دادم:
- ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰا ﻗﺎﺑﻞ ﺟﺒﺮان ﻧﯿﺴﺖ.
ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ درﺳﺘﻪ ﺗﮑﻮن داد. ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ زﻧﮓ زد: »ﭘﻮﻧﻪ، دﺧﺘﺮه ي ﺧﻨﮓ! دﻋﻮا راه ﻧﻨﺪاز. ﺗﻮ ﻣﺜﻼ ﻗﺮاره ﺑﺒﺨﺸﯿﺶ و ﺑﺎﻫﺎش آﺷﺘﯽ
ﮐﻨﯽ.« ﺗﻮ دﻟﻢ ﺑﻬﺶ ﺟﻮاب دادم: »دوﺳﺖ ﻧﺪارم. ﻣﻦ ﻧﺨﻮام اﯾﻨﻮ ﺑﺒﺨﺸﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﯿﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ؟« دوﺑﺎره ﻫﻤﻮن ﺻﺪاي دروﻧﯽ رو ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺟﻮاب داد: »ﺑﻪ
ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮزاد. ﯾﺎدت رﻓﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ زودي؟« دوﺑﺎره ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ: »آﻫﺎ! ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﺑﺎ، ﺑﺎﺷﻪ. وﻟﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮزاد، اوﻧﻢ اﻟﮑﯽ!«
ﻇﺮف ﺑﺴﺘﻨﯽ رو از ﺗﻮي ﺳﯿﻨﯽ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻗﺮار ﺑﻮد ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ، درﺳﺘﻪ؟
- درﺳﺘﻪ.
- ﺧﺐ، ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮه ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ. ﻧﻪ؟
ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد و ﮔﻔﺖ. ﮔﻔﺖ و ﮔﻔﺖ و ﮔﻔﺖ. از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ، از ﻫﻤﻪ ﺟﺎ و از ﻫﻤﻪ ﮐﺲ. از ﺧﺎﻧﻮادش، از ﺧﻮدش، از ﻣﺮﺟﺎن، از ﭘﻮﯾﺎ، از ﺻﻨﻢ و از
ﻣﻦ. از رﻓﺘﻨﺶ، از دﻟﺘﻨﮕﯽ ﻫﺎش، از ﺧﺒﺮي ﻣﺮگ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ دادن و از ﺣﺎل ﺑﻌﺪش. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
- وﻗﺘﯽ ﯾﺎدت ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم، ﯾﺎد ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮐﺎرﯾﺎت و ﯾﺎد ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺘﻨﺎت؛ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﻮﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪي ﺑﻐﻠﻢ و ﻣﺜﻼ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﻮﺳﻢ ﮐﻨﯽ، وﻟﯽ ﻓﻘﻂ ﻧﯿﻢ ﮐﯿﻠﻮ ﺗﻒ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدي روم. وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺑﺮدﻣﺖ ﺧﺮﯾﺪ. ﺑﺎ ﻟﺒﺎي ﻏﻨﭽﻪ ﮐﺮده و ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻪ ﻋﺮوﺳﮑﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدي و ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ
ﺑﺮات ﻧﺨﺮم؟ ﯾﺎ اون اواﯾﻞ ﮐﻪ ﺗﺎزه زﺑﻮن ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮدي ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯽ ﺑﺎﺑﺎ؛ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ "ﺑﻊ ﺑﻊ" و ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﺮاي ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺘﻨﺖ ذوق ﻣﯽ ﮐﺮدم
ﻣﺮﺟﺎن ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ ذاﺗﯿﺶ ﻫﺮ دوﻣﻮن رو ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯽ ﮐﺮد.
آروم ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺣﺮف ﻣﯽ زد، ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد. ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم. از ﺻﺪاﻗﺖ ﺗﻮي ﮐﻼﻣﺶ، از ﻏﻢ ﺻﺪاش و از ﺑﻐﻀﺶ
وﻗﺘﯽ داﺷﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﻬﻢ دروغ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﺮدي. آره، ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم. اﺷﮑﯽ آروم از ﮔﻮﺷﻪ ي ﭼﺸﻤﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭼﮑﯿﺪ. ﻣﺘﻮﺟﻬﻢ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﮐﻪ
ﻋﺬاﺑﻢ ﻣﯽ داد، ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪادم. ﯾﻪ ﻣﻘﺪار ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ دﺧﺘﺮم؟ آﺧﻪ، از ﺣﺮف ﻫﺎم ﻧﺎرا ...
زﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﺪا در اوﻣﺪ. ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ. ﺗﺎزه ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﯿﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﺤﺎل ﺑﻮد ﻓﺮزاد ﺑﺎﺷﻪ. از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و
ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺎﻻﺧﺮه رﺳﯿﺪ. ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ!
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺘﻢ. ﺗﻮي ﺣﯿﺎط رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. داﺷﺖ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻪ
ﮐﻤﮏ ﻣﺮدي ﯾﻪ ﭼﻤﺪون و ﯾﻪ ﺟﻌﺒﻪ ي ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺰرگ رو داﺧﻞ ﺣﯿﺎط آوردن. ﻣﺮد رﻓﺖ و اون ﺑﻌﺪ از ﺑﺴﺘﻦ در ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺟﻌﺒﻪ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد. داﺷﺖ
ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮد ﭼﻤﺪون رو ﻫﻢ ﺑﺮداره ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ.
- اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﮐﻤﮑﺘﻮن ﮐﻨﻢ.
ﭼﻤﺪون رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻫﻤﺮاه ﻫﻢ داﺧﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ. ﺟﻌﺒﻪ رو زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ. ﻧﻔﺴﯽ ﺗﺎزه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﯽ دوﻧﯽ اﯾﻨﺎ ﭼﯿﻦ؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻣﻨﻔﯽ ﺗﮑﻮن دادم. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ زد. ﺧﯿﻠﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪاي ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ داﺷﺖ. دروغ ﭼﺮا، اﮔﺮ ﻧﺪﯾﺪ ﻣﯽ
ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺎري ﺑﺎﻫﺎم ﮐﺮده، ازش ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﻣﺮد ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺑﻮد. آروم روي زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺑﻬﻢ اﺷﺎره ﮐﺮد و
ﮔﻔﺖ:
- ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﺸﯿﻦ.
اﺧﻢ ﺑﺎﻣﺰه اي ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺎﮐﯽ ﺑﺎش دﺧﺘﺮ!
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﺎﮐﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ.
- ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ...
- ﻣﺘﻮﺟﻬﻢ.
و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ روش زدم. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻧﯿﺸﻢ ﺷﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﯽ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ؟ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎز ﮐﺮدن زﯾﭗ ﭼﻤﺪون ﺷﺪ. اَه، ﭼﺮا اﻧﻘﺪ ﻟﻔﺘﺶ ﻣﯽ داد؟!
ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اون ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد ﯾﺎ زﻣﺎن ﺑﺮاي ﻣﻦ دﯾﺮ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ؟ داﺷﺘﻢ از ﮐﻨﺠﮑـ... ﯾﻌﻨﯽ از ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻣﯽ ﻣﺮدم ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﺗﻮش ﭼﯿﻪ؟
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎزش ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪش. دﻫﻨﻢ وا ﻣﻮﻧﺪ! اﯾﻨﺎ ﭼﯿﻪ؟
ﻓﮑﺮي ﮐﻪ ذﻫﻨﻢ رو ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ زﺑﻮن آوردم و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ و ﻣﺘﻌﺠﺒﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- اﯾﻨﺎ ﭼﯿﻪ؟
ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻬﺸﻮن ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻧﺒﻮد. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر دﺳﺘﻢ رو ﺟﻠﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﺗﮑﻮن دادم. ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻢ از
اون وﺳﺎﯾﻞ ﺑﺮداره ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻨﺎ ﻫﻤﺶ ﺑﺮاي ﺗﻮﺋﻪ.
- ﺑﺮاي ﻣﻦ؟ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ.
ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم اوﻧﺠﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻠﯽ ﺳﻮﻏﺎﺗﯽ ﻣﯽ ﺧﺮﯾﺪم. ﺑﺮاي ﻣﺮﺟﺎن، ﭘﻮﯾﺎ و ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اون دو. از ﺑﯿﻦ ده ﺗﺎ ﺳﻮﻏﺎﺗﯽ
ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﺮﯾﺪم ﻧﻪ ﺗﺎش ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻣﺮدﯾﻮ ﺑﻌﺪ از ﺟﺪاﯾﯿﻢ از ﻣﺮﺟﺎن وﺳﺎﯾﻞ اون و ﭘﻮﯾﺎ رو ﺑﻬﺸﻮن دادم ﮐﻪ ﻣﺮﺟﺎن ﻗﺒﻮﻟﺸﻮن
ﻧﮑﺮد. ﺑﺮاي ﺗﻮ رو ﻫﻢ ﺻﺪﺗﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﯾﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﯾﺰﻣﺸﻮن دور. ﯾﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ آﺗﯿﺸﺸﻮن ﺑﺰﻧﻢ. ﯾﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺒﺨﺸﻢ ﺑﻪ ﻓﻘﯿﺮ وﻟﯽ ﻫﺮ
ﺑﺎر دﻟﻢ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﮐﺎري ﺑﻪ ﮐﺎرﺷﻮن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. در آﺧﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ اﯾﻨﺎ رو ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﺎدﮔﺎري از ﺗﻮ ﻧﮕﻬﺸﻮن دارم. ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي
ﺧﻮﻧﻪ ام ﺑﺮاي ﺗﻮ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻤﺸﻮن وﻟﯽ آﺧﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺎوردم و ﻫﻤﻪ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم. ﻟﺒﺎس ﻫﺎ ﯾﮏ ﭼﻤﺪون ﮐﺎﻣﻞ و ﺑﻘﯿﻪ وﺳﺎﯾﻼ ﺗﻮي
ﯾﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺟﺎ ﺷﺪن. ﮔﺬاﺷﺘﻤﺸﻮن ﺗﻮ اﻧﺒﺎري. ﯾﮑﯽ دو روز ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ دﯾﺪﻣﺖ زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎم و ازش ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻨﺎرو ﺑﺮام ﺑﻔﺮﺳﺘﻪ. اوﻧﻢ
ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از آﺷﻨﺎﻫﺎش ﮐﻪ راﻫﯽ اﯾﺮان ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺮام ﺑﯿﺎره. ﺷﺎﻧﺴﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز ﺑﻪ دﺳﺘﻢ رﺳﯿﺪ. از ﺻﺒﺢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم.
ﺑﺎ دﻫﻦ ﺑﺎز ﻧﮕﺎش ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﻪ زور ﭼﺸﻢ ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻧﮕﺎه دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ وﺳﺎﯾﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. آروم دﺳﺖ ﺑﺮدم و ﯾﮑﯽ از اون ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ رو
ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﻬﺶ داﺷﺘﻢ. ﭼﻘﺪ ﻧﺎز ﺑﻮد. ﯾﻪ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺳﺮﺧﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﮔﻞ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد. اﺷﮑﻢ آروم ﺳﺮ
ﺧﻮرد و ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﺧﯿﺲ ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ رو ﺻﻮرﺗﻢ ﺟﺎ ﺧﻮش ﮐﺮد.
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ.
ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ اداﻣﻪ دادم:
- اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.
- ﺣﺘﻤﺎ دﺧﺘﺮم. ﺗﺎ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﯾﻨﺎ ﺑﻨﺪازي ﻣﻨﻢ ﯾﻪ زﻧﮓ ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﺑﺰﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﺑﯿﺎد اﯾﻦ ﺟﺎ.
ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺳﺎي دﯾﮕﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻫﺮ ﮐﺪوم رو ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﻧﮕﻪ ﻣﯽ داﺷﺘﻢ و ﺧﻮب ﻧﮕﺎش ﻣﯽ ﮐﺮدم و
ﺑﻌﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﺑﻌﺪي. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﺮﯾﻪ ام ﺗﻤﻮم ﺷﺪ و ﺟﺎش ﺣﺲ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ اي ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد. ﯾﻪ ﺣﺲ ﺧﻮب. ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻟﺒﺎﺳﺎ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯽ
ﮐﺮدم. ﻣﯽ ﺑﻮﯾﯿﺪﻣﺸﻮن. واي ﭼﻪ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ، ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه ﺑﻮدم. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﻤﺎم روزﻫﺎي ﮐﻮدﮐﯿﻢ ﺑﺨﻨﺪم و ﺷﺎدي ﮐﻨﻢ.
ﻟﺒﺎﺳﺎ رو داﺧﻞ ﭼﻤﺪون ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم. ﺟﻌﺒﻪ رو ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮدم ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎزش ﮐﺮدم. واي، ﭘﺮ از ﻋﺮوﺳﮏ ﻫﺎي ﺑﺰرگ و ﮐﻮﭼﯿﮏ. اﺳﺒﺎب ﺑﺎزي ﻫﺎي
ﺧﻮﺷﮕﻞ. ﻣﺜﻞ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ از داﺷﺘﻨﺸﻮن ﺷﺎد ﺷﺪم و از ﺗﻪ دﻟﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪم. ﺑﯿﻦ اون ﻫﻤﻪ وﺳﯿﻠﻪ ﻫﺎي ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻗﺎب ﻋﮑﺲ
ﺑﭽﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺻﻮرت دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ اي رو ﻗﺎب ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن. ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮدم در اﺑﻌﺎد ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﺑﻪ ﻗﺪري ﺑﺮاي ﺧﺪﯾﺪن ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻓﺸﺎر
آورده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺧﻮدم رﯾﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪم.
- ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﭼﻘﺪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮدي؟
ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻫﻨﻮزم ﻫﺴﺘﻢ.
- ﺑــــــــﻠﻪ. ﺑﺮ ﻣﻨﮑﺮش ﻟﻌﻨﺖ.
ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و آﻏﻮﺷﺸﻮ ﺑﻪ روم ﺑﺎز ﮐﺮد. ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه دﺳﺘﺎم دورش ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ و ﺳﺮم رو ﺳﯿﻨﻪ اش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. روي ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻮﺳﯿﺪ. ﭼﻪ ﺣﺲ
ﺧﻮﺑﯽ.
ﺻﺪاش رو زﻣﺰﻣﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺬار ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ.
ﺻﺪاي زﻧﮓ ﻫﺮ دوﻣﻮن رو از اون ﺣﺎل و ﻫﻮا در آورد. ﮔﻔﺖ:
- ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺷﻮﻫﺮﺗﻪ. اوﻣﺪه ﭘﺴﺖ ﺑﮕﯿﺮه. اﻻن ﮐﻪ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ زدم ﮔﻔﺖ داره ﻣﯿﺎد دﻧﺒﺎﻟﺖ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﭘﻮﺷﯿﺪم. ﭘﺪرم داﺷﺖ ﺑﻪ ﻓﺮزاد اﺻﺮار ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ داﺧﻞ ﺑﯿﺎد وﻟﯽ ﻇﺎﻫﺮا ﻓﺮزاد ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﮐﻨﺎر وﺳﯿﻠﻪ ﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﺎ
ﺣﺴﺮت ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺑﺮﮔﺸﺖ ﮐﻨﺎرم و ﮔﻔﺖ:
- ﯾﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﮔﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ روز ﺻﺎﺣﺐ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﯽ. اﯾﻨﺎرو ﻣﯽ ذارم رو ﺳﯿﺴﻤﻮﻧﯿﺸﻮ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ دم. وﻟﯽ اﻻن، ﻓﮑﺮﺷﻢ ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺘﻮﻧﯽ
ﯾﮑﯿﺸﻮﻧﻮ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺑﺒﺮي.
ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﺑﺎ. ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ.
ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﯿﻢ. ﺑﯿﻦ راه ازش ﭘﺮﺳﯿﺪم:
- ﯾﻪ ﺳﻮاﻟﯽ ذﻫﻨﻤﻮ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده! ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﻣﺮﺟﺎن ﭼﺮا ﻣﻦ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺖ؟ ﭼﺮا ﻣﻨﻮ ﻧﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﯾﻪ ﯾﺘﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ؟
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ ﺳﻮاﻟﯿﻪ ﮐﻪ ذﻫﻦ ﺧﻮدم رو ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده. ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺳﻮدي ﺑﺮاش داﺷﺘﯽ. وﻟﯽ ﭼﯽ، ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ. ﺣﺘﯽ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ
ﭼﻄﻮر ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ات رو ﻋﻮض ﮐﺮده.
ﻓﺮزاد ﺟﻠﻮي در ﻣﻨﺘﻈﺮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﺑﺎ دﯾﺪن ژﺳﺘﺶ ﯾﺎد روزي اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اوﻣﺪه ﺑﻮد دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺗﺎ ﺑﺮم ﭘﯿﺸﺶ. ﻟﺒﺨﻨﺪي ﭘﯿﺸﮑﺸﺶ
ﮐﺮدم. دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ دور ﮔﺮدن ﭘﺪرﻣﻮ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻮﻧﻪ اﺷﻮ ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺑﺎ دو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮزاد رﻓﺘﻢ. درو ﺑﺮام ﺑﺎز ﮐﺮد. ﺳﻼﻣﯽ ﺑﯿﻨﻤﻮن رد و ﺑﺪل ﺷﺪ.
ﺳﻮار ﺷﺪم. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ. دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺗﮑﻮن دادم و ﻓﺮزاد راه اﻓﺘﺎد. ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮم، ﻣﺜﻼ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻟﮑﯽ ﺑﺒﺨﺸﻤﺶ. وﻟﯽ اﯾﻦ ﻣﻬﺮش ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻄﻮري ﺑﻪ دﻟﻢ اﻓﺘﺎد. ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ. آره، واﻗﻌﺎ ﺑﺨﺸﯿﺪه ﺑﻮدﻣﺶ و ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻤﺎم ﻧﺒﻮدﻧﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺎل ﻫﺎ رو ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ.
ﺑﺎ ﮐﺮﺧﺘﯽ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﻓﺮزاد در ﺣﺎل آﻣﺎده ﺷﺪن ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻋﻄﺮ ﻣﯽ زد. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم. اﯾﻦ ﻋﻄﺮﺷﻮ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻓﻘﻂ وﻗﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺮه ﺳﺮﮐﺎر از اﯾﻦ ﻋﻄﺮ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﺳﻪ ﺗﺎ ﻋﻄﺮ داﺷﺖ ﮐﻼ. ﯾﮑﯽ ﺑﺮاي ﺳﺮﮐﺎر. ﯾﮑﯽ
ﺑﺮاي ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ و ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻮاﻗﻊ ﻋﺎدي. ﻫﺮ روزم ﮐﻪ دوش ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﺮ ﻟﺒﺎﺳﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﮏ ﺑﺎر ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪ. رو ﮐﺮد ﺑﻬﻢ و ﮔﻔﺖ:
- ﭘﻮﻧﻪ، ﻓﺮزاﻧﻪ دﯾﺮوز زﻧﮓ زد ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ دﻟﺶ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪه.
ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد و ﻧﭻ ﻧﭽﯽ ﮐﺮد و اداﻣﻪ داد:
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺷﺎﻧﺴﻮ ﻧﯿﮕﺎ. ﻣﻠﺖ ﺧﻮاﻫﺮﺷﻮﻫﺮ دارن ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺮﺷﻮﻫﺮ داري. ﺑﻘﯿﻪ ﺧﻮاﻫﺮﺷﻮﻫﺮﻫﺎ ﭼﺶ ﻧﺪارن زن داداﺷﺸﻮﻧﻮ ﺑﺒﯿﻨﻦ وﻟﯽ ﺧﻮاﻫﺮﺷﻮﻫﺮ ﺗﻮ دﻟﺶ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻪ و زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺸﯿﺖ.
ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺷﺎره ﮐﺮد.
- و وﻗﺖ ﻣﯽ ﮔﯿﺮه ﺑﯿﺎد ﺑﺒﯿﻨﺪت. وﺿﻌﯿﻪ اﺻﻼ، ﺧﻼﺻﻪ اﯾﻨﮑﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺳﺮت ﻫﻮار ﻣﯽ ﺷﻪ.
ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺧﻮب اون ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ داﺋﻤﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﺑﯿﺎد. ﻣﻨﻢ دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه.
ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ رو ﺻﻮرﺗﻢ زوم ﮐﺮد و ﺳﺮﺷﻮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﮑﻮن داد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺣﺮف ﻣﯽ زد از اﺗﺎق
ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺗﻖ. ﺻﺪاي در ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻮﺑﻮﻧﺪه ﺷﺪ. دوﺑﺎره ﺧﻮدﻣﻮ روي ﺗﺨﺖ وﻟﻮ ﮐﺮدم و
ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺴﺘﻢ. اﺻﻼ ﺣﺲ ﺑﯿﺪار ﺷﺪن ﻧﺒﻮد. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺻﺪاي ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در رو ﺷﻨﯿﺪم. اﻣﺎ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ
ﺑﻬﺶ دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل ﭼﺮت زدن ﺷﺪم. ﺣﺘﻤﺎ ﻓﺮزاﻧﻪ اﺳﺖ. ﺑﻌﺪ از دو دﻗﯿﻘﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﻓﺮزاﻧﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮑﺮاﺳﺖ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﭘﯿﺸﻢ و اﮔﺮ
ﺑﯿﺪار ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻪ زور ﺑﯿﺪارم ﻣﯽ ﮐﺮد. اﻣﺮوز ﭼﻄﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﺰدﯾﮏ اﺗﺎﻗﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ؟ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
- ﺣﺘﯽ ﺻﺪاﻣﻢ ﻧﮑﺮد.
ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﮔﻔﺘﻢ، ﺣﺘﯽ ﺳﻼﻣﻢ ﻧﮑﺮد.
آروم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻓﺘﻢ. ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﻻي در ﺑﺎز ﺑﻮد. ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎزش ﮐﺮدم وﻟﯽ دوﺑﺎره ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺴﺘﻤﺶ و ﺑﺎ ﻫﻮل ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮ آﯾﯿﻨﻪ ﺧﯿﺮه
ﺷﺪم. ﻟﺒﺎي ﺧﺸﮑﻢ رﻧﮕﺸﻮن ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ زدم و ﭼﺸﻤﺎم در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺰرگ ﺗﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮق ﻣﯽ زد. ﺑﺮق ﺗﺮس.
اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﻧﺒﻮد. دوﺑﺎره از ﻫﻤﻮن ﻻي در ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻢ. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ رﻧﮓ ﺑﻪ رو ﻧﺪارم ﺑﻪ ﻫﯿﺒﺖ زن ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ. درو
آروم ﺑﺴﺘﻢ. ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻤﻮ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدم ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ازش درﻧﯿﺎد. ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺶ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺳﺮﺧﻮردم و روي زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻣﺎدر ﻓﺮزاد اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر
ﻣﯽ ﮐﺮد؟
ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم. ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ از ﭘﺸﺖ در ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﺣﺎﻟﻢ ﺧﺮاب ﺑﻮد. ﺑﺪﺟﻮري ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم. ﺳﺮﻣﻮ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪم ﺑﻪ در و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم از ﺳﻮراخ در ﺑﯿﺮوﻧﻮ
ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﺑﯽ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﻮد. ﮐﻼﻓﻪ وﺳﻂ اﺗﺎق اوﻣﺪم وﻟﯽ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﺎ ﻓﮑﺮي ﮐﻪ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﺟﺮﻗﻪ زد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و درو ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم. ﺑﺎزم ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﻢ رو ﺑﻪ
ﮐﺎر ﺑﺮدم ﺗﺎ ﺻﺪاﯾﯽ اﯾﺠﺎد ﻧﮑﻨﻢ وﻟﯽ ﻧﺸﺪ و ﺻﺪاي ﺗﻖ آروﻣﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ. روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺑﯽ اراده ﭘﺎﻣﻮ ﺗﮑﻮن ﺗﮑﻮن ﻣﯽ دادم و دﺳﺘﺎم ﮐﻤﯽ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪن.
ﭘﻮﻧﻪ ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮت. اﮔﻪ اﻻن ﻣﺎدرش ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺑﻪ ﺳﺮت ﻣﯿﺎره؟ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭼﻪ آﺑﺮوﯾﯽ ازت ﻣﯽ ره؟ ﻣﯽ دوﻧﯽ؟ ﻫﺎ؟ ﺟﻮاب ﺑﺪه دﯾﻮوﻧﻪ اﮔﻪ از وﺟﻮدت ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮﯾﯽ ﺑﺒﺮه ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﮑﻨﯽ؟ اﮔﻪ ازت ﺑﭙﺮﺳﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ، ﺧﻮﻧﻪ ي ﭘﺴﺮش، ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺟﻮاب ﺑﺪي؟ ﺑﮕﯽ اوﻣﺪم ﺻﯿﻐﻪ ي ﭘﺴﺮت ﺷﺪم؟ ﺑﮕﯽ دﻟﻢ ﺑﭽﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ، اوﻣﺪم آوﯾﺰون ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺷﺪم؟ اون وﻗﺖ ﯾﻪ "ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي"
ﺑﺎرت ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ؟ ﯾﻪ ﺗﻒ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺖ ﻧﻤﯽ ﻧﺪازه؟ ﯾﻪ ﮐﺸﯿﺪه ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺑﻮﻧﻪ زﯾﺮ ﮔﻮﺷﺖ؟
واي. داﺷﺘﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﻓﮑﺮ و ﺧﯿﺎل دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮﻧﻤﯽ داﺷﺖ.
ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﯾﺎد ﻓﺮزاﻧﻪ اﻓﺘﺎدم. واﯾﯽ. اون ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﯽ وﻣﺪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﻤﻢ رو ﺻﺪا ﻣﯽ زد. واﯾﯽ ﻧﻪ. ﺗﺮس ﺗﻮ ﺟﻮﻧﻢ اﻓﺘﺎد. ﺑﺎ ﭼﺸﻢ دﻧﺒﺎل ﮔﻮﺷﯿﻢ
ﮔﺸﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﭘﯿﺪاش ﻧﮑﺮدم از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﮔﺸﺘﻦ. ﻟﻌﻨﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﺷﻮ. ﺧﺪاي ﻣﻦ ﭼﺮا ﻧﺒﻮد؟ ﮐﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ؟ ﮐﻞ اﺗﺎق رو زﯾﺮ و رو
ﮐﺮدم. ﻧﺒﻮد. ﻧﺒﻮد. ﺧﺪاﯾﺎ. اَه. ﺷﺮوع ﮐﺮدم روي ﺗﺨﺖ رو ﮔﺸﺘﻦ. ﺑﺎﻟﺶ ﻫﺎ رو ﮐﻨﺎر زدم. رو ﺗﺨﺘﯽ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﯾﻬﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺨﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﯾﺎدم
ﺑﯿﻔﺘﻪ. ﯾﺎد دﯾﺸﺐ اﻓﺘﺎدم. ﺗﻮي ﻫﺎل. داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯿﻢ ور ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﻓﺮزادم ﮐﻨﺎرم ﺑﻮد. آخ. دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﻢ ﭘﻮﺷﻮﻧﺪم. اﺷﮑﻢ داﺷﺖ در ﻣﯽ وﻣﺪ.
آره ﭘﻮﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم. اون ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﻓﺮزاد رو دﺳﺘﺎش ﺑﻠﻨﺪت ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- وﻗﺖ ﺧﻮاﺑﻪ ﻋﺰﯾﺰم.
و ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯿﺖ از ﯾﺎدت رﻓﺖ ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﺟﺎﺷﻮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدي ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﺖ از ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎي ﻓﺮزاد داغ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﯾﺎدت ﻧﯿﻔﺘﺎد ﮐﻪ
ﮔﻮﺷﯿﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺰدﯾﮑﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻻزم ﺷﻪ. ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ. آخ آخ ﭘﻮﻧﻪ، اﻣﺮوز ﻓﺎﺗﺤﻪ ات ﺧﻮﻧﺪه اس. ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ﺗﺎ اﻓﮑﺎر ﺑﺪ از ذﻫﻨﻢ ﺑﯿﺮون
ﺑﺮن. ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻠﮑﻪ آروم ﺷﻢ. وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ.
ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در و ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﻮل اﯾﺴﺘﺎدم. ﻗﻠﺒﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪ. ﻟﺒﺎم ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن و اﯾﻦ ﻟﺮزش ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ
ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﺳﺮاﯾﺖ ﮐﺮد. ﯾﺦ زدم. ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻠﻨﺪ داد زد:
- ﺳﻼم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ.
آﻓﺮﯾﻦ ﻓﺮزاﻧﻪ. ﺗﻮ رو ﺧﺪا اﺳﻤﻤﻮ ﻧﮕﻮ.
- ﺟﯿﮕﺮي. ﺑﯿﺪاري ﯾﺎ ﺧﻮاب؟
وااااي ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﺎدرﺷﻮ ﻧﺪﯾﺪه؟ از دور ﺑﻮدن ﺻﺪا ﺷﮏ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز وارد ﻫﺎل ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ.
- ﻋﺸﻘﻢ، ﻋﺰﯾﺰم، ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ؟
ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
- واي.
و ﻧﺸﺴﺘﻢ.
ﻓﺮزاﻧﻪ اداﻣﻪ داد:
- ﮐﺞ ...
ﺳﮑﻮت ﯾﮑﺒﺎره اش ﻧﺸﻮن دﻫﻨﺪه ي اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺎدرﺷﻮ دﯾﺪه. و ﻗﻄﻌﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده. اﻣﺎ ﯾﻪ ﮐﻢ دﯾﺮ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﯽ ﻣﺮدي ﻧﮕﯽ ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ؟
اﻟﺒﺘﻪ ﺻﺪام ﺑﻪ ﻗﺪري ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮه.
ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﺿﻌﯿﻒ ﻓﺮزاﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﺎ دو ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻓﺘﻢ و ﮔﻮﺷﻤﻮ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪم ﺑﻪ در.
زن ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺟﺪي ﺟﻮاب داد:
- ﺧﻮدت اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ اﯾﻦ داد و ﻫﻮارﻫﺎ ﭼﯿﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﯽ؟
ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻓﺮزاﻧﻪ رو ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﺷﻮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ و داره ﺣﺮﻓﺎي ﻣﺎدرﺷﻮ ﮔﻮش ﻣﯽ ده و ﺷﺪﯾﺪا ﻣﻈﻠﻮم ﺷﺪه ﻗﯿﺎﻓﺶ. وﻟﯽ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ
ﺑﺪﺗﺮ از اون ﺑﻮد.
- ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا. اوﻣﺪم ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ.
- ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﯿﮏ ﺗﻮ ﺟﯿﮑﯿﻦ. ﻣﺤﺎﻟﻪ ﻧﺪوﻧﯽ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ روز ﻓﺮزاد ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻌﺪﺷﻢ. ﻓﺮزاد ﮐﯽ دﺧﺘﺮ ﺷﺪه ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﺻﺪاش ﻣﯽ زﻧﯽ؟
ﺳﺮم رو ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ دﯾﻮار ﮐﻨﺎر در ﮐﻮﺑﯿﺪم. ﻓﺮزاﻧﻪ ﮔﻨﺪ زدي.
ﺻﺪاي ﻟﺮزون ﻓﺮزاﻧﻪ دوﺑﺎره ﻟﺮز رو ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺖ.
- ﻫﯿﭽﯽ. ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ. ﻣﻦ، ﯾﻌﻨﯽ، آﺧﻪ، ﭼﯿﺰه ...
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻂ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ:
- ﮔﻔﺘﻢ ﺑﯿﺎم ﺧﻮﻧﻪ اش. ﯾﮑﻢ ﺑﻪ وﺿﻊ اﯾﻦ ﺟﺎ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ.
- ﺧﺐ؟
- ﺧﺐ ﭼﯽ؟
- اداﻣﻪ اش؟ ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ؟
- آره، ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻪ. دﯾﺸﺐ ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ. وﻟﯽ ﺣﺘﻤﺎ ﯾﺎدش رﻓﺘﻪ.
داد ﯾﻬﻮﯾﯽ ﻣﺎدرش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮم
- ﺑﺴﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﭼﺮﻧﺪ ﺑﺎﻓﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ.
- ﻣﺎﻣﺎن.
- ﻣﺎﻣﺎﻧﻮ زﻫﺮﻣﺎر. ﺑﺮو زﻧﮓ ﺑﺰن ﺑﻪ اون داداش اﺣﻤﻘﺖ ﺑﮕﻮ زود ﺑﺮﮔﺮده ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ.
- ﭼﺸﻢ.
ﭘﺎﻫﺎم ﺧﻢ ﺷﺪ. ﺟﻮن ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﻤﻮ ﻧﺪاﺷﺘﻦ. روي زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎدم. دﻟﻢ ﭘﯿﭻ ﻣﯽ ﺧﻮرد. ﺑﺪ ﺟﻮري اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ. ﺗﻬﺶ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ؟
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد. ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ زدن. ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ دﯾﻮار ﮐﻨﺎر در ﺗﮑﯿﻪ دادم. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺻﺪاي ﻓﺮزاﻧﻪ رو ﺷﻨﯿﺪم.
ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﻓﺮزاد ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻗﻄﻌﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺟﻠﻮي در اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮش ﺑﻮدم. وﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ وﺿﻮح ﺻﺪاﯾﯽ در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﻦ ﻧﺒﻮد.
- اﻟﻮ. ﺳﻼم.
- ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
- اﮐﯽ. زود ﺧﻮدﺗﻮ ﺑﺮﺳﻮن ﺧﻮﻧﻪ.
- ﻧﻪ.
- ﻧﻪ. ﻧﻪ.
- ا .ﻣﯽ ﮔﻢ ﻧﻪ دﯾﮕﻪ. واﺳﻪ اون ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎده. ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮﻧﺘﻪ.
ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺎﺻﯽ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ ي آﺧﺮو ﮔﻔﺖ. ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻬﺶ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ اوﺿﺎع ﺑﺪﺟﻮر ﺧﯿﻄﻪ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎد. ﺑﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻦ دﺳﺘﮕﯿﺮه از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪم و ﺑﻪ در
ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻓﺮزاﻧﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺸﯿﺪ. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﺪﺟﻮري ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﺑﻮده و ﺣﺎﻻ ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺷﺪه.
دوﺑﺎره ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺎدرﺷﻮن اﻋﺼﺎﺑﻤﻮ ﺧﻂ ﺧﻄﯽ ﮐﺮد.
- اون در ﭼﺮا ﻗﻔﻠﻪ؟
ﻓﺮزاﻧﻪ:
- وا. ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻦ ﭼﻪ ﺳﻮاﻟﯿﻪ.
- ﺗﻮ ﻣﯽ دوﻧﯽ. اﯾﻨﻮ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ. اون در ﭼﺮا ﻗﻔﻠﻪ؟
- ﺧﺐ، ﺧﺐ، اَه اﺗﺎق ﺷﺨﺼﯿﺸﻪ. دوﺳﺖ ﻧﺪاره ﮐﺴﯽ ﺑﺮه داﺧﻞ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﻔﻠﻪ.
- اﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﻏﯿﺮ از ﺧﻮدش. ﭘﺲ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاره ﻗﻔﻠﺶ ﮐﻨﻪ.
- درﺳﺘﻪ. اﻣﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﻣﯿﺎم اﯾﻨﺠﺎ.
- اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ اون ﻗﺪر ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﺗﻮ اون اﺗﺎق ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﺑﺨﻮاد از ﺗﻮ ﭘﻨﻬﻮن ﮐﻨﻪ. اوﻧﻢ از ﺗﻮ.
دﺳﺘﺎﻣﻮ ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم. اﯾﻦ زن داﺷﺖ ﻣﯽ رﻓﺖ رو اﻋﺼﺎﺑﻢ.
- ﻣﺎﻣﺎن، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﺎدﺗﻮن رﻓﺘﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﮐﻠﯿﺪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو دارن.
ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮت ﻓﺮزاد. ﮐﻠﯿﺪ ﺧﻮﻧﺘﻮ دﺳﺖ ﻫﻤﻪ دادي. ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﻣﺎدرش ﭼﻄﻮر اوﻣﺪ ﺗﻮ. ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ
ﮐﻠﯿﺪ ﻧﺪارم. واﻗﻌﺎ ﻓﺮزاد ﭼﻪ ﻓﮑﺮي ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮐﺮده؟ ﮐﻠﯿﺪ ﺧﻮﻧﻪ اش دﺳﺖ اﯾﻦ و اون ﻫﺴﺖ اون وﻗﺖ ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﻣﻨﻮ آورده ﭘﯿﺸﺶ ﺧﻮش و
ﺧﺮم زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ. ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭘﯽ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻓﺮزاد ﻧﺒﺮده ﺑﻮدم.
- ﻣﯽ ﺧﻮام اون ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ.
ﻧﻪ ﯾﺦ ﺑﺴﺘﻢ.
- ﻣﺎﻣﺎن.
ﺻﺪاي دﻟﺨﻮر ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻮد.
- ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ. ﯾﺎﻻ. ﻫﺮ ﺟﻮر ﺷﺪه ﺑﺎزش ﮐﻦ.
- اﮔﻪ ﻓﺮزاد ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺮ ﮐﯽ از راه رﺳﯿﺪ ﺑﺎزش ﮐﻨﻪ، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻗﻔﻠﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد.
- اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﺮ ﮐﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﻣﺎدرﺷﻢ. ﺣﻖ دارم از ﮐﺎراش ﺳﺮ در ﺑﯿﺎرم.
- ﻧﻪ ﻫﺮ ﮐﺎري ﻣﺎﻣﺎن.
- ﺑﺮو اون ور ﺑﺒﯿﻨﻢ.
واي، داﺷﺘﻢ از ﺗﺮس ﺳﮑﺘﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﺪﻧﻢ ﯾﺦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدم و دور ﺧﻮدم ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪم. ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪن در اﺗﺎق اﺳﺘﺮﺳﻢ
ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ. ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﺧﻮرد.
- ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﻮدش ﺑﯿﺎد و اﯾﻦ درو ﺑﺎز ﮐﻨﻪ.
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و روي زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ.
ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﻣﺎدرش اﺧﻤﯽ ﮐﺮدم.
- ﻓﺮزاد ﻣﮕﻪ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ داره؟
ﻧﻪ، ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ.
ﻓﺮزاﻧﻪ:
- ﯾﻪ دوﻧﻪ ﭼﻄﻮر؟
ﻓﺮزاﻧﻪ ﯾﻪ ذره ﻋﻘﻠﺘﻮ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﻨﺪاز ﺗﻮ رو ﺧﺪا.
- ﭘﺲ اﯾﻦ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﭼﯿﻪ اﯾﻨﺠﺎ؟ ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﺶ زﻧﮓ ﻧﺰدي؟
ﺧﺪا رو ﺻﺪ ﻫﺰار ﺑﺎر ﺷﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﭘﺴﻮرد داﺷﺖ و ﺣﺪاﻗﻞ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﺎزش ﮐﻨﻪ و ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺟﻤﺎل ﻋﮑﺲ ﭼﺸﻤﺎم ﮐﻪ روي ﺑﮏ ﮔﺮاﻧﺪم
ﺑﻮد روﺷﻦ ﺷﻪ وﮔﺮﻧﻪ دﻫﻦ ﻓﺮزاد ﺳﺮوﯾﺲ ﺑﻮد.
ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﺘﻪ ﭘﺘﻪ ﺟﻮاب داد:
- ﻧﻪ، ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ.
- ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ زﻧﮓ زدي؟
- آره ﺑﻪ ﺧﺪا.
- ﭘﺴﻮردش ﭼﯿﻪ؟
- ﭼــــــــــــــــــــﯽ؟
دﺳﺘﻤﻮ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ و ﺑﺮ ﻫﺮ ﭼﯽ آدم ﻓﻮﺿﻮﻟﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدم.
- ﭘﺴﻮردش؟
ﺑﺎﻻﺧﺮه داد ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.
- ﻣﺎﻣﺎن، ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ. داري ﺷﻮرش رو در ﻣﯿﺎري. ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ. واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ. ﺑﻪ ﺟﻮن ﻋﺴﻠﻢ ﻗﺴﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ. وﻟﯽ ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻫﻢ
ﯾﮏ ﮐﻼم ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زدم. ﻣﺜﻼ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺳﺮ از ﮐﺎر ﻓﺮزاد در ﺑﯿﺎري ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟
ﺻﺪاي ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در و ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪش ﺻﺪاي ﻧﮕﺮان ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟
ﺧﯿﺎﻟﻤﻮ راﺣﺖ ﮐﺮد. ﺣﺲ اﻣﻨﯿﺖ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻢ. ﻓﺮزاد اﯾﻦ ﺟﺎ ﻗﺪرﺗﺶ از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﻗﺪرت ﻗﻄﻌﺎ ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﯿﺎد.
ﭘﺎﻫﺎم ﺟﻮن ﮔﺮﻓﺘﻦ. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ در رﺳﻮﻧﺪم ﺗﺎ ﺣﺮﻓﺎﺷﻮﻧﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻨﻮم.
- ﻋﻠﯿﮏ ﺳﻼم آﻗﺎ ﻓﺮزاد.
- ﺳﻼم ﻣﺎﻣﺎن. ﭼﻪ ﺧﺒﺮﺗﻮﻧﻪ. ﭼﯽ ﺷﺪه ﺷﻤﺎ راﻫﺘﻮن ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ اﻓﺘﺎده. ﮐﻠﯿﺪ رو از ﮐﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﻠﯿﺪي ﻧﺪادم. ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﺶ ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﮐﻨﻪ ﮐﻠﯿﺪ ﺧﻮﻧﻤﻮ ﻧﻤﯽ دم.
- ﻓﺮزام.
- اي ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ اﺣﻤﻖ ﻣﻦ.
ﻧﻪ ﻓﺮزاد ﺟﺎن. ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ اﺣﻤﻖ ﻣﻦ. ﮐﻠﯿﺪ دﺳﺖ ﺑﺮادرت ﻣﯽ دي؟ واﻗﻌﺎ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدي اﮔﺮ ﯾﻪ وﻗﺖ ﺑﻪ ﮐﻠﻪ اش ﺑﺰﻧﻪ ﺑﯿﺎد ﺧﻮﻧﻪ داداﺷﺶ و
ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﻮره ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ؟
- ﺧﻮدش ﻧﺪاد. ﻣﻦ ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﺑﺮش داﺷﺘﻢ.
- از اﯾﻦ ﮐﺎرام ﺑﻠﺪﯾﻦ ﺷﻤﺎ؟
- اﯾﻦ ﺣﻘﻪ ﻣﻨﻪ ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺪ ﺧﻮﻧﻪ ي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻣﻮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﭼﺸﻤﺎم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﯾﻪ ﻧﻌﻠﺒﮑﯽ ﮔﺮد ﺷﺪ. ﻓﺮزاد ﺣﺮف دﻟﻤﻮ زد.
- اون وﻗﺖ ﮐﯽ اﯾﻦ ﺣﻘﻮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ داده؟
- ﺧﻮدم.
- ﺑﺎﺷﻪ، درﺳﺖ وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﺎدﺗﻮن رﻓﺘﻪ. ﯾﻪ روزي ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﭘﺲ اﯾﻦ ﺣﻖ ﺷﻤﺎ در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﺻﺪق ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ. ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟
ﻓﺮزاد ﻧﺎﺟﻮر ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ زد. ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻫﯿﭻ ﮐﺎره ﺑﻮدم داﺷﺘﻢ از ﻟﺤﻦ ﮐﻼﻣﺶ داﻏﻮن ﻣﯽ ﺷﺪم. واي ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ و ﺧﺼﻮﺻﺎ ﻣﺎدرش.
ﺻﺪاي ازﺧﻮد راﺿﯽ و ﻣﺴﺘﺒﺪ ﻣﺎدرش ﻣﺠﺪدا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎت در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ. ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﻣﻬﻢ ﺗﺮي ﻣﻨﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺸﻮﻧﺪه. ﺑﺸﯿﻦ.
ﻫﺮ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺎري ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﺎﻫﺎش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﻧﺮﺳﯿﺪم. ﭘﺲ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎش ﮔﻮش ﮐﻨﻢ و ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻗﻀﯿﻪ از ﭼﻪ
ﻗﺮاره.
- ﻓﺮزاﻧﻪ، ﺑﺮو ﺧﻮﻧﻪ ات.
اﯾﻦ ﺻﺪاي ﻣﺎدرﺷﻮن ﺑﻮد. ﻓﺮزاد ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ:
- ﻓﺮزاﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﻤﯽ ره. ﯾﻌﻨﯽ اﮔﻪ ﺧﻮدش دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﺮه وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ذارم ﺷﻤﺎ اوﻧﻮ از ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﻦ، ﺗﻮﺟﻪ ﮐﺮدﯾﺪ. ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﻦ ﺑﻨﺪازﯾﺪ
ﺑﯿﺮون.
ﻣﺎدرش ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺗﻮش ﻣﻮج ﻣﯽ زد ﺟﻮاب داد:
- ﭼﯿﻪ؟ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮ ﺳﺨﺘﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﻮرﻣﺖ؟ ﺑﺎﺷﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره.
ﺗﺼﻮر ﻓﮏ ﻣﻨﻘﺒﺾ ﺷﺪه ي ﻓﺮزاد ﭼﻨﺪان ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد. و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺳﺮ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ زﯾﺮ اﻓﺘﺎده ي ﻓﺮزاﻧﻪ. زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم، ﺑﺎ ﻓﺮزاد اﯾﻦ ﺟﻮري
ﺣﺮف ﻧﺰن. ﺑﺎ ﻓﺮزاد اﯾﻦ ﺟﻮري ﺣﺮف ﻧﺰن.
- ﻫﻤﺶ ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﺖ ﺑﻮد.
ﻓﮑﺮم ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﻪ اون ﺷﺐ. ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﺑﺎﻫﺎم دردل ﮐﺮد.
" ﻫﻤﺶ ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد."
رادارام ﻓﻌﺎل ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺷﻨﻮاﯾﯽ دو ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎﺷﻮن ﮔﻮش ﺳﭙﺮدم. ﻣﺎدرش اداﻣﻪ داد:
- درﺳﺘﻪ؟
و ﺻﺪاي آروم ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
- درﺳﺘﻪ.
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﮑﻮت ﻣﻄﻠﻖ. اَه. ﻣﻦ دﻟﻢ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاد. دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن. ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺴﺘﻢ و ﻣﺎدر ﻓﺮزاد رو ﻧﺸﺴﺘﻪ روي ﻣﺒﻞ ﺗﺼﻮر ﮐﺮدم ﮐﻪ
ﭘﺎﺷﻮ روي ﭘﺎي دﯾﮕﻪ اش اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ و ﺧﯿﺮه اي ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﺳﺮﺷﻮ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﺗﻮ ﺧﺎﻃﺮات ﮔﺬﺷﺘﻪ اش ﻏﺮق ﺷﺪه زل زده.
ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﺠﺎﺗﻢ داد.
- ﺧﻮب ﻣﺎﻣﺎن اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ. ﻫﻤﺶ ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪش؟
ﺗﻮ دﻟﻢ ﮐﻠﯽ دﻋﺎي ﺧﯿﺮ ﻧﺼﯿﺒﺶ ﮐﺮدم.
ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺎﺻﯽ ﮔﻔﺖ:
- اوﻣﺪﯾﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺣﻤﺎﻗﺘﺎﻣﻮ ﺑﻪ ﯾﺎدم ﺑﯿﺎرﯾﺪ؟
- ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ درﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﺗﺼﻤﯿﺖ ﺑﺮاي ازدواج ﺑﺎ ﭘﺮﯾﺴﺎ ﺑﻮد.
ﻓﺮزاد ﺟﺎن ﻣﻦ ﯾﻪ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﺑﺰن. ﯾﻪ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ اون ﺟﺎﺷﻮ ﺑﺴﻮزوﻧﻪ. ﯾﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﺗﻮ ﺳﺮم ﮔﻔﺖ، ﭼﻪ ﺑﺪﺟﻨﺲ ﺷﺪي ﺗﻮ. ﺟﻮاب دادم ﮐﻪ، ﻣﺎدر ﺷﻮﻫﺮه
دﯾﮕﻪ ﮐﺎرﯾﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﺮد. اﯾﻦ اﻋﻤﺎل ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎﻫﻪ. آﻫﺎﯾﯽ ﮔﻔﺖ و ﺷﺮش رو ﮐﻢ ﮐﺮد. دوﺑﺎره ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﻢ رﻓﺖ اون ﻃﺮف در.
- اﻣﺎ ﻣﻦ اون ﻗﻀﯿﻪ رو ﺑﺰرگ ﺗﺮﯾﻦ اﺷﺘﺒﺎه زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻣﯽ دوﻧﻢ.
ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻣﺎدرش.
- ﻧﺬار ﺑﻪ ﯾﺎدت ﺑﯿﺎرم اون روزاﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﯽ ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﯽ زدي ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن، ﭘﺮﯾﺴﺎ رو ﻣﯽ ﺧﻮام. ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﺮﯾﺪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري. راﺿﯿﺶ ﮐﻨﯿﺪ.
- ﺑﭽﮕﯽ.
- ﻓﺮزاد اﻋﺼﺎﺑﻤﻮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺮﯾﺰ. ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ اﯾﻦ ﺣﺮف؟ ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدي.
- آره. ﺧﻮﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮﻧﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم. ﺧﻮدﻣﻢ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم و دﯾﮕﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ. اﻣﺎ اﻻن ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯿﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺣﺘﯽ
ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم.
- ﺑﺲ ﮐﻦ. اﯾﻦ ﭼﺮﻧﺪﯾﺎت رو ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﻦ ﻧﺪه. اون ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ داﺷﺘﯽ ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﯽ زدي. ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﺑﺮه زن ﮐﺴﻪ دﯾﮕﻪ اي ﺷﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ
ﮐﺮدي ﺑﺒﯿﻨﯽ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻫﺴﺘﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ. ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮي ﺑﻪ زور دﺧﺘﺮ ﻣﺮدﻣﻮ راﺿﯽ ﮐﻨﯽ و ﺑﺸﻮﻧﯽ ﭘﺎي ﺳﻔﺮه ﻋﻘﺪ. واﺑﺴﺘﻪ اش ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدت، اون وﻗﺖ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﮕﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام و ﺗﻤﻮم.
ﮐﻼﻓﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
- اَه.
اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎرو ﻗﺒﻼ ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﺟﺰﺋﯿﺎت دﻗﯿﻖ ﺗﺮ. دﻗﯿﻘﺎ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎدرش ﺑﻌﺪش ﻣﯽ ﺧﻮاد ﭼﯽ ﺑﮕﻪ. ﻓﺮزاد ﮐﺎﺷﮑﯽ اون ﺷﺐ ﺑﺮام ﭼﯿﺰي
ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدي ﺣﺪاﻗﻞ اﻻن ﺣﻮﺻﻠﻪ ام ﺳﺮ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ. ﻓﺮزاد ﺟﻮاب داد:
- واﺑﺴﺘﻪ؟ ﻣﺴﺨﺮه اس ﺑﻪ ﺧﺪا. ﭼﻘﺪرم ﮐﻪ اون ﺑﻪ ﻣﻦ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد.
- ﭼﺮﻧﺪ ﻧﮕﻮ، ﭘﺮﯾﺴﺎ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ داﺷﺖ.
- ﻓﻌﻼ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ داري ﭼﺮﻧﺪ ﻣﯽ ﮔﯽ. ﭘﺮﯾﺴﺎ ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ. ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ. ؟
وﻟﻮم ﺻﺪاش ﮐﻢ ﮐﻢ رﻓﺖ ﺑﺎﻻ. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺧﻮﻧﺶ ﺑﻪ ﺟﻮش اوﻣﺪه. ﻗﺒﻼ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻋﺼﺒﯿﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﺎﻧﻨﺪ اداﻣﻪ داد:
- ﺑﺎﺑﺎ ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﯾﮏ در ﺻﺪ دوﺳﺘﻢ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﮕﻪ ﻣﺮض داﺷﺘﻢ ﮐﺴﯽ رو ﮐﻪ دوﺳﺘﻢ داره وﻟﺶ ﮐﻨﻢ؟ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﻢ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدم
دوﺳﺘﺶ دارم. ﺟﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﻮﻧﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﯾﺎدﺗﻮﻧﻪ؟ ﺧﻮدﺗﻮﻧﻢ ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا اﻧﻘﺪ ﻟﯽ ﻟﯽ ﺑﻪ ﻻﻻش ﻣﯽ ذارم و اﻧﻘﺪ ﻟﻮﺳﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و اﯾﻦ
ﮐﺎرا ﭼﯿﻪ و ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺑﻪ وﻟﯽ ﻧﻪ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﻣﺪﻟﯿﺶ. ﻫﺮ روز ﮐﺎدو، ﻫﺮ روز ﺗﻔﺮﯾﺢ، ﻫﺮ روز ﻫﺰار ﺟﻮر ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم و ﻓﺪات ﺑﺸﻢ.
ﺑﺮاي ﭼﻨﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎر در اون روز ﺳﺮ ﺧﻮردم و روي زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﭼﺸﻤﺎم اﺷﮑﯽ ﺷﺪ. ﻓﺮزاد، ﺷﺎﯾﺪ اﻻن ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش دﯾﮕﻪ دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ
وﻟﯽ ﯾﻪ روزي. ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻨﺎر ﻫﻤﯿﻦ ﺷﻬﺮ، ﻋﺸﻘﻮ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻫﻨﻮزم ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﺮده ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ وﮔﺮﻧﻪ ﺻﺪاش اﯾﻨﻄﻮر ﻧﻤﯽ
ﻟﺮزﯾﺪ. ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ؟ اوﻧﻢ ﻋﺸﻖ اوﻟﺸﻮ. اوﻧﻢ دﺧﺘﺮي ﻣﺜﻞ ﭘﺮﯾﺴﺎ. ﺑﺎ اون ﻫﻤﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ. ﺑﺎ اون ﻫﻤﻪ ﻇﺮاﻓﺖ. ﺑﺎ اون
ﻫﻤﻪ ﻃﻨﺎزي. ﺳﺮ ﺑﻮد. آره ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺑﻮد. اﮔﺮ ﺑﺪي ﻫﻢ ازش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻗﻄﻌﺎ از روي ﺣﺮص و ﺣﺴﺎدت ﺑﻮد. ﺣﺮﻓﺎي ﻓﺮزاد ﺗﻮ ﺳﺮم رژه ﻣﯽ رﻓﺖ.
"دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ ﭘﻮﻧﻪ. ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺮاش ﻣﯽ ﺗﭙﯿﺪ" و ﻣﻦ ﮐﻪ اون ﻟﺤﻈﻪ دﺳﺘﻢ رو ﺳﯿﻨﻪ اش ﺑﻮد ﭼﻘﺪر از ﮐﻮﺑﺶ ﻏﯿﺮ ﻋﺎدي ﺳﯿﻨﻪ اش دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. از
اﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﺟﻮن ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﻟﺒﺎش ﻣﯿﻮﻣﺪه. اون ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻘﺪ اﺷﮏ ﮔﻮﺷﻪ ي ﭼﺸﻤﺶ ﻋﺬاﺑﻢ داده ﺑﻮد. ﻫﻖ ﻫﻖ آروﻣﻢ
اذﯾﺘﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﻤﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ. وﻟﯽ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﺎرﯾﺶ ﮐﺮد. ﻓﮑﺮ اﯾﻨﮑﻪ دﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺒﺮه،
ﯾﻪ روزي ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺧﺮﻣﻦ ﻣﻮﻫﺎي اون دﺧﺘﺮو ﻧﻮازش ﻣﯽ ﮐﺮده. اوﻧﻢ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ. ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﻣﯽ ﺷﻪ و ﻟﺐ ﻫﺎﯾﯽ آروم ﺑﺎ ﻟﺒﺎم ﺑﺎزي
ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎي اون دﺧﺘﺮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪن و زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدن دوﺳﺘﺖ دارم.
ﻣﺎدر ﻓﺮزاد ﻓﺮﯾﺎد زد:
- اﻣﺎ ﺗﻮ ﮐﺎري ﮐﺮدي ﮐﻪ اون دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ازدواج ﮐﻨﻪ. ﻫﺮ ﭘﺴﺮي ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﭙﺬﯾﺮﺗﺶ.
ﺳﺮم رو زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﮔﺮﯾﻪ ام ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ. آره. ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻫﻢ اﯾﻦ. اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﻋﺬاﺑﻢ ﻣﯽ داد. ﻣﻦ آﺧﺮ دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم.
وﻗﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﺬﺷﺖ و ﺟﻮاﺑﯽ از ﻓﺮزاد ﻧﺸﻨﯿﺪم ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻃﺮف در ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪم. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺮف اوﻣﺪ:
- زن ﻋﻘﺪﯾﺶ ﺑﻮده.
ﻣﺎدرﺷﻮن داد زد:
- ﺧﻔﻪ ﺷﻮ. ﺑﻮده ﮐﻪ ﺑﻮده. اون ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎري ﮐﻨﻪ.
- ﭼﺮا؟ ﭼﺮا ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ؟ ﺷﺮع اﯾﻦ ﺣﻘﻮ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ داده.
- اﻣﺎ ﻋﺮف ﻧﻪ.
ﻓﺮزاد داد زد:
- ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺲ ﮐﻦ ﺗﻮ رو ﺧﺪا. درﺳﺘﻪ درﺳﺘﻪ درﺳﺘﻪ. ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪﺷﻢ روزي ﺻﺪ ﺑﺎر ﺧﻮدﻣﻮ ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮدم. اﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﻦ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ.
اون ﺧﻮدش ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻗﺪم ﺷﺪ. ﺧﻮدش ﺑﻮد ﮐﻪ ازم ﺧﻮاﺳﺖ. ﻋﻠﻨﺎ ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﺑﮑﻨﻢ. اون روز ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻌﺪ
ﻓﻬﻤﯿﺪم. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻋﻠﺖ اﯾﻦ ﮐﺎرﺷﻮ. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﺮا ازم ﺧﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﺑﮑﻨﻢ و اون وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ازش ﻣﻨﺰﺟﺮ ﺷﺪم.
- ﻣﮕﻪ ﭼﻪ ﮐﺎري ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ازش ﺑﺪت اوﻣﺪ؟ ﻫﺎ؟
ﻓﺮزاد ﺧﻨﺪه ي ﻋﺼﺒﯽ ﮐﺮد و ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﺗﻮ اﮔﻪ زﻧﺖ ازت ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﻪ. ﺑﭽﻪ ات رو ﺗﻮ وﺟﻮدش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ. ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ ﺷﯽ. ﻋﺰﯾﺰﺗﺮ ﺷﻪ ﺑﺮات. اون وﻗﺖ ﺑﺎ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﯽ رﺣﻤﯽ ﺑﺮه ﺳﻘﻄﺶ
ﮐﻨﻪ. ﺑﮕﯽ ﭼﺮا؟ ﺑﮕﻪ از ﺑﭽﻪ ﺑﺪم ﻣﯿﺎد. ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﯽ؟ ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ از وﺟﻮد ﺗﻮﺋﻪ. ﭼﻄﻮر از ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯿﺎد از ﺑﭽﻪ ام ﺑﺪش ﻣﯿﺎد؟
دوﺑﺎره ﻋﺼﺒﯽ ﺣﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- اون وﻗﺖ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ داداﺷﺶ ﺑﯿﺎد ﭘﯿﺸﺖ. ﺑﮕﻪ ﻓﺮزاد ﭘﺮﯾﺴﺎ ﺑﻪ درد ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮره. ﺑﮕﯽ ﭼﺮا؟ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﮑﺲ ﺑﻨﺪازه ﺟﻠﻮت. زﻧﺖ رو ﺗﻮ اﯾﻦ
ﻣﻬﻤﻮﻧﯿﻮ اون ﭘﺎرك و ﻓﻼن رﺳﺘﻮران و ﺑﻬﻤﺎن ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﺗﻮ ﺑﻐﻞ ﻣﺮد دﯾﮕﻪ اي ﺑﺒﯿﻨﯽ. دو روز ﺑﻌﺪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﻫﻤﺶ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع داره. ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﺒﺮﯾﺶ دﮐﺘﺮ ﺑﻌﺪ ﯾﻪ آزﻣﺎﯾﺶ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺿﺮﺑﻪ ي آﺧﺮ و دﮐﺘﺮ ﺑﮕﻪ زﻧﺖ ﺣﺎﻣﻠﻪ اﺳﺖ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﻻن ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﺒﻮﺳﯿﺪﯾﺶ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ
اﯾﻨﮑﻪ ... ﻣﻨﺰﺟﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﯽ؟ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮره؟ ﻧﻔﺮت ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺟﻮاب ﺑﺪه.
ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻮﺷﺎم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم. ﺻﺪاي ﺟﯿﻎ ﻣﺎدرش ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ وﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺮﯾﺴﺎ ﻧﻤﯽ ﭼﺴﺒﻪ.
ﺣﺘﯽ از دﺳﺘﺎﻣﻢ ﻋﺒﻮر ﮐﺮد.
ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪه ﺷﺪن در. ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدم. دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻓﻘﻂ اﺳﺘﺮس ﺑﻪ وﺟﻮدم ﺗﺰرﯾﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺗﺎﺛﯿﺮ
ﺣﺮﻓﺎﺷﻮن، اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻘﺪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻢ. ﮔﺬﺷﺘﻪ ام، ﺣﺎﻟﻢ، آﯾﻨﺪه ي ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻣﻢ، ﭘﯿﺪا ﺷﺪن ﯾﻬﻮﯾﯽ ﭘﺪرم. ﺳﺮم ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﯿﺞ رﻓﺘﻦ. ﮐﺴﯽ ﺑﻪ در ﮐﻮﺑﯿﺪ و
ازم ﺧﻮاﺳﺖ درو ﺑﺎز ﮐﻨﻢ. اﻟﺒﺘﻪ اﮔﻪ اوﻧﺠﺎم. ﺻﺪاي ﻓﺮزاد ﺑﻮد. دﺳﺘﮕﯿﺮه ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪ. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﺳﯿﺎﻫﯽ رﻓﺖ. ﺻﺪاي ﻓﺮزاﻧﻪ رو
ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﮔﻔﺖ:
- ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻪ ﮔﻤﻮﻧﻢ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ اﺗﺎﻗﻪ. ﺗﺎزه در اﺗﺎﻗﻢ ﻗﻔﻠﻪ. ﭘﺲ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﻗﻄﻌﺎ.
دﺳﺘﻤﻮ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺎﻻ آوردم و روي ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﭼﺸﻤﺎم داﺷﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ. دﺳﺘﮕﯿﺮه دوﺑﺎره ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪ. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ. ﻫﺮ ﺑﺎر
ﺷﺪﺗﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮي ﻣﻌﺪﻣﻪ داره ﻣﯿﺎد ﺑﺎﻻ. ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﺮدم ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺘﯽ ﺧﻮدﻣﻮ ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯽ ﻣﺘﺮ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﻨﻢ. دﺳﺘﯽ
ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ در ﮐﻮﺑﯿﺪه ﺷﺪ. ﮐﺴﯽ اﺳﻤﻤﻮ ﻓﺮﯾﺎد زد. ﺻﺪاي دﯾﮕﻪ ازم ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮد درو ﺑﺎز ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ زور دﺳﺘﻤﻮ ﺑﺎﻻ آوردم. اﻣﺎ ﺑﺎﻻ ﻧﯿﻮﻣﺪه اﻓﺘﺎد ﭘﺎﯾﯿﻦ.
دوﺑﺎره ﺗﻼش ﮐﺮدم. ﮐﺴﯽ ﺿﺮﺑﻪ ي ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ در ﮐﻮﺑﯿﺪ. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻓﺮزاد ﺑﻮد. واي ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ درو ﺑﺸﮑﻮﻧﻪ؟ ﻣﻦ ﭘﺸﺖ در ﺑﻮدم. آﺳﯿﺐ ﻣﯽ
دﯾﺪم. ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم ﻧﻪ. از ﺗﺮﺳﻢ ﯾﻪ ﮐﻢ ﺟﻮن ﮔﺮﻓﺘﻢ. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻧﻤﯽ دﯾﺪم دﺳﺘﻤﻮ ﺑﺎﻻ ﺑﺮم. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻼش ﭼﺮﺧﻮﻧﺪن
ﮐﻠﯿﺪ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺷﺪ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪ ي ﺑﻌﺪي ﮐﻪ ﺑﻪ در ﺧﻮرد. ﮐﺴﯽ ﺟﯿﻎ زد ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮد. دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪ. دﺳﺘﻤﻮ روي دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. در از
ﭘﺸﺖ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑِﻬِﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪه ﺷﺪ. دردي ﺗﻮ ﮐﻤﺮم ﭘﯿﭽﯿﺪ. ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدﻣﻮ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم. در دوﺑﺎره ﺑﺎز ﺷﺪ. اﻣﺎ ﮐﻤﯽ آروم ﺗﺮ. دﺳﺘﺎي ﻓﺮزاد از
در ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز داﺧﻞ اوﻣﺪن و ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدن ﮐﻤﯽ از در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮم. ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ داﺧﻞ اوﻣﺪ. ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﮔﺮد ﺷﺪ. ﻓﺮﯾﺎد زد:
- اﯾﻦ ﭼﻪ وﺿﻌﯿﻪ؟ ﭘﻮﻧﻪ ﺧﻮﺑﯽ؟ رﻧﮕﺖ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮري ﺷﺪه؟
ﻓﺮزاﻧﻪ ﻫﻢ داﺧﻞ ﺷﺪ. ﻫﺮ دو ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺟﻠﻮم ﻧﺸﺴﺘﻦ. ﺧﻮب ﻧﻤﯽ دﯾﺪﻣﺸﻮن. ﻓﺮزاﻧﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪ. دوﺑﺎره اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دارم ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺎرم.
ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ و ﻣﻨﻮ داﺧﻞ ﺳﺮوﯾﺲ ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ ﺑﺮد. ﭼﻨﺪ ﻣﺸﺖ آب ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﭘﺎﺷﯿﺪ. دوﺑﺎره ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ
ﺷﺪ. ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪ. ﻓﺮزاد زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
- ﺧﻮدﺗﻮ راﺣﺖ ﮐﻦ دﯾﮕﻪ. ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮري ﺷﺪي؟
اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم. ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ دﻫﻨﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ ﻣﻌﺪه ام ﺑﻮد ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ.
ﺳﺮم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي آﻏﻮش ﻓﺮزاد ﻓﺮو ﺑﺮدم. از ﺑﭽﮕﯽ از ﻫﺮ ﭼﯽ دﮐﺘﺮ ﺑﻮد ﺑﺪم ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺑﺎ دﺳﺘﺎش ﮐﻪ دورم ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﺸﺎر
ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﺑﻬﻢ وارد ﮐﺮد. اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﯾﮑﯽ از ﻋﺎدت ﻫﺎش ﺑﻮد و روزي ﺻﺪ دﻓﻌﻪ رو ﻣﻦ اﺟﺮا ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﻮﺑﺘﻤﻮن ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ
داﺧﻞ ﺑﺮﯾﻢ. دﮐﺘﺮ ازﻣﻮن ﺳﻮال ﮐﺮد و ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻓﺸﺎر ﻋﺼﺒﯽ روم زﯾﺎد ﺑﻮده و اﺗﻔﺎﻗﺎي ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﺮام اﻓﺘﺎده ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎرﺷﻮﻧﻮ
ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺧﺎرج از ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻮده. اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮدﻣﻢ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دﯾﮕﻪ زﯾﺎدي دارم ﮐﻼس ﻣﯿﺎم. اوﻧﻘﺪرا ﻫﻢ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﻧﺒﻮد وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﯽ دﯾﺪم ﻓﺮزاد ﻧﮕﺮاﻧﻢ
ﺷﺪه ﺧﻮدﻣﻮ ﻟﻮس ﻣﯽ ﮐﺮدم. دﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ داروي ﺗﻘﻮﯾﺘﯽ و ﯾﻪ ﺳﺮم ﺑﺮام ﻧﻮﺷﺖ و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻮﺻﯿﻪ ي ﭘﺰﺷﮑﯽ و ﺑﺎﻻﺧﺮه دﺳﺖ از ﺳﺮﻣﻮن
ﺑﺮداﺷﺖ. از ﻓﺮزاد ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺳﺮم ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد و ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮي ﻗﺴﻤﺖ ﺗﺰرﯾﻘﺎت ﻣﻄﺐ ﻋﻼف ﺑﺸﻢ. واﻗﻌﺎ ﮐﺎر
ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺳﺮ ﺑﺮي ﺑﻮد. وﻟﯽ ﻓﺮزاد ﺧﻮدش ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف زد و ﮐﻨﺎر اون ﺳﺮم ﺗﻘﻮﯾﺘﯽ ﮐﻠﯽ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻢ ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﺮد. وﻗﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ
رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻮد. ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻤﻮن از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻧﮕﺎه ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺣﺎﻟﻢ رو ﭘﺮﺳﯿﺪ. ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎه ﺳﻮاﻟﯽ ﺑﻪ ﻓﺮزاد
اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﺳﺮﺷﻮ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻪ. ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﭼﻪ ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﺷﻮن ﺑﻮد. روي ﻣﺒﻠﯽ وﻟﻮ ﺷﺪم. ﻓﺮزاﻧﻪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﺷﺮوع ﮐﺮد
ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف زدن. ﻓﺮزاد ﻫﻢ داﺧﻞ اﺗﺎق رﻓﺖ ﺗﺎ ﻟﺒﺎﺳﺎﺷﻮ ﻋﻮض ﮐﻨﻪ. از ﻗﯿﺎﻓﺶ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ. ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ زﻧﮓ ﺧﻮردن. از
ﮐﻨﺎرم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ ﻃﺮف ﮐﯿﻔﺶ، ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪ ي ﮔﻮﺷﯿﺶ اﺧﻤﺎش ﺗﻮ ﻫﻢ ﺷﺪ و رﻓﺖ ﻃﺮف دﯾﮕﻪ ي ﻫﺎل و
ﺟﻮاب داد. ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﺷﺪم. ﺑﺎ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪن ﻓﺮزاد از اﺗﺎق ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻪ روم زد. ﻣﻨﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻧﺜﺎرش ﮐﺮدم. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﻮدﻣﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﺣﺲ و ﺣﺎﻟﻪ، اﺻﻼ ﺟﻮن ﺗﻮ ﺑﺪﻧﻢ ﻧﺒﻮد. ﻓﺮزاد ﺟﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﻓﺮزاﻧﻪ رو ﭘﺮ ﮐﺮد و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺧﻮﺑﯽ؟
ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم. دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﭘﻮﻧﻪ؟
ﺑﺎزم ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم. دﺳﺘﺎش دور ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﺴﺖ. ﻣﻨﻢ دﺳﺘﻢ رو ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش
رو ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺳﺘﻮن ﺳﺮم ﮐﺮدم و ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﭼﻘﺪر ﺧﻮب ﺑﻮد. ﭼﻘﺪر دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ.
- ﺧﻮردي داداﺷﻤﻮ.
ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻃﺮف ﻓﺮزاﻧﻪ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﯽ ﺟﻮﻧﯽ ﻫﻢ ﺗﺤﻮﯾﻞ اون دادم. ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاش ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺎ ﮐﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زدي؟
ﻣﻨﻢ زوم ﮐﺮدم رو ﺻﻮرﺗﺶ، از ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ زﻧﮓ ﺧﻮرد ﺣﺲ ﺑﺪي ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داده ﺑﻮد و ﺷﺪﯾﺪا ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺟﻮاب ﻓﺮزاد رو ﺑﺪه ﺑﻠﮑﻪ
ﻣﻨﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﺑﺎ ﮐﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮده. ﻓﺮزاﻧﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻓﮑﺮ، ﻣﻦ و ﻓﺮزاد ﺗﮏ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ و دوﺑﺎره ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﭼﺸﻢ
دوﺧﺘﯿﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﺣﺪودا ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺳﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اي ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻮد. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﺑﮕﻮ ﺣﺮﻓﺎم ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه و ﻓﺮدا دوﺑﺎره ﺧﺪﻣﺘﺶ ﻣﯽ رﺳﻢ.
ﺳﮑﻮت. ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﻣﺸﻐﻮل ﮐﻨﺪن ﭘﻮﺳﺖ ﻟﺒﻢ ﺷﺪم. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﺮزاد اﯾﻦ ﺳﮑﻮت ﻟﻌﻨﺘﯽ رو ﺷﮑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﻓﺮدا؟
ﻓﺮزاﻧﻪ:
- آره، ﻓﺮدا، ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻪ ﺧﻮاﺑﯽ ﺑﺮات دﯾﺪه وﮔﺮﻧﻪ ﻣﺎﻣﺎن اﺻﻼ اﺳﻤﯽ از ﺗﻮ ﻧﻤﯽ آورد.
ﻓﺮزاد رﻓﺖ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ، ﻣﻦ و ﻓﺮزاﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ. ﻓﺮزاﻧﻪ ﺳﺮي ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﺗﺎﺳﻒ ﺗﮑﻮن داد و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺮزاد ﺑﻪ ﺣﺮف
اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﭘﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮي.
ﯾﺦ ﮐﺮدم. ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﻧﻔﺴﻢ ﺗﻮ ﺳﯿﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ. ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ رﻧﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪه. ﻓﺮزاد ﺗﻮ رو
ﺧﺪا اذﯾﺘﻢ ﻧﮑﻦ. ﺗﻮ ﮐﻪ دﯾﺪي و ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻮدي ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺻﻼ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮش ﻧﺒﻮد. ﺗﻮ ﮐﻪ دﯾﺪي ﻣﺪام ﺿﺮﺑﻪ ﺧﻮردم. اﺗﻔﺎﻗﺎي ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ
ﮐﻪ اﺻﻼ اﻧﺘﻈﺎرﺷﻮﻧﻮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. اذﯾﺘﻢ ﻧﮑﻦ. ﻓﺮزاد ﻧﻪ، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. آﺧﻪ ...
ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺑﺎ ﻓﺮزاد ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ام اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﭘﻮﻧﻪ اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪارم اﺗﻔﺎق اﻣﺮوز دوﺑﺎره ﺗﮑﺮار ﺷﻪ. ﺗﻮ ﻓﺮدا ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﯽ. ﺧﻮاﻫﺸﺎ ﯾﻪ ﻓﮑﺮي ﺑﺮاش ﺑﮑﻨﯿﻦ. ﻓﺮدا ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ
ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﯽ.
ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﭘﺲ ﻗﻀﯿﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد. ﻓﻘﻂ ﻓﺮدا، ﻧﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ! آﺧﯿﺶ. ﻟﺒﺨﻨﺪي رو ﺻﻮرﺗﻢ ﺟﺎ ﺧﻮش ﮐﺮد و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺎﺷﻪ، ﺣﺮﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ.
ﻓﺮزاﻧﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺣﺎﻻ ﮔﯿﺮﯾﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ. ﻓﻮﻗﺶ ﻣﺜﻞ اﻣﺮوز ﯾﻪ ﺟﺎ ﻗﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ.
ﻓﺮزاد ﺣﺮﺻﯽ ﮔﻔﺖ:
- آره دﯾﮕﻪ ﻣﺜﻞ اﻣﺮوز! ﺑﻔﻬﻢ ﻓﺮزاﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﺗﻔﺎق اﻣﺮوز ﺗﮑﺮار ﺷﻪ. اﻣﺮوز ﭘﻮﻧﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﺑﻮد. ﮐﺴﯽ ﺣﻀﻮرﺷﻮ ﺣﺲ ﻧﮑﺮد وﻟﯽ اون ﭘﺸﺖ
اون در ﻟﻌﻨﺘﯽ داﺷﺖ ﺟﻮن ﻣﯽ داد. ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺑﻮد. ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد اﮔﺮ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ دﯾﺮﺗﺮ ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺳﺮاﻏﺶ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮش ﻣﯽ اوﻣﺪ. دوﺑﺎره ﻓﺮدا ﺑﺮه
ﺗﻮ اﺗﺎق، ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺨﻮاد ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺪت ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻤﻮﻧﻢ ازش. ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﯽ دﻟﺸﻮره ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮي؟ ﺑﺎﯾﺪ
ﺟﺎﯾﯽ ﭘﯿﺶ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﻪ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺬارم دوﺑﺎره ﺧﻮدﺷﻮ ﺣﺒﺲ ﮐﻨﻪ ﺗﻮ اون اﺗﺎق ﮐﻪ اﮔﺮ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺷﺪ ﮐﺴﯽ ﻧﺘﻮﻧﻪ ﺑﻪ دادش ﺑﺮﺳﻪ.
ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ژﮐﻮﻧﺪ رو ﻟﺒﺎم اوﻣﺪه ﺑﻮد. ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ ﻗﻨﺪ آب ﮐﻨﯽ ﺗﻮ دﻟﻢ راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد از ﺧﻮﺷﯽ ﻏﺶ ﮐﻨﻢ. اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻓﺮزاد ﻓﻘﻂ ﺑﻪ
ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد. ﻓﺮزاد اداﻣﻪ داد:
- ﭘﻮﻧﻪ دﺳﺘﻢ اﻣﺎﻧﺘﻪ. ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ اﻻن ﮐﻪ ﭘﺪرﺷﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ.
ﺿﺪ ﺣﺎل. ﺑﻤﯿﺮي ﻓﺮزاد ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ دو دﻗﯿﻘﻪ ﺣﺎل ﺧﻮﺷﻢ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ؟ اَه. ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ.
ﻓﺮزاﻧﻪ:
- ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﮔﯽ ﺑﯿﺎد ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﺎ؟
ﻓﺮزاد:
- ﻧﻪ، دوﺳﺖ ﻧﺪارم اون ﺟﺎ ﺑﯿﺎد.
ﻓﺮزاﻧﻪ:
- آره. اردﻻن ﻫﻢ ﻓﺮدا ﺧﻮﻧﻪ اﺳﺖ. اﻣﮑﺎن داره ﺷﮏ ﮐﻨﻪ. ﭼﻮن ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ دوﺳﺘﺎم رو ﻧﺒﺮدم ﺧﻮﻧﻪ. ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟
ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮم رو ﻣﯽ ﻓﺸﺮد. ﺣﺲ ﺑﺪﺗﺮ از اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﺑﺪه؟ واﻗﻌﺎ ﯾﻪ آدم ﺑﯽ ﮐﺲ و ﮐﺎر ﺑﻮدم. اون ﻟﺤﻈﻪ اﯾﻨﻮ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم ﺣﺲ ﮐﺮدم.
ﺑﯽ ﺧﻮﻧﻪ، ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ و ﻣﮑﺎﻧﯽ. ﻫﻤﻪ ﺟﺎ اﺿﺎﻓﯽ ﺑﻮدم. ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دﯾﺮ ﯾﺎ زود ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎر و ﺑﻨﺪﯾﻠﻢ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. دﯾﮕﺮان ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮام
دﻧﺒﺎل ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﯾﻪ روز رو اون ﺟﺎ ﺳﺮ ﮐﻨﻢ. واي ﺧﺪاﯾﺎ، ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ. دارم ﺧﺮد ﻣﯽ ﺷﻢ. ﻓﺮزاد و ﻓﺮزاﻧﻪ ﺳﺨﺖ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدن و ﻣﺘﻮﺟﻪ
ﭼﺸﻤﺎي ﺳﺮﺧﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدن. از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ زور دﻫﻨﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺧﻮدم ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﺮم.
ﻫﺮ دو ﺳﺮﺷﻮﻧﻮ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن. ﻓﺮزاد ﭼﺸﻤﺎش رﻧﮓ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮﻓﺖ و زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
- ﭼﯽ ﺷﺪه؟
ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻫﯿﭽﯽ، ﺧﻮدم ﯾﻪ ﻓﮑﺮي ﺑﺮاي ﻓﺮدا دارم.
ﻓﺮزاد:
- ﻣﯽ ري ﭘﯿﺶ ﭘﺪرت؟ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯿﺎ. ﭼﺮا ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮدم ﻧﺮﺳﯿﺪ.
ﻧﻪ، ﺣﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ ي ﭘﺪرﻣﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد. ﺟﻮاب دادم:
- ﻧﻪ، ﻣﯽ رم ﭘﯿﺶ ﻧﮕﺎر، ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﻧﺪازه ي ﯾﻪ روز ﭘﯿﺸﺶ ﺟﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻗﺪﻣﺎي ﺑﻠﻨﺪ و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺘﻢ و در رو ﺑﺴﺘﻢ و روي ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم. ﺳﺮم رو ﺗﻮي ﺑﺎﻟﺶ ﻓﺮو ﺑﺮدم و ﺑﻪ اﺷﮑﺎم اﺟﺎزه دادم ﺟﺎري ﺑﺸﻦ.
اﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدم ﺗﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ازم ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﻪ. دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﻣﺒﺎدا ﯾﻪ وﻗﺖ ﺗﺮﺣﻢ ﮐﻨﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺧﻮدﻣﻮ اﯾﻦ
زﻧﺪﮔﯽ ﺳﮕﯿﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺨﻮره. ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎس و زود رﻧﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدم. اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻧﻘﺪر ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺎم.
در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﮐﺴﯽ داﺧﻞ اوﻣﺪ. ازش ﺧﻮاﺳﺘﻢ درو ﺑﺒﻨﺪه. ﺣﺪس ﻣﯽ زدم ﻓﺮزاد ﺑﺎﺷﻪ. ﭼﻮن ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻗﺒﻞ ﺻﺪاي ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در اﺻﻠﯽ رو
ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻓﺮزاﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻃﺮف دﯾﮕﻪ ي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ دﺳﺘﺶ روي ﮐﻤﺮم ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﻓﺮزاده. دﺳﺖ ﻓﺮزاد
ﺑﺎ دﺳﺘﺎي ﻇﺮﯾﻒ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق داﺷﺖ ﻗﻄﻌﺎ. آروم ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮازش ﮐﺮدﻧﻢ ﮐﺮد و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﮐﻨﺎرم دراز ﮐﺸﯿﺪ. اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ
ﻧﺸﻮن ﻧﻤﯽ دادم. دﺳﺘﺸﻮ ﻓﺮو ﮐﺮد ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎم و ﺑﻌﺪ ﺑﻮﺳﻪ اي روي ﺳﺮم ﻧﺸﻮﻧﺪ. آروم ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﮐﺮد:
- ﭼﺖ ﺷﺪ ﺗﻮ ﯾﻬﻮ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب؟ ﭘﻮﻧﻪ، ﭘﻮﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم، ﭘﻮﻧﻪ ﺟﺎن، ﭘﻮﻧﻪ ﮔﻠﯽ؟ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ. ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺑﺎ ﻓﺮزادت درد و دل ﮐﻨﯽ؟ ﭼﯽ
اﯾﻨﺠﻮري ﻧﺎراﺣﺘﺖ ﮐﺮده آﺧﻪ؟
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي اﺷﮑﯿﻢ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ رو ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎه ﺳﺮش ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد و دﺳﺖ راﺳﺘﺸﻢ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﺎزي
ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﻣﻦ ﭼﻘﺪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻢ؟ اﻣﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم و ﻓﻘﻂ ﯾﻪ آه ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ اﺧﻤﺎﺷﻮ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻪ و ﺑﮕﻪ:
- آﺧﻪ ﭼﯽ اﯾﻦ ﻃﻮر اﻋﺼﺎﺑﺘﻮ ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ؟
ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن اﺧﻢ ﻣﻨﻮ ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻮﺳﻪ ي ﭘﯿﺎﭘﯽ روي ﻣﻮﻫﺎم ﻧﺸﻮﻧﺪ. اون ﻗﺪر ﻣﻨﻮ ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد.
****
ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﮑﻮن ﺑﺨﻮرم اﻣﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ. ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻓﺮزاد ﺷﺪم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﭼﻘﺪر آروم و
دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد. ﺳﺮم رو ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﺮدم و ﻟﺒﺎش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم. ﭼﻬﺮه اش ﮐﺞ و ﮐﻮﻟﻪ ﺷﺪ و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻤﺎش آروم ﺑﺎز ﺷﺪن.
ﺳﺮﯾﻊ ﺳﺮم رو ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪم. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﯿﺞ ﺑﻮد وﻟﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺷﺪ. ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﺸﻤﺎي ﺑﺎزم ﮔﻔﺖ:
- ﺳﻼم، ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪه؟
از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﺳﻤﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- دم ﻏﺮوﺑﻪ، ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺷﺶ ﯾﺎ ﻫﻔﺖ.
- اوه، ﭼﻘﺪ ﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﻢ.
ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ. ﻓﺮزاد رﻓﺖ ﺗﺎ دوش ﺑﮕﯿﺮه. ﻣﻨﻢ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ آﺑﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ زدم رﻓﺘﻢ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ و ﺧﻮدﻣﻮ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ
ﻣﻬﻤﻮن ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﻓﮑﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﻪ ام زد ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﻠﻔﻦ ﺷﯿﺮﺟﻪ رﻓﺘﻢ. در ﺣﺎل ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﻤﺎره ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﯾﺎد روزاﯾﯽ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﭘﺎﻣﻮ از
ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺬارم. ﻓﺮزاد اون روزا واﻗﻌﺎ ﺑﻬﻢ ﺷﮏ داﺷﺖ و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻬﺶ ﺣﻖ ﻣﯽ دادم. ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮد. ﯾﻪ ﺑﻮق، دو ﺑﻮق، ﺳﻪ ﺑﻮق،
ﺟﻮاب ﺑﺪه دﯾﮕﻪ.
- ﺑﻠﻪ؟
- اﻟﻮ، ﺳﻼم ﻧﮕﺎر.
- اﻟﻮ، ﺳﻼم ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺖ، ﺧﻮدﺗﯽ؟ ﭼﻄﻮري دﺧﺘﺮ؟ ﺧﻮﺑﯽ؟
- ﻣﺮﺳﯽ ﺗﻮ ﭼﻄﻮري؟
- ﺗﻨﮑﺲ، ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
- ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺎﺷﻢ؟
- ا ،ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻨﻮز اون ﺟﺎﯾﯽ؟
- آره دﯾﮕﻪ، ﺣﺎﻻ اﯾﻨﺎ رو ﺑﯽ ﺧﯿﺎل. ﺑﺒﯿﻦ ﻧﮕﺎر ﯾﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي اﯾﻦ ﺟﺎ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه. اﻻن وﻗﺘﺶ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻔﺼﻞ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم. ﻓﺮدا ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
- ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﺮدا رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺮون از اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﺮ ﮐﻨﻢ اﮐﯽ؟
- واﻗﻌﺎ؟ ﭼﻪ ﺧﻮب. اﯾﻮل ﭘﺎﺷﻮ ﺑﯿﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ، ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﯾﻢ.
- ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺼﺪ رو داﺷﺘﻢ. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺟﺎﻧﺒﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻢ.
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺮي ﺑﻪ ﺧﺪا. اﮔﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﺘﻤﺖ.
- ﭘﺲ ﺑﯿﺎم؟
- ﭘﻮﻧﻪ ﺣﺮﺻﻢ ﻧﺪه. اﺻﻼ ﯾﻪ ﻓﮑﺮي، ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﭘﺎﺷﻮ ﺑﯿﺎ.
- ﭼﯽ؟ اﻻن؟
- آره. اﻻن ﺑﯿﺎ ﺗﺎ ﻓﺮدا، ﺑﯿﺎ دﯾﮕﻪ، ﺑﯿﺎ. ﮐﻠﯽ ﺣﺮف دارم ﺑﺎﻫﺎت ﺑﺰﻧﻢ. ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﻬﻢ زﻧﮓ ﻧﺰدي؟
- ﻫﯽ، اﮔﺮ ﺑﺪوﻧﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎﯾﯽ ﺑﺮام اﻓﺘﺎده.
- واﯾﯽ دارم ﺑﯽ ﺗﺎب ﻣﯿﺸﻢ ﻫﺎ. ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﭘﺎ ﻣﯽ ﺷﯽ ﻣﯿﺎي.
- ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺬار ﺑﺎ ﻓﺮزاد ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ﺧﺒﺮﺷﻮ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ دم.
- اﮐﯽ، ﻓﻘﻂ ﺑﺎزم ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ زﻧﮓ ﺑﺰن. ﭼﻮن ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ.
- ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻣﻬﻤﻮن دﻋﻮت ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
- ﺣﺮف ﻧﺰن. ﮔﻔﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ، ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻤﺎ.
- ﺑﺎﺷﻪ، ﺗﺎ ده دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ.
- ﺑﺎي.
- ﺑﺎ ﮐﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زدي؟
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺧﺸﮏ ﮐﺮدن ﻣﻮﻫﺎش ﺑﻮدن ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﮕﺎر ﺑﻮد.
ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺐ؟
ﺗﺎزﮔﯿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮ ﻧﺦ ﮐﺎرﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻮدا.
- ﻫﯿﭽﯽ. زﻧﮓ زدم ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﻗﺮاره ﺑﺮم ﭘﯿﺸﺶ.
- ﺧﺐ؟
ﮐﻮﻓﺖ و ﺧﺐ.
- ﻫﯿﭽﯽ دﯾﮕﻪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ. ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داد ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺑﺮم.
ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﻬﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ؟
- ﻧﻪ، ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟
- ﺧﺐ، ﺧﺐ، ﻣﯽ دوﻧﯽ.
ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ دﻟﯿﻞ ﺧﻮب ﮔﯿﺮ آوردم.
- ﻣﮕﻪ ﻧﺪﯾﺪي اﻣﺮوز ﻣﺎدرت ﭼﻘﺪر زود اوﻣﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﺎ؟ اﻣﮑﺎن داره ﻓﺮدا ﻫﻢ زود ﺑﯿﺎد. ﺗﺎزه از ﻗﺒﻞ ﺑﻬﺖ ﺧﺒﺮ داده. ﺻﺒﺢ اﻣﮑﺎن داره دﯾﺮ ﺑﺸﻪ ﯾﻪ
وﻗﺖ.
ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺸﮏ و ﺳﺮد ﺟﻮاب داد:
- ﺑﺎﺷﻪ، وﻟﯽ اﻻن ﻧﻪ. آﺧﺮ ﺷﺐ ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺖ.
ﺑﻌﺪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ ﺗﻮ اﺗﺎق.
ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. ﺑﻪ ﻧﮕﺎر اس ام اس دادم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺷﺎم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﮐﻨﻢ.
ﺑﺮاي ﺑﺎر دوم و ﺑﻌﺪ از ﺣﺪودا دو دﻗﯿﻘﻪ ﺻﺒﺮ زﻧﮓ رو زدم وﻟﯽ ﻧﻪ، اﻧﮕﺎر ﮐﺴﯽ ﻗﺼﺪ ﻧﺪاﺷﺖ در رو ﺑﺮام ﺑﺎز ﮐﻨﻪ. ﺗﻮ دﻟﻢ ﮐﻠﯽ ﺑﻪ ﻧﮕﺎر ﻓﺤﺶ دادم ﮐﻪ ﺑﺎ
وﺟﻮدي ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ ﻣﻦ ﻗﺮاره ﺑﯿﺎم اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎزم ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ. اﺻﻼ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده ﺷﺐ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺣﺎﻻ ﮔﯿﺮﯾﻢ ﻧﮕﺎر ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻬﺘﺎب و زﻫﺮا دﯾﮕﻪ
ﮐﺠﺎن؟ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﭘﺎم روي زﻣﯿﻦ ﺿﺮب ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮﮔﺮدم. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم در واﺣﺪ ﭘﺸﺘﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ.
زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪﯾﺪم ﺑﯽ ﺧﯿﺎل، دوﺑﺎره ﺑﻪ در ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. اﯾﻦ اﺣﻤﻖ ﮐﺠﺎ ﺑﻮد؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ اون وﻗﺖ ﺷﺐ
ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن داﺷﺖ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ي رﯾﺰي رو از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﯿﺪم. اﺧﻤﺎم رو ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪم. اﯾﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﭼﺮا ﻓﻘﻂ درو ﺑﺎز ﮐﺮد؟ ﭼﺮا ﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﯿﺮون
ﻣﯽ رﻓﺖ ﻧﻪ ﮐﺴﯽ داﺧﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ؟ اﺻﻼ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ از وﻗﺘﯽ ﻣﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد. ﭼﺮا ﻧﮕﺎر ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﺴﯽ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﺪه؟ دوﺑﺎره ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ي
رﯾﺰي رو ﺷﻨﯿﺪم. ﺻﺪا ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺑﺪﺑﯿﻨﯽ اﺑﺮوﻫﺎم ﺗﻮ ﻫﻢ ﮔﺮه ﺧﻮرد و ﯾﻪ ﺣﺲ دﻟﺸﻮره ي اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد. آروم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و
ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺧﺸﮑﻢ زد. ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ي دﺧﺘﺮ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و اون ﺧﻨﺪه ي رﯾﺰش ﺑﻪ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺗﻮ اوﻧﻮر ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﭼﺸﻤﮑﯽ زد و ﮔﻔﺖ:
- ﺳﻼﻣﺘﻮ ﺧﻮردﯾﺎ! ﺑﯿﺎ ﺗﻮ، ﻣﯽ ﮔﻢ ﺣﺎﻻ.
وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم. ﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺖ:
- آﻫﺎي دﺧﺘﺮا ﺟﻤﻊ ﺷﯿﺪ ﻣﻬﻤﻮن دارﯾﻢ.
زﻫﺮا از ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺳﺮك ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪ و ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪ. ﻣﻬﺘﺎب از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ. اوﻧﻢ ﺣﯿﺮت زده ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﻣﻨﻢ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ اي ﮐﻪ از ﺗﻮي ﯾﮑﯽ از اﺗﺎﻗﺎ ﺳﺮك ﮐﺸﯿﺪ، ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﻣﻬﺘﺎب و زﻫﺮا.
ﻣﻬﺘﺎب:
- ﭘﻮﻧﻪ ﺧﻮدﺗﯽ؟ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ دﺧﺘﺮ؟
زﻫﺮا:
- آره، اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﮐﺠﺎ ﺑﻮدي؟ ﯾﻪ روز ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ دﯾﺪﯾﻢ ﻧﮕﺎر داره ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ. ﻫﺮ ﭼﯽ ﻫﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﺪم ﮐﺠﺎ ﯾﻬﻮ ﻏﯿﺒﺖ زده
ﺟﻮاب ﻧﺪاد.
ﻧﮕﺎر:
- ا ا ﺑﯽ ﭼﺸﻢ و روﻫﺎ، ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ درك واﺻﻞ ﺷﺪ اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاد. ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ از ﺷﺮش راﺣﺖ ﺷﺪﯾﻢ؟
ﻣﻬﺘﺎب ﭼﺸﻢ ﻏﺮه اي ﺑﻬﺶ اوﻣﺪ و ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ:
- ﺣﺮﻓﺎﺷﻮ ﺟﺪي ﻧﮕﯿﺮ. ﺗﺎ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ ﭼﺸﻤﺎش از ﮔﺮﯾﻪ ﺳﺮخ ﺑﻮد.
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎر ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. اﯾﺸﯽ ﮔﻔﺖ. ﺧﻨﺪﯾﺪم. ﯾﻌﻨﯽ اﻧﻘﺪر ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ داﺷﺖ؟ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯽ رﻓﺘﻢ ﻫﻤﺪان
ﭘﯿﺶ ﺑﺮادرم. ﺑﻪ ﮔﻮر ﺧﻮدم ﺧﻨﺪﯾﺪم اﮔﺮ روزي ﺑﺨﻮام ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻏﻠﻄﯽ ﺑﮑﻨﻢ. وﻟﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺗﺤﻮﯾﻠﺸﻮن ﺑﺪم ﺗﺎ ﭘﺎﭘﯽ ﻧﺸﻦ. ﻧﮕﺎر ﻫﻢ دﺧﺘﺮ
ﺟﺪﯾﺪي ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺸﻮن اوﻣﺪه ﺑﻮد رو ﺑﻬﻢ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد. ﻧﺴﺘﺮن، داﻧﺸﺠﻮي ﺗﺮم دوم ﺣﺴﺎﺑﺪاري، اﻫﻞ ﺷﻤﺎل ﺑﻮد. ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻦ اوﻣﺪه ﺑﻮد. در
ﻣﻮرد ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﯾﮑﯽ دو ﻣﺎه ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺮن ﯾﻪ ﺟﺎي ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺑﮕﯿﺮن و ﭼﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﻤﻮن واﺣﺪ رو ﺑﻪ روﯾﯽ ﺧﺎﻟﯽ؟ اﯾﻦ ﺟﺎ
رو اﺟﺎره ﮐﺮده ﺑﻮدن. واﺣﺪ ﺑﺰرگ ﺗﺮ و دﻟﺒﺎزﺗﺮي ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اون ﻃﺮف ﺑﻮد. ﻣﻨﻢ ﭼﻮن ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﻧﮕﺎر زﻧﮓ ﻣﯽ زدم ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ
ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﮔﻔﺘﻦ. ﺑﺎ ﻧﮕﺎر وارد اﺗﺎﻗﺶ ﺷﺪم. ﺧﻮﻧﻪ ﺳﻪ ﺧﻮاﺑﻪ ﺑﻮد و ﻧﮕﺎر و ﻧﺴﺘﺮن ﻫﺮ ﮐﺪوم ﯾﻪ اﺗﺎق داﺷﺘﻦ و
ﻣﻬﺘﺎب و زﻫﺮا ﺑﺎز ﺑﺎ ﻫﻢ، ﻫﻢ اﺗﺎق ﺷﺪه ﺑﻮدن. ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﺨﺖ روي زﻣﯿﻦ دراز ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻧﮕﺎر ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ول ﮐﻨﻢ ﻧﯿﺴﺖ و ﻗﺮاره ﺟﺎي ﺗﻤﺎم
اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﮐﻪ از ﻫﻢ دور ﺑﻮدﯾﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ.
ﻧﮕﺎر:
- ﻓﺮزاد ﭼﻄﻮره؟
- ﺧﻮﺑﻪ.
- راﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ، ﺑﺮاي ﭼﯽ اوﻣﺪي اﯾﻦ ﺟﺎ؟ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟
- ﻓﺮدا ﻗﺮاره ﻣﺎدر ﻓﺮزاد ﺑﺮه اوﻧﺠﺎ.
- آﻫﺎ، ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻧﮑﻨﻪ اﺗﻔﺎق ﺑﺪي اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ.
- اﺗﻔﺎق اﯾﻦ روزا زﯾﺎد ﺑﺮام اﻓﺘﺎده.
- ﻣﺜﻼ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻓﺮزاد ﺷﺪي؟
آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
- اﯾﻨﮑﻪ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻧﺒﻮد.
- ﭘﺲ دﻟﺘﻮ ﺑﺎﺧﺘﯽ؟ آره؟ ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮت. ﺑﺪﺑﺨﺖ ﮐﺮدي ﺧﻮدﺗﻮ ﭘﻮﻧﻪ، ﭼﻄﻮري ﻣﯽ ﺧﻮاي ازش دل ﺑﮑﻨﯽ؟ اوﻧﻢ وﻗﺘﯽ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ازش ﺗﻮ ﺷﮑﻤﺖ داري؟
رو ﮐﺮدم ﺑﻬﺶ و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﻧﮕﺎر، اﻻن ﻧﺰدﯾﮏ ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻫﻪ اوﻧﺠﺎم وﻟﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺣﺎﻣﻠﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ. ﺗﺎزﮔﯿﺎ ﯾﻪ ﻓﮑﺮي اﻓﺘﺎده ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ام.
ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻬﺶ زل زدم. ﻗﻄﻌﺎ ﺧﻮدش ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد اون ﻓﮑﺮ ﻧﺤﺲ ﭼﯿﻪ. ﮔﻔﺖ:
- ﭘﯿﺶ دﮐﺘﺮ رﻓﺘﯽ؟
- اون اواﯾﻞ ﯾﮑﯽ دو دﻓﻌﻪ رﻓﺘﻢ.
- ﮔﻔﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺎردار ﺷﯽ؟
ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪ داره ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻣﯽ ﮔﻪ.
- ﺧﻮ دﯾﻮوﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺮي دﯾﮕﻪ، ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﺰن دوﺑﺎره. ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺸﮑﻠﯽ اﯾﻦ وﺳﻂ ﺑﺎﺷﻪ.
- ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﻧﮕﺎر، ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﻓﺮزاد ﺑﻬﻢ ﺷﮏ ﮐﻨﻪ.
ﻃﺎق ﺑﺎز دراز ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻪ ﺳﻘﻒ زل زدم. ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﯿﻨﻤﻮن ﺳﮑﻮت ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- وﻟﯽ، وﻟﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺗﻔﺎﻗﺎي ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺐ ﺗﺮي اﻓﺘﺎده.
دوﺑﺎره ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ دراز ﮐﺸﯿﺪم و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺗﻮ ﺻﻮرت ﻧﮕﺎر و ﺷﻤﺮده ﺷﻤﺮده ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺎﺑﺎم ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ.
ﻧﮕﺎر از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ و ﺳﯿﺦ ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﺷﺪه زل زد ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ و ﺑﺎ ﺗﺘﻪ ﭘﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﭼﯽ؟ ﭼﯽ؟ دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪي؟ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯽ؟ ﯾﻪ، ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﮕﻮ.
ﻧﯿﺸﺨﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- درﺳﺖ ﺷﻨﯿﺪي. ﺑﺎﺑﺎم ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ. ﯾﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮزاد رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺷﻬﺮﺑﺎزي دﯾﺪﯾﻤﺸﻮن. ﺑﺎ ﭘﻮﯾﺎ و زن و ﺑﭽﺶ. ﺑﻌﺪا ﻓﺮزاد ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﻮس ﮐﺮده
ﺑﻮدن ﺑﯿﺎن ﺗﻬﺮان. اون ﺷﺐ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻮاي دﺧﺘﺮ ﭘﻮﯾﺎ ﯾﻪ ﺳﺮ اوﻣﺪه ﺑﻮدن ﺷﻬﺮﺑﺎزي. اﺣﺘﻤﺎﻻ ﭘﻮﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ اﺣﺘﯿﺎط ﮐﺮده ﺑﻮده ﮐﻪ ﯾﻪ وﻗﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ روﺑﺮو
ﻧﺸﻦ وﻟﯽ از ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺪش دﻗﯿﻘﺎ روزي ﮐﻪ اوﻧﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺑﺮن ﺧﻮﺷﮕﺬروﻧﯽ ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﻫﻮس ﮐﺮد ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮه ﺷﻬﺮﺑﺎزي ﺣﺎل و ﻫﻮام ﻋﻮض ﺷﻪ.
و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮا ﮐﺮدم. ﻧﮕﺎر ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ اي ﺗﻮ ﺧﻮدش رﻓﺖ. ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ذﻫﻦ ﻣﻨﻮ از اﻓﮑﺎر ﺑﺪي ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻫﺠﻮم آورده ﺑﻮدن رﻫﺎ
ﮐﻨﻪ ﭼﺸﮑﻤﯽ زد و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻨﺎ رو ﺑﯽ ﺧﯿﺎل. ﻣﻨﻮ ﺑﮕﻮ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻧﺦ ﮐﯽ!
ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﮐﯽ؟
- ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدت ﺑﺮام ﺟﻮرش ﮐﺮدي. دﺳﺘﺖ ﻃﻼ دﺧﺘﺮ، اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺎﻫﻪ.
ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﮐﻼﻓﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
- اَه، ﻋﯿﻦ آدم ﺑﮕﻮ ﻣﻨﻈﻮرت ﮐﯿﻪ.
- ﻣﯿﻼد دﯾﮕﻪ ﺧﺮه.
ﻣﯿﻼد؟ ﻓﮑﺮﻣﻮ ﺑﻪ زﺑﻮن آوردم:
- ﻣﯿﻼد؟ دوﺳﺖ ﻓﺮزاد؟
- آره، ﻣﯽ ﺧﻮام ﻗﺮش ﺑﺰﻧﻢ، اوﻧﻢ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ.
و ﭼﺸﻤﮑﯽ زد.
ﺳﺮي ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﺗﺎﺳﻒ ﺗﮑﻮن دادم و ﮔﻔﺘﻢ:
- از دﺳﺖ ﺗﻮ، ﻫﺮ ﮐﺎري دﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﮑﻦ. اﯾﻨﻮ ﻣﯽ ﮔﻢ ﭼﻮن ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺟﻠﻮت رو ﺑﮕﯿﺮم وﻟﯽ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮد.
- ﭼﻄﻮر ﺧﻮدت ﺑﻪ ﻓﺮزاد اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮدي؟
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: رمان ایرانی ، ،
برچسبها: